Slaven van de Klau(54)

Hij drukte op de knop. De deur schoof weg en hij ging het voorkantoor in. De secretaresse keek op. Allixter zei: 'De chef verwacht me.'

'Dat is geen geheim.' In een microfoon zei ze: 'Hier is Scotty Allixter.' Ze luisterde naar wat haar oortelefoon antwoordde en knikte toen tegen Allixter. Ze ontgrendelde het slot van de binnendeur. Hij duwde de deur opzij en stapte het kantoor binnen. Zoals altijd had de lucht er een scherpe medicinale geur die zijn neus irriteerde.

De chef was een kleine man die volgens een hoekig ontwerp gebouwd was. Zijn huid was gerimpeld en gelig als een oude citroen. Zijn ogen waren zwarte balletjes die vonkten met een soort innerlijke elektriciteit. Van zijn hoofd rezen een paar sliertjes kroeshaar op, sommige wit, andere zwart, de rest zonder bepaalde kleur. De huid van zijn hals was geribbeld als die van een alligator en de rechterkant werd tot aan zijn ronde kin ontsierd door een zware plak littekenweefsel. Allixter had de chef nooit zien lachen, had hem nooit anders horen spreken dan met een dorre dreunstem.

Hij zei zonder inleiding: 'Schmitz zal je wel voorgelicht hebben over dit karwei.'

Allixter ging zitten. 'Eerlijk gezegd, chef, heb ik niet alles begrepen.'

De chef begon te spreken alsof hij tafelmanieren uitlegde aan een idioot - zacht, en zorgvuldig articulerend. 'Jij bent naar Station Rhetus geweest?'

'Code zes min vier min negen. Jazeker. Ze hebben een nieuwe Mammoetinstallatie.'

'Nou, zes min vier min negen komt uit fase binnen.'

Allixters zware rechte wenkbrauwen vormden een boogje. 'Nu al? Maar we hebben net-'

De chef zei droog: 'Korte inhoud van het voorafgaande. Toen de buis binnenkwam, raakte hij maar net de grenzen van de afstemmer. Ik berekende het op een speling van eenendertighonderdste procent in de fase.'

Allixter krabde aan zijn kin. 'Klinkt als een lek in de selector.'

'Dat zou kunnen,' beaamde de chef.

'Of misschien hebben ze een nieuwe man in de expeditie en speelt hij met de afstellingen.'

De chef zei: 'Om zeker te stellen dat wc de eenheid recht voor zijn raap raken, stuur ik jou uit naar zes min vier min negen, met evenveel speling als de buis binnenkwam.'

Allixter sidderde. 'Dat klinkt gevaarlijk. Als de code niet recht in de contacten ponst, dan arriveer ik in nogal trieste toestand op Rhetus.'

De chef duwde zijn stoel achteruit. 'Het is werk voor een mecanicien. Jij hebt dienst. Dus is het jouw taak.'

Allixter keek met rimpels in zijn voorhoofd door het raam naar de mist boven het Grote Slavenmeer. 'Er zit een luchtje aan. Ze hebben daar een nieuwe Mammoet en die werken nauwkeurig.'

'Dat klopt.'

Allixter keek de chef achterdochtig aan. 'Weet u zeker dat het Rhetus is?'

'Dat heb ik nooit gezegd. Ik zei dat de code zes min vier min negen was.'

'Heeft u een foto van die code?'

Zonder een woord gooide de chef hem een oscillogram toe.

Allixter zei: 'Amplitude zes, frequenties vier en negen.' Hij fronste. 'Bijna zes, bijna vier en bijna negen. Niet helemaal. Maar genoeg om in de contacten te passen.'

'Precies. Nou, pak je spullen, klim door de buis en controleer die installatie.'

Allixter plukte bezorgd aan zijn wigvormige, Keltische kin. 'Misschien...' Hij ging niet verder.

'Misschien wat?'

'Weet u wat ik denk?'

'Nee.'

'Volgens mij is 't een amateurstation of een kapersbende. Door de Rhetus-buis komt waardevolle lading. Als nu een of ander stel boeven de buis af wist te leiden naar hun eigen station...'

'Als je daar bang voor bent, mag je een pistool meenemen.'

Allixter wreef zich nerveus in de handen. 'Als je 't mij vraagt is dit een klusje voor de politie, chef.'

De chef zandstraalde hem met zijn bijtende zwarte ogen. 'Als je 't mij vraagt is het een speling van eenendertighonderdste procent in de code. Misschien staat een of andere stomme eendvogel op de verkeerde knoppen van die Mammoet te drukken. Ik wil dat jij de zaken recht gaat trekken. Waar denk je dat je duizend frank per maand voor beurt?'

Allixter mompelde iets over de oneindige waarde van het menselijk leven. De chef zei: 'Als je het niet leuk vindt, dan weet ik wel betere mecaniciens dan jij die het graag willen doen.'

'Ik vind het leuk,' zei Allixter.

'Draag type X.'

Allixters wenkbrauwen veranderden in vraagtekens. 'Rhetus heeft een goeie atmosfeer. Type X is tegen halogenen.'

'Draag type X. We nemen geen onnodig risico. Stel dat het inderdaad kapers zijn? Neem ook een linguahelper mee. En een pistool.'

'Ik zie dat wij op dezelfde golflengte zitten,' zei Allixter.

'Vergeet niet reserve-energie mee te nemen en controleer je ademtuig. Evans meldde een lekkende slang. Ik heb het ding afgedankt, maar misschien zijn ze allemaal zo.'





2



De kleedkamer van de mecaniciens was verlaten. Treurig gestemd trok Allixter een type X aan - een overall van de hals tot de tenen met een ingeweven web van verwarmingselementen, dan een dunne, chemisch neutrale laag om hem te beschermen tegen een misschien gevaarlijke atmosfeer, en verder hoge laarzen van geweven metaal en siliconenrubber bestand tegen hitte, kou, vocht en mechanische schade. Aan riemen om zijn middel en over zijn schouder hingen zijn gereedschapskist, een ademtoestel en een eenheid die de vochtigheid regelde, twee verse energiepakken, een mes in een schede, een schokker en een lasapparaat.