Veilig? Jarenlang had ze zichzelf wijsgemaakt dat ze niet meer van hem hield. Ze had haar ware gevoelens al die tijd met geweld ontkend, omdat het de enige manier was geweest waarop ze kon omgaan met het feit dat ze hem had moeten verlaten. Mannen zoals Marc vergaten echter nooit. Ze namen wraak! Ze was dus verre van veilig…
Terloops gluurde ze naar hem. Zijn ogen waren strak naar voren gericht, en hij leek diep in gedachten verzonken. Om zijn mond speelde een zenuwtrek. Hij leek haar blik op zich gericht te voelen en draaide zich abrupt naar haar toe. ‘Vertel eens,’ begon hij. ‘Was je al die tijd dat wij samen waren al stiekem met Cole?’
‘Natuurlijk niet!’ Ze beet op haar onderlip. ‘Hoe kun je denken dat –’
‘Eén maand!’ onderbrak hij haar meedogenloos. ‘Maar één maand nadat we uit elkaar waren, ben je getrouwd met die griezel met zijn mooie praatjes.’
Ava sloot gekweld haar ogen en liet haar handen moedeloos in haar schoot vallen. ‘Ik kan dit niet…’ Haar stem klonk gesmoord door de tranen die ze probeerde te onderdrukken. ‘Breng me alsjeblieft terug naar de villa.’
‘We gaan uit eten zoals de afspraak was,’ zei hij onverbiddelijk.
Ze richtte haar hoofd op en keek hem beschuldigend aan. ‘Vroeger was je niet zo’n gevoelloze zak, Marc.’
‘Het is een beetje laat om je daar druk om te maken. Per slot van rekening heb ik van jóú geleerd om vrouwen te wantrouwen die voortdurend lieve woordjes in je oor fluisteren,’ zei hij verbolgen. ‘Je hebt het van het begin af aan zo gepland, niet? Je hebt me erin geluisd en toen je me gevangen had, liet je me vallen als een baksteen voor een betere vangst. Eentje met meer geld…’
Ze fronste verbijsterd. ‘Geloof je dat écht?’
‘Ik had het moeten zien aankomen,’ verzuchtte hij. Hij legde zijn arm op de rugleuning van de achterbank. ‘Er zijn er meer geweest zoals jij. Maar je was zo overtuigend. Vooral dat verzinsel over dat je nog maar één andere minnaar had gehad, en dat dat een slechte ervaring was geweest. Daar had je me echt goed beet.’
Een enorme pijnscheut schoot als een vlijmscherp mes door haar borst. Hij was een van de weinige mensen met wie ze het verhaal over het verlies van haar maagdelijkheid ooit had gedeeld. Zelfs Serena kende niet alle details, omdat zij zelf een nog ergere ervaring had gehad. Het feit dat hij nu suggereerde dat ze alles had verzonnen om sympathie op te wekken, was ronduit wreed.
Ze wist niet wat te antwoorden, maar gelukkig hoefde dat ook niet omdat de chauffeur op dat moment de wagen voor het restaurant parkeerde. Stijfjes stapte ze uit. Ze vertrok geen spier toen Marc haar arm pakte en die door de zijne stak.
Het was druk in het restaurant. De gastheer leidde hen echter naar een meer afgelegen tafeltje waar het licht gedimd was. De inrichting was chic en de bediening attent maar niet opdringerig.
‘Wil je een aperitief?’ vroeg Marc, nadat de ober de drankenkaart had gebracht.
‘Water met een beetje citroen,’ antwoordde Ava, de lange lijst alcoholische drankjes negerend.
Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Ben je soms bang de controle over jezelf te verliezen?’ vroeg hij op zalvende toon.
Ze wierp hem een sarcastische blik toe. ‘Je kunt me niet dwingen met je naar bed te gaan, Marc.’
Achterovergeleund in zijn stoel keek hij haar uitdagend aan. ‘Ik denk dat het niet lang zal duren voordat je erom zult smeken. Je suikeroom is al een paar weken dood, en volgens mij heb je nog geen vervanger gevonden. Een vrouw als jij is niet gemaakt om celibatair te zijn.’
Om zijn blik te ontwijken deed ze alsof ze verdiept was in de menukaart. Het stoorde haar dat ze zo kwetsbaar was waar het Marc betrof. Haar hand brandde nog waar hij die eerder had geliefkoosd, en haar lichaam leek – zonder dat ze het wilde – te schreeuwen om meer. Telkens wanneer ze naar hem keek, zag ze dat hij naar haar lippen staarde. En het beeld van zijn mond hartstochtelijk tegen de hare gedrukt, liet haar niet los.
Ze vroeg zich af of hij een plannetje had bedacht om haar langzaam te verleiden. Als dat het geval was, zou hij wel eens kunnen slagen. Het was onmogelijk om rustig te blijven zitten door de constante stroom beelden die haar overspoelde. Beelden waarin ze zag hoe hij volledig bezit nam van haar naakte lichaam. Hoe hij zelfbewust binnendrong in haar vochtige warmte, zoals hij al zoveel keren had gedaan.
Hij had altijd precies geweten wat hij wilde en daar ook nooit doekjes om gewonden. Maar toch was hij ook altijd een opvallend tedere minnaar geweest. Voordat hij zelf aan zijn trekken kwam, had hij er altijd voor gezorgd dat haar behoeften ruimschoots waren vervuld. Hoe zou het zijn om nu weer met hem de liefde te bedrijven? Zou hij minder rekening met haar houden nu zijn zucht naar wraak zo duidelijk de overhand had?