Hij richtte zijn pistool opnieuw op Manuel. 'Zorg ervoor dat we in de lucht komen.'
Manuel schudde zijn hoofd en ondanks de airco in de studio droop het zweet van zijn voorhoofd. 'Dat... dat kan ik niet. Ik... ik weet niet hoe dat moet.'
'Dan ben je waardeloos.'
Manuel deed zijn mond open in een stille smeekbede, te bang om te kunnen praten.
Rachel begon nu snel haar bewustzijn te verliezen en de randen van haar gezichtsveld begonnen donker te worden. Hoeveel schoten heeft Jamison afgevuurd? Hoeveel kogels heeft hij nog over? Ze stamelde een snel gebed en stompte haar elleboog in de maag van haar belager. Ze hoorde hem kreunen en probeerde zich los te wringen. Ze had zich bijna uit zijn greep bevrijd, maar hij sloeg met het rechthoekige magazijn van zijn geweer tegen haar hoofd. Door de klap viel ze op de grond.
Versuft voelde ze dat het bloed over haar voorhoofd stroomde.
Ze keek met een vertroebelde blik naar Jamison op en kroop een eindje achteruit.
'Denk je soms dat ik een spelletje speel?'vroeg Jamison.
Ziek van angst schudde Rachel haar hoofd. Hij glimlachte naar haar, trok een tweede magazijn van zijn riem en sloeg het in de patroonhouder.
Jamison keek weer op en schreeuwde: 'We zijn nog steeds niet in de lucht! Elke minuut dat we niet uitzenden, zal er iemand sterven!'
Hij deed een stap naar voren en keek Rachel aan. 'Misschien begin ik met jou.' Zijn ogen straalden van opwinding.'Je handen op je rug en met je gezicht op de grond.'
Rachel deed wat hij zei en probeerde niet in paniek te raken. Links van haar zag ze iets bewegen, een gebukte figuur. Ze dwong zichzelf niet te kijken. Ze hoopte dat het Bill Thomas was, de directeur van het programma, een lange, slanke man die verdwenen was zodra het schieten begon. Bill zou haar niet laten sterven.
Jamison liep naar Rachel toe en ging wijdbeens over haar heen staan. Ze hoorde een metaalachtige klik toen hij het wapen op haar richtte.
'Smeek.'
Heel even werd haar angst overwonnen door verachting. Ze zou deze man niet smeken, hij zou toch schieten. Maar ze wist dat ze tijd nodig had en sloot haar ogen. 'Doe mij alsjeblieft geen kwaad,' zei ze. 'Ik kan je helpen om hier weg te komen.'
Jamison lachte - een gemaakt, verachtelijk gegrinnik. 'Kijk me aan,' zei hij zacht en dreigend.
Ze deed haar ogen open en keek over haar schouder, haar nek uitgestrekt toen ze naar haar kwelgeest keek. Hij boog zich over haar heen, zijn gezicht vertrokken door het genoegen van wraak. De zwarte loop van het wapen domineerde haar blikveld, zijn maniakale grijns als achtergrond.'Je moet eens wat nederigheid leren,' zei hij.'Je weet niet wat het is om te smeken, hè?'
Hij pakte haar haren beet en trok haar hoofd naar achteren. 'Alsjeblieft,' zei ze met tranen in haar ogen. De pijn straalde vanuit haar nek naar haar gezicht toe. Ze deed haar ogen weer dicht, maar het beeld van de zwarte loop en Jamisons grijnzende gezicht verdween niet uit haar gedachten. 'Alsjeblieft, niet schieten.'
'Dat is geen smeken,' zei Jamison. Hij liet haar haren los en haar hoofd sloeg tegen de vloer. Ze zette zich schrap, voelde zich hulpeloos en wachtte tot de kogel zou inslaan. Ze dacht aan Blake, haar man. Aan het kleine leven in haar schoot. Dat zou toch een veilige plaats moeten zijn.
'Doe je ogen open!'
Ze deed het, net op tijd om te zien dat Jamison zijn pistool op Manuel Sanchez richtte.'Zeg je maatje maar gedag.'
'Nee!' schreeuwde ze.
Voor Manuel in beweging kon komen, schoot Jamison. Rachel hapte naar adem toen ze een groot gat op Manuels voorhoofd zag verschijnen. Hij kreunde, zijn adem ontsnapte aan zijn lichaam, en hij sloeg tegen de grond.
Terwijl het bloed uit zijn voorhoofd stroomde zag Rachel Manuels ogen glazig worden. Ze wendde zich af en voelde braaksel in haar keel.
'Je moet leren hoe je moet smeken,' zei Jamison met effen stem. 'En nu naar je plaats.'
Toen Rachel op één knie overeind kwam, begon de kamer te draaien. Ze aarzelde en veegde bloed weg van haar ogen en mond. Ze zag hoe Jamison tegen Manuels levenloze lichaam schopte waardoor de presentator op zijn rug kwam te liggen.
'Opschieten!' zei hij.
Denkend aan Manuel stond ze langzaam op. Doordat ze hem had zien sterven was er iets veranderd. In plaats van dat ze nog banger was geworden, had het haar op de een of andere manier verhard. Ze voelde zich verantwoordelijk voor Manuels dood, het was allemaal haar schuld. Jamison was hier vanwege haar. Ze moest nu helder denken. Iemand moest ervoor zorgen dat er niet nog meer bloed zou vloeien voordat er hulp zou komen.
Ze strompelde moeizaam naar haar stoel en hield Jamison vanuit haar ooghoek in de gaten. Hij was achter Lisa gaan staan.
'Zorg ervoor dat we in de lucht komen,' zei Jamison.
'Ik zal het proberen,' zei Lisa met bevende stem en trillende lippen. 'Maar alsjeblieft...' hijgde ze,'richt dat pistool niet op mij.'
'Je hebt dertig seconden,' zei Jamison.
Lisa hield haar adem in. Ze wees naar de rechterkant van de studio. 'Achter die luidspreker zit onze directeur,' zei ze.'Hij kan de controlecabine bedienen.'