Soixante neuf(4)

Het geluid verdween en ze spitste haar oren, maar het keerde niet terug. Ze ontspande. Dan was het vast niet heel belangrijk. Ze concentreerde zich weer op de mannenhanden die inmiddels zacht en sensueel over haar lijf gleden en sloot haar ogen. Haar telefoon verdween naar de achtergrond, zoals zo’n beetje al het andere. Opnieuw bedacht ze dat afstand nemen van haar werk en haar leven en misschien wel van zichzelf, een van de betere dingen was die ze ooit had gedaan.

Pas twee uur later herinnerde ze zich dat ze een gemiste oproep had. Alsof er nu pas ruimte voor kwam in haar hoofd, nu ze de deur achter Pat – zoals hij bleek te heten – dicht had gedaan en haar verhitte lichaam in een blauw zomerjurkje had gehuld. Ze keek om zich heen. Het toestel moest hier ergens liggen. Ze raapte de knoedel verstrengelde lakens van de vloer en legde die terug op het bed. Daarna keek ze op de nachtkastjes en in het keukentje. Eigenlijk had ze haar telefoon sinds vannacht niet meer gezien. Of vanochtend om precies te zijn, want terugdenkend was ze tot de conclusie gekomen dat ze niet voor vijf uur thuis was geweest. Het was best lang geleden dat ze was gaan stappen en ze had ervan genoten, ook al herinnerde ze zich inmiddels weer dat ze in een heel klein, duister verlicht cafeetje in een achterafstraatje was beland, waar ze samen met Pat te veel slechte cocktails had gedronken. Het zou niet verwonderlijk zijn als ze haar telefoon daar ergens gewoon was kwijtgeraakt, ware het niet dat ze zeker wist dat ze hem had gehoord.

Ze zag haar tas in de hoek en keerde die net ondersteboven op het bed, toen ze van onder het bed het geluid van haar ringtone hoorde. Plat op haar buik hengelde ze het toestel onder het bed vandaan. Snel nam ze op, zonder op het nummer te letten. Even was ze gedesoriënteerd toen ze de stem aan de andere kant van de lijn hoorde. Die hoorde niet in de wereld waarin ze zich nu bevond, en die hoorde al helemaal niet bij het gevoel waarmee Pat haar achter had gelaten. Dat gevoel was op slag weg. Ze voelde iets trekken in haar buik.

‘Sanne?’ vroeg de stem toen ze geen antwoord gaf.

Ze vermande zich. ‘Rudi...’

‘Hoe gaat het?’

‘Ja. Goed.’ Ze wist niet eens precies wat ze moest zeggen. Het was raar om hem weer te horen. Maar ook vertrouwd, alsof die twee maanden er niet tussen hadden gezeten. Ze probeerde de opkomende beelden niet toe te laten.

‘Mooi.’ Hij leek even te aarzelen. Ze fronste. Hij aarzelde niet vaak. Toen schraapte hij zijn keel. ‘Sanne, ik zit met een zaak... Ik zou je niet bellen als het niet nodig was, maar het is gecompliceerd en ik...’

Ze merkte dat ze al haar spieren had aangespannen. ‘Wat?’

Rudi haalde diep adem. ‘Het is simpel. Ik heb je hier nodig.’

Ze gaf geen antwoord. Rudi ging door. ‘Twee moorden, de lokale recherche heeft geen idee. Ik heb iemand nodig om undercover te gaan. Een vrouw. Jong, en mooi.’ Ze wist niet of ze zich zijn aarzeling verbeeldde toen hij eraan toevoegde: ‘En ervaren.’

Langzaam draaide ze zich om en ging op het randje van het bed zitten. Er ging van alles door haar heen. Van de drie maanden bijzonder verlof waren er pas twee om. Dat kon ze zeggen, ze had het volste recht om die laatste maand nog hier te blijven. Ze kon zeggen dat ze er nog niet aan toe was, dat ze pas net alles had verwerkt, of dat ze er nog middenin zat. Er waren anderen die in haar plaats konden gaan. Misschien niet meteen voorhanden, maar de dienst dreef niet op haar. Ze zouden wel iemand vinden. Ze hoefde dit niet te doen.

‘Wat is de zaak?’ hoorde ze zichzelf vragen.

Rudi liet zijn adem hoorbaar ontsnappen. ‘Moord in een seksclub in Brabant. De Soixante Neuf.’

‘Origineel.’

‘Niet echt. Het gaat om twee slachtoffers. Schijnbaar willekeurig, al wordt dat nog onderzocht. Allebei man. Allebei gevonden in opvallende posities.’

‘Laat me raden’, zei Sanne. ‘Soixante Neuf?’

‘Dat niet, maar je zit in de buurt. Onthoud me de nummers even, maar het gaat om standjes uit de Kamasutra. Ik heb hier foto’s. Laat ik zeggen dat de dader zo te zien een hoop woede in zich heeft.’

‘Is het zo erg?’ vroeg Sanne. Ze probeerde zich er een voorstelling bij te maken.

‘Ja’, antwoordde Rudi. ‘Nu heb ik even zitten googelen en er schijnen meer dan zestig standjes te zijn. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar we moeten er rekening mee houden dat de dader van plan is ze allemaal af te werken.’

‘Een man met een missie.’

‘Of vrouw. Eerlijk gezegd hebben we nog geen flauw idee in welke richting we het moeten zoeken, al zeggen we dat natuurlijk niet tegen de pers. Maar dat we undercover moeten, is duidelijk. Zo’n seksclub is ondoordringbaar en de baas van die tent is ook al niet van plan ons veel informatie te verschaffen.’