Prinses Daisy(42)

'Ik? Ik ben vandaag een gelukkig man, hoogheid. Toen de prins me vertelde, dat u had besloten Daniëlle nooit te zien en dat u haar niet wilde opvoeden, moet ik u eerlijk zeggen dat ik diep was teleurgesteld. Maar ik beschouw het niet als mijn zaak op zulke besluiten commentaar te leveren, begrijpt u, dat is altijd een kwestie waar de ouders over moeten beslissen. Maar ik had op de een of andere manier het gevoel, toen al, dat u als u weer helemaal de oude was, er op zou terugkomen.'

'Dokter, ik heb een zware tijd achter de rug. Ik geloof niet dat ik het nog echt helemaal begrijp, zelfs nu ik ben hersteld, wat er precies is gebeurd. Zou u het voor me op een rijtje kunnen zetten en me gewoon vertellen wat er is voorgevallen? Ik heb niet genoeg aandacht aan die hele geschiedenis besteed, en ik schaam me voor mezelf. . . Ik wil niet dat mijn man weet dat ik zo slecht naar hem heb geluisterd.' Ze glimlachte hem toe, beheerst, vertederend hulpeloos.

Toen de dokter zijn lange voordracht had beëindigd, waarbij hij elk detail met Zwitserse precisie invulde en zich moeiteloos al zijn gesprekken met Stash en alle bijzonderheden van Daniëlle's toestand herinnerde, bleef Francesca als verlamd zitten. Ieder woord was een puntig voorwerp dat recht op haar hart viel, de ene klap na de andere. Het voorgevoel van naderend onheil was zo tastbaar als een open lijkkist. Ze wilde gillen, hard gillen om nooit meer op te houden, zodat ze nooit hoefde te denken over wat de kleine dokter haar had verteld. In plaats daarvan hoorde ze haar stem, kalm, uit een grot aan de achterkant van de maan, die vroeg: 'U hebt me nog niet precies gezegd, wat voor speciale zorg Daniëlle nodig heeft.'

'Dezelfde die u Daisy hebt gegeven — ik zie dat ze tegenwoordig zo in de krant wordt genoemd, onze kleine Marguerite. Op het ogenblik, voordat Daisy begint te lopen, zullen de verschillen tussen hen kleiner zijn dan in de toekomst. Daniëlle zal zich natuurlijk in allerlei opzichten langzamer en later ontwikkelen en veel minder actief zijn dan haar zusje, maar ze zal, zoals ik u heb verzekerd, er normaal uitzien. Het duurt niet lang voor het tijd wordt om te gaan praten — het eerste grote probleem. Dan, over een paar jaar, kan Daniëlle worden getest. Met wat geluk zijn er een heleboel dingen die de kleine zelf kan leren doen, maar dat komt allemaal later pas. Op het ogenblik heeft ze alleen maar liefde en aandacht nodig.'

'Dokter Allard, ik ben zo dom geweest om haar wieg en al haar kleertjes weg te geven . . . alles dat me zou hebben herinnerd ... ik heb nog één dag nodig om alles voor haar gereed te maken.'

'Maar natuurlijk . . . een dag, twee dagen, wat maakt dat nu nog uit?' De dokter keek haar onderzoekend aan en dacht, dat ze in werkelijkheid misschien tijd nodig had om aan het idee te wennen, nu haar moeilijke beslissing eindelijk was gevallen.

Toen Francesca de spreekkamer uitkwam, wachtte Masja met vurig ongeduld om als getuige tegen zuster Anni te worden opgeroepen. Francesca was haar voor.

'Masja, onze zaak is helemaal geregeld. Kom, we gaan meteen weg, er is nog een heleboel te doen.' Ze pakte de oudere vrouw bij de arm en trok haar de deur uit, haastig door de gang van de kliniek naar de straat.

'Hoogheid, hebt u die vrouw er uit laten gooien? Waarom hebt u het mij niet tegen hem laten zeggen? U bent zo lang binnen geweest, dat ik me ongerust begon te maken.'

'Masja,' begon Francesca en hield toen op. In de tijd van een uur was alles waar ze haar geloof op had gebaseerd verdwenen. Niets was zoals het leek. Bedrog, leugens, wreedheid, ondraaglijke pijn — een uitgestrekt, verward landschap omringde haar.

'Masja, ze heeft niet tegen je gelogen. Daniëlle — ze leeft!' De sterke boerenvrouw wankelde. Francesca hield haar met al haar kracht overeind. 'Masja, kom, we gaan in het park zitten. Dan zal ik het allemaal uitleggen.'

Aan het eind van Francesca's relaas, onderbroken door ongelovige kreten van Masja, bleven de twee vrouwen zwijgend op de bank in het park zitten, onder de lichtelijk verwonderde blikken van de chauffeur die nog steeds voor de kliniek stond geparkeerd.

Langzaam wendde Masja zich tot Francesca. 'U moet goed begrijpen, hoogheid, dat hij als klein jongetje al doodsbang was voor zwakheid en ziekte, alleen dat, geen andere gebreken. Ik heb al die jaren op hem gelet — o, ik weet wel, dat hij geen aandacht aan mij schenkt, maar ik had hem heel goed in de gaten. Alles moet gaan zoals hij het wil. Hij wint altijd, altijd. Er is geen hoop, hoogheid. Hij zal het arme kind nooit in zijn hart toelaten.'

'Dat hoeft hij ook niet,' zei Francesca met een stem die bijna een schreeuw van machtige, verscheurende woede was. 'Hij heeft geen enkele kans meer.'

Masja's onderdanige reactie op het standpunt van Stash had haar tot een besluit doen komen zoals niets anders had kunnen doen. De oude vrouw probeerde notabene te vergoelijken wat hij had gedaan, alsof zijn daden geaccepteerd konden worden, móesten worden.