Prinses Daisy(65)

Op het kantoor van de beheerders van de Grosvenor Trust was men over de kwestie van Daisy's gymkana weinig te spreken. De hoveniers van Belgrave Square hadden gemeld, dat de schade die aan het gras was aangericht in de duizenden guldens liep. Maar dat was niet hun voornaamste bezwaar .. . het ging om het principe. Op een typisch bord in een typisch park in het Grosvenor gebied staat hetzelfde als op het bord dat de ingang naar de halvemaanvormige groene ruimte van Wilton Crescent siert. Sommige bepalingen die daarop staan verbieden lawaaiige spelletjes, verbieden de toegang aan kinderen onder de negen jaar zonder begeleiding van volwassenen en bannen alle honden uit. Kinderen onder begeleiding op driewielers en autopeds mogen wel in het park maar moeten binnen de paden blijven, de bloembedden mogen niet worden betreden, en in georganiseerde groepen mogen helemaal niet tot het park worden toegelaten.

De traditie van deze stille, rustige parken was geschonden — tot in de grond verstoord — door Daisy die door een van de Grosvenor parkeerwachters die een hulpeloze toeschouwer van de grote gymkana was geweest, was herkend en geïdentificeerd. Ze was, deelde hij op verontwaardigde toon mee, een jongedame die . . . een stropershond bezat! Bij dit nieuws alleen al viel er een stilte en gingen de wenkbrauwen van de beheerders omhoog, allemaal landeigenaren en dus tot hun laatste bekende voorvader slachtoffers van stropers en hun honden. Een stropershond nog wel! Wat voor een jongedame hield er nu een stropershond op na?

Niet, zoals een van de beheerders tegenover Stash verklaarde, dat zij er op uit waren zijn dochter te straffen, maar als ze tot zo'n opschudding in staat was, wie weet wat ze de volgende keer zou doen? Stash dacht aan zijn huurcontract, dat nog maar driejaar liep voor het aan het Grosvenor vastgoed terugviel, en was het met de beheerder eens, dat hij zich inderdaad ernstig over de discipline van zijn dochter diende te beraden. Bovendien was Stash echt van Daisy's gedrag geschrokken. Het was overmoediger dan iets wat hij zich herinnerde zelf ooit te hebben gedaan, zelfs in aanmerking genomen het feit dat ze een vrouw was.

Nadat de beheerder was vertrokken met een cheque voor de schade en de nadrukkelijke verzekering van Stash, dat er aan het probleem van Daisy iets zou worden gedaan, bleef hij lange tijd over zijn doldrieste dochter zitten nadenken. Hoe kon ze nu behoorlijk opgroeien met als volwassen voorbeelden alleen hij zelf en Anabel? Zij waren weliswaar geen van beiden immoreel, maar ze waren wel amoreel, en trokken zich allebei van de wetten van de maatschappij niets aan. Eton had van Ram een ernstige, beheerste, hardwerkende jongeman gemaakt, maar de school van lady Alden had op Daisy geen vergelijkbaar temmende uitwerking gehad. Wat kwam er van Daisy terecht, als ze niet meer onder zijn dak woonde? Die kwestie van de gymkana ging veel verder dan een lichtzinnige kinderlijke streek, vond Stash en voelde zijn zesenvijftig jaar zwaar op hem drukken. Hij gaf zich zelf de schuld. Hij twijfelde er geen moment aan dat hij Daisy had verwend. Maar hoe moest het in de toekomst? Hij zou er niet altijd zijn om haar uit de nesten te halen.





Gedurende de rest van april en mei overdacht Stash dit probleem terwijl hij zijn zaken afhandelde. Tenslotte liet hij zijn notaris komen en bracht een paar zorgvuldige veranderingen in zijn testament aan, waarna hij de kwestie vergat, overtuigd dat hij verstandig had gehandeld. Een groot deel van zijn kapitaal was nu in Rolls-Royce belegd en Stash sloeg met grote belangstelling de pogingen van de firma gade om zich op het terrein van de door Amerika beheerste fabricage van vliegtuigmotoren te begeven. In 1963 was zijn vertrouwen in Rolls versterkt toen hun Spey-turbofanmotor op grote schaal werd verkocht en nu, in 1967, gingen ze achter een contract met Lockheed aan om de motor voor de TriStar Luchtbus, de RB 211 te produceren. Hij had zijn beleggingen altijd meer uit gevoelsoverwegingen dan op een nuchter financieel oordeel gedaan, en Stash stopte nog meer kapitaal in de firma van zijn voorkeur.

Maar de training van zijn stal met polopony's nam het grootste deel van de tijd van Stash in beslag. Hij vloog nu hoe langer hoe minder, omdat hij niet meer de behoefte had de woede af te reageren die hij, nadat Francesca hem had verlaten, in de lucht had gezocht. Dat leek nu allemaal ver weg en onbelangrijk. Maar hij verlengde wel steeds zijn vliegbrevet, en af en toe haalde hij acrobatische toeren uit in de lucht tijdens de vele luchtvaartmanifestaties die in het hele land zo geliefd waren. Dan ging hij weer een paar uur net als vroeger in de cockpit van een met veel liefde in orde gehouden exemplaar van een Spitfire of een Hurricane zitten, met hun RollsRoyce Merlin motoren, even betrouwbaar als altijd.

Op een mooie zondag in mei zat er geen fout in de motor van de Spitfire die hij op de Essex vliegdemonstratie vloog. Het onderstel van het zevenentwintig jaar oude vliegtuig bleef steken, zodat het landingsgestel niet kon worden uitgeklapt. Stash koerste naar de bossen achter de startbaan, in de hoop dat de bomen de schok zouden opvangen. Menig gevechtspiloot had een noodlanding in deze vliegtuigen gemaakt en het kunnen navertellen. Hij niet.