Schaduwjury(48)

Jason keek op en de tranen brandden in zijn ogen. 'Wat wil je van me, pa? Wil je me weer in elkaar slaan? Ga je gang en sla me maar.' Jason ging staan en stak zijn open handen iets naar voren. 'Voel je je dan misschien een echte man - een man die zijn zoon een lesje leert? Misschien kun je mij deze keer wel blijvend letsel bezorgen.'

Zijn vader stond daar, zijn rode gezicht vertrokken van woede. Jason verwachtte ieder moment een vuistslag van hem te krijgen. Deze keer zou hij zich zelfs niet verdedigen. Hij zou zijn vader zijn gang laten gaan. Hij zou het hem betaald zetten door nooit meer een woord tegen hem te zeggen.

De impasse duurde slechts een paar seconden en toen knikte zijn vader nauwelijks merkbaar alsof hij niet kon geloven dat hij zo'n vlegel als zoon had opgevoed. Hij ging weer zitten, keek Jason verachtelijk aan en nam weer een slok bier.

Jason liep weg, de gang door naar zijn slaapkamer. 'Waar ga je heen?'

'Naar bed, pa. Vrolijk kerstfeest... Bedankt dat je er zoiets bijzonders van hebt gemaakt.'





26




Kelly vond het fijn om naar de kerk te gaan. Ze zat op de tweede rij met haar moeder, twee oudere broers en twee jongere zussen. Van de familie Starling was alleen zij ongetrouwd gebleven, hoewel de leden van de kerk hun best gedaan hadden om het een en ander voor haar te regelen sinds ze een paar dagen geleden was thuisgekomen. Wie had er behoefte aan de diensten van een huwelijksbureau als je een kerk vol leuke kerels en koppelaars had?

Morgen zouden vier kleinkinderen het huishouden van de familie Starling verlevendigen en de volwassenen herinneren aan de eenvoudige vreugde van Kerst. Vier was wel voldoende, vond Kelly. Ze hield van haar neefjes en nichtjes. Maar ze vond het ook prima om de kleine deugnieten achter te laten als ze het chaotische huis in Charlotteville verliet om weer terug te keren naar Washington.

Er hing vanavond, op de dag voor Kerst, een vredige sfeer in de versierde kerk, waar Kelly's vader als predikant de dienst leidde. Tradities, en zeker godsdienstige, hadden nu eenmaal een kalmerende uitwerking op de geest en boden eeuwigheidperspectief. De kerstliederen, de liturgie, de kaarsen en haar vaders korte preek over hoop droegen er allemaal aan bij om Kelly afstand te laten nemen van de beroering van haar advocatenpraktijk. Ze vond het erg dat Kerst op haar advocatenkantoor haar onverhoeds overviel, dat haar eens meest geliefde gezinsfeest verloren ging in een mist van in rekening te brengen uren en pro Deo-projecten. Jaaroverzichten en kerstgratificaties wedijverden om aandacht met het feest zelf.

Nu ze in de kerk zat als een lid van het voorbeeldige gezinnetje van de dominee voelde Kelly, in de wetenschap dat ze haar vader waarschijnlijk wat welwillendheid bij zijn meer conservatieve gemeenteleden had gekost, zich een beetje schuldig. Als een van de dochters van de dominee had ze hier altijd al wat extra aandacht gekregen, maar dat was dit jaar nog verergerd door alle publiciteit rond de zaak Crawford.

In tegenstelling tot het artikel in de Washington Post, waarin haar werkzaamheden met de slachtoffers van mensenhandel waren vermeld, had deze zaak de potentie in zich gehad om de kerk te splitsen - de wat liberalere activisten tegenover de jagers en de voorstanders van wapenbezit. Maar uit respect voor haar vader hadden zelfs de laatstgenoemden, die in stilte hoopten dat Kelly de zaak zou verliezen, geen enkele negatieve opmerking over haar gemaakt.

De dienst eindigde zoals iedere dienst op de avond voor Kerst met de bediening van het avondmaal door haar vader. Op het juiste moment zouden de gemeenteleden naar voren lopen waar ze een stukje brood kregen overhandigd en een slokje namen uit een van de kelken.

Kelly kon zich haar eerste deelname aan het avondmaal, nadat ze de ware betekenis van bekering en de rol van Jezus Christus in haar behoud had leren begrijpen, nog goed herinneren. Haar vader had uitgelegd hoe Christus zijn kerk had opgedragen aan het avondmaal deel te nemen als een gedachtenis aan Zijn lijden. De elementen van het avondmaal, zo legde hij uit, waren krachtige symbolen van het lichaam en het bloed van Christus.

Haar ogen vulden zich met tranen toen ze de eerste keer met haar moeder naar voren liep. 'Het lichaam van Christus, het brood des hemels,' zei haar vader toen hij haar het stukje brood overhandigde. Ze liep een paar stappen verder en doopte het stukje brood in de beker. 'Het bloed van Christus, de beker der verlossing,' zei een van de ouderlingen. Kelly knikte plechtig en stak het stukje brood in haar mond. Ze was naar haar plaats teruggekeerd en had toegekeken terwijl de andere gemeenteleden naar voren liepen, waarbij velen de indruk gaven dat ze het alleen maar uit gewoonte deden. Als dertienjarig meisje had ze zichzelf toen beloofd het avondmaal altijd bijzonder te blijven vinden.

De woorden van haar vader drongen weer tot haar door en brachten haar terug naar het heden. 'We verwelkomen een ieder die Christus' verlossing aanvaardt om deel te nemen aan deze symbolische ceremonie die wij avondmaal noemen. Bedenk dat het Kind dat kwam om ons hoop te geven, ook de Verlosser is die stierf om de wereld het leven te geven.