Slaap(68)

Mikaels ademhaling klinkt al zwaar en gelijkmatig als Joona de krant uit zijn jaszak haalt en hem voor Reidar op tafel legt.

‘Ik weet dat je me gevraagd hebt het niet te doen,’ zegt Reidar en hij kijkt Joona vastberaden aan. ‘Maar hoe kan ik leven met mezelf als ik niet echt alles heb gedaan wat in mijn vermogen ligt?’

‘Ik begrijp je wel,’ knikt Joona. ‘Maar het kan tot problemen leiden en daar moet je op voorbereid zijn.’

De door een computer bewerkte foto van hoe Felicia er nu waarschijnlijk uitziet, beslaat een hele pagina van de krant.

Een jonge vrouw die op Mikael lijkt, met hoge jukbeenderen en donkere ogen. Haar zwarte haar hangt verward langs haar bleke, ernstige gezicht.

Met grote letters staat er dat Reidar een beloning van twintig miljoen kronen uitlooft voor de tip die naar Felicia’s verblijfplaats leidt.

‘Er komen nu al bergen mails en telefoontjes binnen,’ zegt Joona. ‘We proberen alles na te trekken, maar... De meeste mensen bedoelen het vast goed, ze menen iets gezien te hebben, maar er zijn er ook een heleboel die gewoon rijk hopen te worden.’

Reidar vouwt de krant langzaam dicht, fluistert iets in zichzelf en kijkt dan op.

‘Joona, ik doe alles, wat dan ook, ik... Mijn dochter heeft zo lang opgesloten gezeten en misschien sterft ze zonder dat...’

Zijn stem breekt en hij moet zijn gezicht een poosje afwenden.

‘Heb jij kinderen?’ vraagt hij bijna zonder stem.

Voordat Joona een leugen op kan dissen, gaat de telefoon in zijn jasje. Hij verontschuldigt zich, neemt op en hoort Nathans vriendelijke stem meedelen dat Athena Promachos verbonden is met de beveiligde eenheid.





84


Saga gaat op bed liggen met haar rug naar de camera in het plafond en pulkt behoedzaam het siliconen omhulsel van de fiberoptische microfoon. Met kleine bewegingen verbergt ze hem in haar broekband.

Plotseling zoemt de elektrische deur naar het dagverblijf – en dan klikt het slot. De deur is open. Saga gaat met bonzend hart overeind zitten.

De microfoon moet nu al op een goede plek worden geplaatst. Misschien krijgt ze maar één kans. Het is zaak die niet te missen. Bij een visitatie zal ze worden ontmaskerd.

Ze weet niet hoe het dagverblijf eruitziet, of de andere patiënten er zijn, of er camera’s of bewaarders aanwezig zijn.

Misschien is de kamer alleen maar een val waar Jurek Walter haar opwacht.

Nee, hij kan niet op de hoogte zijn van haar opdracht.

Saga gooit de verpakkingsresten in de wc en trekt door, dan loopt ze naar de deur, trekt hem een stukje open en hoort een ritmisch bonzen, vrolijke stemmen van een tv en een zoevend, suizend geluid.

Ze herinnert zich het advies dat Joona haar gaf en dwingt zichzelf terug te keren naar het bed en te gaan zitten.

Niet te enthousiast, denkt ze. Doe niets als je geen concreet plan, geen echt doel hebt.

Door de kier van de deur hoort ze muziek van de tv, het gezoef van de loopband en de zware voetstappen.

Een man met een scherpe, gestreste stem zegt af en toe iets, maar hij krijgt geen antwoord.

Beide patiënten zijn in het dagverblijf.

Saga weet dat ze naar binnen moet om de microfoon te plaatsen.

Ze staat op, loopt naar de deur, blijft even staan en probeert langzaam te ademen.

De geur van aftershave slaat haar tegemoet.

Ze legt haar hand op de deurkruk, ademt in, opent de deur helemaal, hoort het ritmische bonzen nu duidelijker en zet met gebogen hoofd een paar passen in het dagverblijf. Ze weet niet of ze geobserveerd wordt, maar zo geeft ze hun de gelegenheid aan haar te wennen voordat ze haar ogen opslaat.

Een persoon met een verband om zijn hand zit op de bank voor de tv en een ander loopt met grote passen op de loopband. De man op de loopband staat van haar afgewend, en hoewel ze alleen zijn rug en nek ziet weet ze zeker dat het Jurek Walter is.

Hij loopt met zware stappen en het geluid van het ritmische gebons vult de hele ruimte.

De man op de bank boert en slikt een paar keer, veegt het zweet van zijn wangen en begint gestrest met zijn ene been te stuiteren. Hij is dik, in de veertig, kalend, heeft een blonde snor en een bril.

‘Obrahiim,’ mompelt hij met zijn blik op de tv.

Hij stuitert met zijn been en wijst opeens naar het beeld.

‘Daar is hij,’ zegt hij in het wilde weg. ‘Ik zou hem tot mijn slaaf maken, mijn skeletslaaf. Godallemachtig... moet je die lippen zien... ik zou...’

Hij zwijgt abrupt als Saga dwars door de kamer loopt, in een hoek gaat staan en naar de tv kijkt. Het is een herhaling van het ek kunstrijden in Sheffield. Geluid en beeld zijn slecht vanwege het pantserglas. Ze merkt dat de man op de bank haar zit op te nemen, maar ze kijkt niet terug.

‘Ik zou hem eerst afranselen,’ gaat hij door tegen Saga. ‘Hem echt bang maken, als een hoer... godallemachtig...’