Siciliaanse verovering(18)

Zijn donkerbruine ogen versmalden, en zijn mond verstrakte. ‘Klopt.’

Ze stopte abrupt met haar wegdraaiende beweging en draaide zich woedend naar hem om. Frustratie maakte dat al haar spieren zich pijnlijk samenbalden. ‘Waarom, Salvatore? Waarom moet je me zo kwellen?’

‘Ik wil je helemaal niet kwellen. Je bent van mij. Ik zal niet toestaan dat je doet alsof ik niet in jouw leven thuishoor.’

Ze kon haar oren niet geloven. ‘Dat kun je niet menen. Dat kun je toch niet serieus tegen me zeggen?’

‘Reken maar dat ik dat serieus meen. Accepteer het maar.’

‘Ik behoor jou helemaal niet toe.’ Het hele idee was ziekmakend. ‘Je verstootte ons kind, en nu wil je aanspraak op me maken.’ Geen denken aan, in geen duizend jaar. Ze besefte nauwelijks dat ze het allemaal hardop uitsprak totdat hij erop antwoordde.

‘Ik heb het kind helemaal niet verstoten.’

‘Hoe wil je dat nu weer recht praten?’ vroeg ze spottend. ‘O wacht, ik begrijp het al.’ Ze hield een vinger tegen haar slaap en tuitte de lippen. ‘Je geloofde niet dat de baby van jou was, dus kon je je eigen kind ook moeilijk verstoten. Heel handig.’

Ze haatte de verbittering in haar stem, maar hij had de wond opengereten, en ze kon niet voorkomen dat al het gif eruit stroomde.

‘Je vertelt me dat je zwanger bent nadat we vier korte weekjes samen zijn, en dan verwacht je ook nog dat ik je geloof? Porca miseria! Geloof je soms dat ik het beeld prettig vind van jouw lichaam dat het zaad van een andere man in ontvangst neemt?’

‘Als je dat zo’n pijnlijke gedachte vindt, waarom overweeg je die dan?’

Ze had immers niets gedaan om hem op die gedachte te brengen. ‘Geef het maar toe, Salvatore, ik betekende niets voor je en je wílde eenvoudig niet geloven dat het kind van jou kon zijn.’

‘Je weet helemaal niet wat ik wil!’

Ze deinsde terug voor het geweld in zijn stem. Hij was een hartstochtelijke man, maar hij had nooit eerder zo tegen haar geschreeuwd. Zelfs niet die afschuwelijke nacht dat hij haar en de baby had verstoten.

‘Het spijt me zeer, maar dat weet ik wel. Je handelingen spreken voor zichzelf. Je had geen enkele reden om te denken dat ik met een ander de koffer in dook, en toch had je dat vooroordeel omdat je het zelf wílde,’ herhaalde ze.

‘Je bloedeigen vader heeft me verteld dat je in dat opzicht precies je moeder was,’ zei hij met zo’n beschuldigende stem dat ze achteruit deinsde. ‘Precies,’ zei hij knikkend, alsof haar reactie daar het natuurlijke gevolg van was. ‘Francesco Guiliano, een Siciliaan die nooit fabeltjes zou vertellen over zijn eigen dochter. Híj vertelde me dat je net zo was als Shawna Tyler, de beroemde actrice die nog legendarischer is om haar liefdesaffaires dan om haar beeldschone verschijning of haar acteerprestaties.’

In al die affaires van haar moeder was nooit liefde in het spel geweest, maar die waarheid sprak Elisa niet uit. Salvatores bewering wat haar vader over haar had gezegd deed haar wankelen als een dronkaard.

‘Papa heeft je verteld dat ik op Shawna lijk?’ Dat was kwetsend. Zo kwetsend zelfs, dat ze bijna bezweek van de pijn.

Intiem waren ze niet, maar ze had toch gedacht dat haar vader haar beter kende dan dat. En dat hij zag hoezeer ze de levenswijze van haar moeder verafschuwde, al had ze het hem nooit met zoveel woorden verteld. Het hardop uitspreken leek haar op een of andere manier verraad jegens haar moeder. Maar wanneer had ze hem ooit aanleiding gegeven te denken dat zij zich ook aan zulke affaires overgaf?

Zoiets zou hij nooit denken van Annemarie, zijn perfecte traditionele Siciliaanse dochter.

Salvatore keek haar aan alsof hij met haar begaan was. En dat was de druppel die de emmer deed overlopen.

‘Heb geen medelijden met me! Papa zit er net zo faliekant naast als jij, maar dat kan me niets schelen, hoor je? Het kan me niets schelen,’ loog ze, wanhopig en niet erg overtuigend.

Ze was een volwassen vrouw. Ze had haar vaders goedkeuring evenmin nodig als die van Salvatore. Als de enige twee mannen in haar leven van wie ze ooit had gehouden haar voor een slet hielden, moesten ze dat vooral doen.

Salvatore wilde antwoorden, maar hield toen plotseling zijn mond. Hij draaide zijn hoofd om en was opeens een en al aandacht voor iets op straat voor de winkel.

Ze wilde nog iets zeggen, maar hij legde zijn vinger tegen zijn lippen. Met scheefgehouden hoofd deed hij een snelle pas in de richting van het appartement van Signor Di Adamo.

Haar blik vloog naar de deur. Hij stond op een kier, en ze kon zich niet herinneren of dat al zo was sinds de baas was vertrokken. De koude rillingen gingen over haar rug, terwijl Salvatores waarschuwingen in haar geheugen weerklonken.

Ze had de inventaris twintig minuten geleden al naar de kluis moeten brengen, maar de ruzie had hen in de winkel gehouden en ze had nog geen enkele afsluitende handeling verricht.