Slaven van de Klau(81)

'Dat begrijp ik niet. Waarom is het dicht bij de grond makkelijker?'

'De kracht heeft de vorm van een piramide. Vlak bij de grond is de basis breed. Hoe hoger je loopt, hoe smaller de zuil waar je op loopt wordt, en dus wordt het steeds moeilijker om je evenwicht te bewaren.'

'Aha,' zei Darran. 'Waarom maken jullie dan geen sterkere sandalen, zodat je zelfs als je hoog loopt een brede piramide onder je voeten hebt?'

'Ik weet het niet... ik denk omdat het dan niet leuk meer zou zijn om te leren lopen.'

'Waren jullie geen praktisch ras?'

'Niet totaal. De Klau wel. Alles is daar precies gepland, of het de mensen gelukkig maakt of niet. Vrolijk zijn ze niet op de werelden van de Klau.'

'Wie zijn dat, de Klau?'

'Vijanden. Verschrikkelijke mensen met ogen als rode sterren.' Maar Sia Spedz had nu meer aandacht voor haar vaardigheid in het lopen. 'Kijk.' Ze klom de lucht in alsof ze een trap opliep en rende toen uitgelaten heen en weer boven Darrans hoofd. 'Nu ga ik nog hoger.'

'Pas maar op!' Darran liep met gestrekte armen onder haar mee.

'Hoger ga ik niet graag,' zei Sia Spedz. 'Hierboven is bet heel wiebelig.'

'Kom maar weer terug. Ik word er zenuwachtig van.'

Ze daalde weer af. 'Waarom vraag je Markel niet om sandalen?'

'Het is niet beleefd om om cadeautjes te vragen,' zei hij met een schouderophalen.

'Als je niet kenbaar maakt wat je wilt, krijg je niets.'

Darran lachte. 'Praktisch, hoor.'

'Misschien zijn we toch wel praktisch. In ieder geval krijg je sandalen van mij.'

'Je gaat nog over de knie als je je vaders beste schoenen weggeeft.'

Sia Spedz giechelde. 'Wat een gekke opmerking.'

Barch, die over de balustrade leunde, zei: 'Die vent is ook gek. Hij kent allerlei spelletjes. Vraag hem maar of hij je hinkelen leert.'

'Hinkelen?' Ze keek Darran aan. 'Wat is dat?'

'Een spelletje dat kleine Aardse meisjes spelen.'

'Weet je hoe het werkt?'

Darran krabde aan zijn wang. 'Roy kan het veel beter dan ik.'

'Nee,' zei Barran, 'jij hebt gister gewonnen.'

'Laat 's zien, Claude.'

Barch ging op een bank zitten. 'Ik let wel op dat jullie niet vals spelen.' Hij pakte Darrans leerboek Lekthwanees van de bank. Hij sloeg het achteloos open en keek naar de inleiding.

'De Lekthwanese taal,' begon het boek, 'klinkt voor Aardse oren ruw en lijkt vooral uit medeklinkers te bestaan. Dit verdient enige uitleg. Om te beginnen omvat het Lekthwanees een ontzaglijk grote woordenschat die soms honderd synoniemen voor een enkel begrip kent. Bijgevolg zijn omslachtige omschrijvingen overbodig en de spraak valt op door de logische eenvoud van de zinnen.

In de loop van de evolutie van de taal heeft deze eigenschap geleid tot een intensief gebruik van samentrekkingen en verkortingen, waardoor medeklinkers de overhand kregen.

Een andere eigenaardigheid van het Lekthwanees is het feit dat ieder woord een aantal verschillende nuances kan hebben, afhankelijk van de "rol" die de spreker aanneemt, of zelfs de aangesprokene. Er bestaan bijna honderd van deze rollen, waarvan er tweeënzestig fundamenteel worden geacht. Iedere volwassene is door en door vertrouwd met deze fundamentele rollen en met de meeste facultatieve. De Lekthwanees geeft aan in welke rol hij spreekt door middel van een spel met de ogen, de wenkbrauwen en de wimpers. We kunnen een grove parallel trekken met de emotiemaskers van de oude Griekse toneelspelers.

Het bovenstaande maakt duidelijk dat het Lekthwanees een uiterst verfijnde, subtiele en soepele taal is, die men dan ook moeilijk onder de knie krijgt. Deze cursus beoogt de geïnteresseerde de kennis van het fundamentele Lekthwanees bij te brengen met een elementaire woordenschat uit de letterlijkste en minst fantasievolle rol, namelijk nummer 2, de zogenaamde Statisticus.'

Barch gooide het boek weer op de bank terwijl hij concludeerde dat alleen het leren van het Lekthwanees al een taak voor het leven was... Maar de kinderen van Lekthwa leken het makkelijk genoeg te leren. Hij bestudeerde Sia Spedz, die aandachtig naar Darran luisterde. Hoeveel van die rollen zou zij beheersen? Het leek wel een schrander kind. Duizenden jaren van natuurlijke - en misschien eugenetische - selectie hadden de intelligentie van het ras natuurlijk vergroot. En niet alleen de intelligentie, zoals Komeitk Lelianr aantoonde, die nu op het terras verscheen. Mooi waren ze ook.

Verstolen nam hij haar op terwijl ze op de balustrade leunde. Hij wist dat de Lekthwanezen het niets bijzonders vonden om naakt te lopen. Het meisje droeg nu alleen een kort rokje en luchtsandalen. Barch kreeg het warm. Ze was een vreemde, een wezen van een verre planeet... Maar wat was ze knap, en levendig, en sierlijk, en zuiver...

Ze draaide zich snel om, alsof ze zijn blikken voelde. Barch keek schuldig de andere kant op, maar niet lang, en nu stond ze met haar rug naar de balustrade.

Ze taxeerde hem, dacht hij bitter. Ik ben de eerste Aardse wilde die ze van dichtbij ziet.