‘Nee,’ antwoordde ze ten slotte. ‘Ik ga naar een vriendin in Schotland. Misschien kan ik daar een baan vinden.’
De cynische blik in de ogen van de advocaat ontging haar niet. Waarschijnlijk vond hij dat het haar verdiende loon was. Vijf jaar lang had ze op Douglas’ geld geleefd. Hij kon zich vast niet voorstellen dat ze weer gewoon zou gaan werken.
Ze realiseerde zich heel goed dat het niet gemakkelijk zou zijn, maar ze had nu eenmaal een vast inkomen nodig. Ze wilde haar zus financieel blijven bijstaan.
Richard Holt, Serena’s echtgenoot, verdiende redelijk goed als academicus, maar de kosten van de ivf-behandelingen waren nog steeds te hoog voor het stel.
Toen ze het advocatenkantoor uit liep, zag ze op haar horloge dat ze nog drie uur de tijd had voordat ze Marc Castellano voor het eerst in vijf jaar weer zou ontmoeten. Ze voelde kriebels in haar buik van angst. Of was het opwinding? Waarschijnlijk een beetje van beide, bedacht ze. Ze was erop voorbereid geweest dat hij de kans om zich te verkneukelen over de wending van haar lot niet voorbij zou laten gaan.
Het nieuws van de dood van Douglas zes weken geleden, was als een lopend vuurtje de wereld over gegaan. Waarschijnlijk had Marc zo lang gewacht met contact te zoeken omdat hij optimaal wilde genieten van haar publieke vernedering.
In de villa was het aangenaam koel na de zomerse hitte buiten. Ava rolde met haar nek en bewoog haar schouders heen en weer in een poging de spanning die zich daar had opgebouwd, te verlichten.
De oude Franse huishoudster van de villa, Celeste, liep haar tegemoet. ‘Excusez-moi, madame, mais vous avez un visiteur,’ zei ze, waarna ze overging op het Engels. ‘Signor Marcelo Castellano. Hij zei dat u hem verwacht.’
Ava werd zich gewaar van een acute prikkelende sensatie op haar huid. ‘Merci, Celeste,’ zei ze, terwijl ze met een trillende hand haar tas op het tafeltje in de hal zette. ‘Ik had begrepen dat hij pas later zou komen.’
‘Ik heb geen idee, maar hij is er. Daar,’ zei de huishoudster, en ze wees naar de ontvangstkamer aan de andere kant van de hal, die uitzicht bood op de tuin en, verder weg, op de zee en de haven.
Ava’s mond werd een dun streepje. ‘Je kunt gaan,’ zei ze, vastberaden ondanks haar versnelde hartslag. ‘Bonsoir. Tot morgenochtend.’
De oude vrouw gaf een kort knikje en liep toen weg.
De ontvangstkamer was dicht, maar Ava voelde de aanwezigheid van Marc door de gesloten deur heen. Voor haar geestesoog zag ze hem staan – niet zitten of ongeduldig ijsberen. Nee, hij zou rustig op haar staan te wachten.
Ze haalde diep adem, liep naar de deur en opende deze. In de kamer hing de sterke lucht van citroen vermengd met een mannelijke lichaamsgeur die haar onwillekeurig haar neusgaten deed opensperren.
Hun blikken kruisten elkaar, en zijn bijna inktzwarte ogen gloeiden gevaarlijk onder zijn volle donkere wenkbrauwen. Ondoordringbaar en onweerstaanbaar tegelijkertijd. Maar bovenal onmiskenbaar mannelijk.
Na wat een eeuwigheid leek, liet hij zijn sluwe blik langzaam over haar hele lichaam gaan. Het leek of hij haar met zijn ogen letterlijk verschroeide, want diep in haar binnenste voelde ze zonder twijfel het oude vuur weer oplaaien waarvan ze had gedacht dat het voorgoed was verdwenen.
Hij droeg een grijs pak met krijtstrepen waardoor zijn brede schouders en slanke taille goed tot hun recht kwamen. Zijn haar was langer dan vroeger, maar ze vond deze nonchalante coupe hem juist goed staan. Het smetteloos witte shirt dat hij droeg, stak prachtig af tegen zijn olijfkleurige huid. En de blinkende manchetknopen herinnerden haar eraan hoe succesvol hij de afgelopen vijf jaar was geworden.
‘Een nieuwe ontmoeting,’ zei hij met zijn diepe sexy basstem. ‘Het spijt me dat ik niet naar de begrafenis ben gekomen.’ De sneer om zijn mond deed deze oprechte woorden direct teniet. ‘Gezien de omstandigheden leek me dat geen goed idee.’
Ze stak haar borst naar voren en probeerde te verbergen hoezeer zijn aanwezigheid haar aangreep. ‘Je komt je nieuwe aanwinst bewonderen, neem ik aan?’
Zijn ogen glinsterden kwaadaardig. ‘Ligt eraan over welke aanwinst je het hebt, ma petite.’
Ze voelde zijn brandende blik opnieuw over haar vormen gaan. Ze vroeg zich af of hij wist wat het met haar deed wanneer hij Frans tegen haar sprak met dat opwindende Italiaanse accent. Of hoeveel pijn het haar deed hem weer te zien.
De herinneringen aan hun tijd samen stonden in haar geheugen gegrift. En haar lichaam verlangde ook nu nog hevig naar de gepassioneerde aanrakingen van toen. Ze zag in zijn ogen en aan de spanning in zijn goedgevormde spieren dat hij haar nog steeds haatte. Zijn vuisten waren gebald, alsof hij zichzelf ervan probeerde te weerhouden haar vast te pakken en door elkaar te schudden om wat ze had gedaan. Wist hij maar hoe het werkelijk zat…