Politie(81)

Harry bleef in de gang staan. Vloekte hard. Een keer. Twee keer. Voelde dat zijn hart weer tot bedaren kwam. Hij pakte zijn mobieltje, belde een van de contacten in zijn adressenlijst die zo kort was dat de personen met slechts één letter werden aangeduid.

‘Arnold.’

‘Met Harry. Silje Gravseng dook zojuist op in mijn kamer. Deze keer liep het uit de hand.’

‘O? Vertel.’

Harry gaf zijn collega een korte samenvatting.

‘Dit is niet best, Harry. Het is misschien erger dan jij denkt.’

‘Ze kan onder invloed van drugs zijn geweest, het leek wel of ze van een feest kwam. Of ze heeft weinig impulscontrole en geen realiteitszin. Maar ik heb advies nodig over wat ik nu verder moet doen. Ik weet dat ik het moet rapporteren, maar…’

‘Je begrijpt het niet. Sta je nog steeds bij de uitgang?’

‘Ja?’ zei Harry verbaasd.

‘De bewaker zal wel thuiszitten. Zijn er andere mensen bij je in de buurt?’

‘Andere mensen?’

‘Wie dan ook.’

‘Nou, er staat een kerel op het plein voor Chateau Neuf.’

‘Heeft hij haar zien weglopen?’

‘Ja.’

‘Perfect! Ga nu direct naar hem toe. Praat met hem. Zorg dat je zijn naam en adres krijgt. Zorg dat hij op je let tot ik bij je ben om je op te halen.’

‘Hoe dan?’

‘Ik leg het je later uit.’

‘Moet ik bij je achter op de fiets?’

‘Ik moet toegeven dat ik hier een soort auto heb staan. Over twintig minuten ben ik bij je.’



‘Goede… eh, morgen?’ mompelde Bjørn Holm, hij tuurde op de klok, maar hij was er niet zeker van of hij nog in dromenland verkeerde.

‘Sliep je?’

‘Nee hoor,’ zei Bjørn Holm, hij legde zijn hoofd tegen de spijlen van het bed en klemde de telefoon tegen zijn oor. Alsof hij zo iets meer van haar had.

‘Ik wil je alleen vertellen dat ik een stukje kauwgum te pakken heb kunnen krijgen dat onder de autostoel van Mittet zat vastgeplakt,’ zei Katrine Bratt. ‘Ik denk dat het van de moordenaar zou kunnen zijn. Maar dat is uiteraard een long shot.’

‘Ja,’ zei Bjørn.

‘Je bedoelt dat het verspilde moeite is?’ Bjørn dacht dat ze teleurgesteld klonk.

‘Jij bent de rechercheur,’ antwoordde hij en hij had er direct spijt van dat hij niet iets opbeurends had gezegd. In de stilte die volgde vroeg hij zich af waar ze was. Thuis? Lag ze ook al in bed?

‘Jaja,’ zuchtte ze. ‘Er was daar trouwens iets vreemds.’

‘O ja?’ zei Bjørn en hij merkte dat hij overdreef in zijn enthousiasme.

‘Toen ik daar was, hoorde ik iemand naar binnen komen en weer vertrekken. Ik kan het natuurlijk verkeerd hebben, maar op weg naar de uitgang leek het alsof iemand op een van de planken een doos met bewijsmateriaal had verschoven. Ik heb op het etiket gekeken…’

Bjørn dacht dat hij kon horen dat ze lag, haar stem had die slome zachtheid.

‘… het was de René Kalsnes-zaak.’



Harry liet de zware houten deur in het slot vallen en sloot het zwakke ochtendlicht buiten.

Hij liep door het koele schemerdonker van het houten huis naar de keuken. Plofte neer op een stoel. Knoopte zijn shirt open. Het had even geduurd.

De kerel in zijn militaire jack had er tamelijk verschrikt uitgezien toen Harry naar hem toe kwam lopen en hem vroeg samen met hem te wachten tot een collega van de politie opdook.

‘Dit is gewoon tabak!’ had hij gezegd en hij had Harry de sigaret aangereikt.

Toen Arnold arriveerde, hadden ze de getuigenis van de student met zijn handtekening opgenomen en vervolgens waren ze in een stoffige Fiat van een onbestemde jaargang naar het forensisch laboratorium gereden, waar nog politiemensen werkten vanwege de laatste politiemoord. Daar hadden ze Harry uit zijn kleren geholpen, en terwijl ze zijn boven- en onderkleding onderzochten, hadden twee mannelijke technisch rechercheurs zijn geslachtsdelen en handen met een lamp en contactpapier onderzocht. Daarna had hij een leeg plastic bekertje gekregen.

‘Het hele zooitje, Hole. Als het bekertje groot genoeg is. De wc is daar. Denk aan iets leuks. Oké?’

‘Hm.’

Harry had de ingehouden lach eerder gevoeld dan gehoord toen hij bij hen wegliep.

Denk aan iets leuks.

Harry rommelde met de kopie van het rapport die op de keukentafel lag. Hij had Hagen gevraagd hem die te sturen. Privé. Discreet. Het bestond voor het grootste deel uit geneeskundige termen in het Latijn. Maar hij snapte een paar ervan wel. Genoeg om te begrijpen dat Rudolf Asajev net zo mysterieus en onverklaarbaar was gestorven als hij had geleefd. En dat men, bij gebrek aan iets concreets wat wees op een criminele daad, moest concluderen dat hij was overleden aan een herseninfarct. Beroerte. Zoiets kon gebeuren.