Prinses Daisy(47)

Ze maakte plannen voor haar toekomst. Ze voelde er niets voor om te hertrouwen, omdat ze zich in het huwelijk zo ontzettend had verveeld. Een paar kinderen had ze wel leuk gevonden, dacht ze, maar baby's waren zo mogelijk nog vervelender dan het huwelijk. Ze kende de beperkingen van haar uiterlijk net zo goed als die vrouwen die samen gingen lunchen, en haar de grond inboorden uit ergernis dat ze maar niet konden begrijpen, waarom al hun mannen en minnaars haar zo aantrekkelijk vonden. Maar ze kende die ene waarheid waar zij nooit bij zouden kunnen: ze kon de meest gecompliceerde mannen eenvoudig geluk schenken. Een grote courtisane in een tijd waarin courtisanes niet meer in de mode waren? Flauwekul, vond Anabel. Ik ben een klassiek type — van alle tijden. Ze twijfelde er geen moment aan, dat de dag dat haar slag vrouwen uit de mode raakte, de laatste dag van de beschaving was zoals zij deze kende. Wat daarna kwam liet haar koud.

Rustig, het voorrecht genietend te kunnen kiezen, wachtte ze tot haar volgende beschermer zich bekend maakte, en wees alle huldebetuigingen af die niet aan haar kieskeurige smaak voldeden. In de daarop volgende tien jaar behoorde ze na elkaar drie mannen toe, elk stuk voor stuk even waardevol als de gelukkige oude lord die haar had gevormd. Haar privé inkomen groeide niet, want ze gingen geen van drieën dood, en de enige geschenken die ze accepteerde waren juwelen of schilderijen; maar ze bleef, in een tijd van inflatie en hoger wordende belastingen, net als altijd leven, zonder zich om geld te bekommeren. Laat in het najaar van 1955 was ze negenendertig en op dat moment zonder iemand die kon zeggen dat zij hem toebehoorde.

'Anabel?'





'Sally, lieve Sally — hoe gaat het met je?' Anabel herkende onmiddellijk de nerveuze Amerikaanse stem. Sally Sands, warrige, grappige Sally, was de Londense redactrice van een Amerikaans modetijdschrift en ze had meestal zorgen, dikwijls over de vervelende noodzaak om een officiële verloving te verbreken. Ze was de laatste twee jaar zes maal verloofd geweest.

'Anabel, zou je mij een heel groot genoegen willen doen?'

'Als ik kan, wel, maar dan moetje eerst zeggen wat het is. . . Ach, nu ja, vooruit, waarom ook eigenlijk niet?'

'Goddank, dan ben jij mijn voornaamste bruidsmeisje.'

'Nee, Sally, nu ga je te ver — dat is volslagen belachelijk.' Anabel lachte haar kostelijke lach.

'Nee, serieus... ik heb je nodig, Anabel. Asjeblieft. Hij is ontzettend Engels en ik ben dol op hem en zijn familie komt ook, maar mijn familie niet, dus jij moet mijn stand ophouden, lieverd — er is niemand anders die ik ken, die daarvoor in aanmerking zou komen.'

'Dat staat helemaal niet — bruidsmeisje, notabene, met een bruid die pas zesentwintig is! Maar ik ga ieder jaar naar een of andere bruiloft, alleen om mijn overtuiging te bevestigen dat de huwelijkse staat niets voor mij is — en daar kan jouw trouwerij net zo goed voor dienen als een ander — misschien zelfs wel beter.'

'O, maar dit is de ware Jacob,' zei Sally verwijtend.

'Natuurlijk, pop, voor jou wel, maar ik geloof nu eenmaal niet in die tucht. Het wordt toch niet een hele grote plechtigheid, wel? Ik hoef toch nietje sleep op te houden of zoiets?'

'Wij gaan hier alleen naar de burgerlijke stand. Thuis gaan we voor de kerk trouwen. Hij is een burggraaf en dat kan ik mijn moeder niet ontnemen. Na afloop ben ik van plan een kleine, eenvoudige receptie in Savoy te houden.'

'O, nee, Sally, daar vind ik een hotel eigenlijk nooit zo geschikt voor. De muren stinken naar te veel andere feestjes. Ik geef die receptie hier — dat is dan mijn huwelijkscadeau aan jou.'

'O, ik hoopte al dat je dat zou zeggen! Dank je wel, Anabel!'

'Dat wist ik wel.' Anabel lachte weer. Ze vond het leuk om royaal te zijn voordat iemand haar een gunst vroeg.

'Als je maar niet van mening verandert, Sally. Ik heb nog nooit een huwelijksreceptie gegeven en ik wil niet, dat ik het op het laatste nippertje moet afzeggen en alle champagne alleen moet opdrinken.'

'Dat beloof ik, Anabel, op mijn erewoord. O, je bent een engel!'

'Maar één ding, Sally

'Wat dan?'

'Houd je kalm.'

'Kalm houden? Goeie God, hoe kun je dat zeggen. Hoe kan ik onder zulke omstandigheden nu kalm zijn?'

'Je gaat zitten en dan zeg je een halfuur achter elkaar "burggravin" ... je zult zien hoe je daarvan kalmeert.'

Het bureau van de burgerlijke stand was wel de minst romantische plek die er voor een huwelijk te vinden was geweest, dacht Anabel die met voldoening het succes van de receptie die ze had georganiseerd, overzag. Het hele gevolg van de bruidegom was zichtbaar opgelucht toen zij haar huis dat vol bloemen stond binnenkwamen, en nu, uren later, volgepropt met kaviaar en paté en een uitgebreid koud buffet, maakten ze er een echt feest van. De bruid en bruidegom waren evenals de lange, indrukwekkende optocht van familieleden van de bruidegom al lang vertrokken, maar de overgebleven gasten waren nu in het stadium van het zingen van oude liedjes gekomen.