‘Laten we niet in raadsels spreken, Marc,’ zei ze met een bravoure die absoluut nep was. ‘Zeg wat je op je hart hebt.’
Hij deed een stap in haar richting en stond nu vlak voor haar. Zijn ogen leken op twee ondoorgrondelijke kille meren.
Zelfs met haar hoge hakken aan torende hij nog steeds hoog boven haar uit, en ze moest haar hoofd een beetje naar achteren houden om hem aan te kunnen kijken. Ze slikte moeizaam.
‘Ik kom je villa opeisen,’ zei hij. ‘En ik wil jou een baan aanbieden waarvoor je uitermate geschikt zult zijn.’
‘A-Als wat?’ stamelde ze fronsend. Ze voelde hoe haar maag samentrok van opgekropte spanning.
‘Dansen naar de pijpen van een rijke man,’ zei hij. Zijn bovenlip was omhooggegaan waardoor zijn tanden werden ontbloot. Er was een ijzige blik in zijn ogen verschenen. ‘Daar sta je om bekend, niet?’
De onderdrukte woede in zijn woorden joeg als een niet te stoppen golf over haar heen. ‘Je weet helemaal niets over mijn relatie met Douglas,’ zei ze, terwijl ze wanhopig probeerde haar stem onder controle te houden.
‘Je weldoener is dood,’ was zijn brute respons. ‘En hij heeft je niets nagelaten. Niet eens een dak boven je mooie blonde hoofdje.’
‘Dat komt omdat jíj hem alles wat hij had, hebt afgenomen,’ wierp ze tegen. ‘Dat deed je expres, toch? Er waren duizenden bedrijven die je had kunnen opkopen, maar jij moest zo nodig dat van hem hebben. Alleen maar om mij terug te pakken.’
Hij lachte triomfantelijk. ‘Je krijgt een paar minuten bedenktijd,’ zei hij. ‘Je zult zien dat dit je beste optie is.’
‘Daar hoef ik geen seconde over na te denken,’ zei ze sissend tussen opeengeklemde tanden. ‘Ik hoef jouw achterlijke baantje niet.’
Hij wierp haar een woedende blik toe. ‘Heeft je advocaat je niet uitgelegd hoe de zaken ervoor staan?’
‘Ik ben nog liever dakloos dan dat ik voor jou ga werken,’ zei ze. ‘Ik weet waar je op aanstuurt, Marc, maar dat gaat niet gebeuren. Ik heb je niet verraden. Dat geloof je niet, maar het is echt zo. Ik wist niets van Douglas’ zakelijke belangen. Hij heeft mij helemaal niet verteld dat hij op hetzelfde contract zat te azen als jij.’
Zijn gezicht verstrakte. ‘Je bent een vuile oplichtster,’ beet hij haar toe. ‘Je hebt er alles aan gedaan om me te ruïneren. En het was je nog bijna gelukt ook. Het scheelde niet veel of ik was alles kwijt geweest. Alles, hoor je me?’
Zijn agressie hing bijna tastbaar tussen hen in, en ze moest haar ogen sluiten om zich staande te kunnen houden. Het schuldgevoel dat haar al zo lang achtervolgde, overspoelde haar nu in alle hevigheid. Ze had Marc onbedoeld in een lastig parket gebracht, louter en alleen omdat ze getrouwd was met Douglas Cole. Maar als ze opnieuw voor de keuze werd gesteld, zou ze toch hetzelfde doen. Voor Serena…
‘Doe je ogen open,’ gromde Marc.
Geschrokken sperde ze haar ogen wijd open. Beginnende tranen ontnamen haar het zicht. ‘Doe dit niet, Marc,’ zei ze op smekende toon. ‘Je kunt het verleden niet veranderen.’
Hij nam haar kin tussen zijn vingers en keek haar met ogen als gloeiende kolen aan. Zijn aanraking leek te branden op haar huid. En hij hield haar gevangen met zijn dodelijke blik. Toen ze haar ogen neersloeg, tilde hij haar kin wat hoger zodat ze hem wel aan móést kijken. ‘Ik heb gezworen dat je op een dag zou boeten voor wat je hebt gedaan, Ava,’ zei hij. ‘Die dag is nu gekomen. Deze villa met alles erin is mijn eigendom. En dat geldt dus ook voor jou.’
Ze slikte, terwijl ze wanhopig probeerde haar gezicht uit zijn greep te bevrijden. ‘Nee… Nee!’
Zijn vingers drukten pijnlijk in haar wangen. ‘Ja, ja en nog eens ja, ma belle,’ zei hij smalend. ‘Ben je niet benieuwd naar mijn voorwaarden?’
Ze moest vechten om haar zelfbeheersing te bewaren. Zenuwachtig beet ze op de binnenkant van haar lip. Een bloedsmaak verspreidde zich in haar mond. ‘Oké,’ gaf ze uiteindelijk toe, moegestreden. ‘Vertel maar dan.’
Na even kort met zijn duim langs haar onderlip te zijn gegaan, liet hij eindelijk haar kin los.
Zijn onverwachte streling deed haar zenuwuiteinden tintelen. Als gehypnotiseerd bleef ze staan en keek hem aan. Ze voelde hoe langzaam alle spanning uit haar lichaam verdween. Plotseling stond haar heel helder voor de geest hoe de warme druk van zijn gespierde lichaam had gevoeld.
Een moment later leek hij zich te hervatten. Hij liet zijn hand zakken, en in zijn ogen verscheen weer die ijskoude blik. ‘Jij wordt mijn maîtresse,’ zei hij kalm. ‘Ik betaal je zolang we samen zijn. Maar je moet goed begrijpen dat het niet zo zal gaan als met Douglas. Míj zul je niet zover krijgen om met je te trouwen. Nooit.’