Politie(80)

Ze lachte hard en schaterend.

‘Ik stel voor dat we hier stoppen, Silje.’

‘Maar ik hou van je, Harry.’ Nog meer gelach.

Was ze high? Dronken? Kwam ze misschien van een feestje?

‘Silje, niet…’

‘Harry, ik weet dat je verplichtingen hebt. En ik weet dat er regels zijn voor contact tussen docenten en studenten. Maar ik weet wat we kunnen doen. We kunnen naar Chicago gaan. Waar jij die fbi-cursus over seriemoorden hebt gevolgd. Ik kan me daarop inschrijven en jij kunt…’

‘Stop!’

Harry hoorde de echo van zijn uitroep weergalmen in de gang. Silje was in elkaar gedoken alsof hij haar had geslagen.

‘Ik loop nu met je mee naar de uitgang, Silje.’

Ze knipperde ongelovig met haar ogen. ‘Wat is er aan de hand, Harry? Ik ben bijna de knapste van mijn jaargang. Ik heb maar met twee jongens geslapen. Ik had iedereen op school kunnen krijgen. Inclusief de docenten. Maar ik heb me gespaard voor jou.’

‘Kom.’

‘Wil je weten wat ik onder mijn jurkje aan heb, Harry?’

Ze zette haar ene blote voet op het bureau en liet haar dijen van elkaar glijden. Harry was zo snel dat ze geen tijd had te reageren toen hij haar voet van het bureau trok.

‘Geen andere dan mijn eigen voeten op het bureau, dank je.’

Silje dook in elkaar op het bureau. Verborg haar gezicht in haar handen. Wreef ermee over haar voorhoofd, over haar gezicht, ze leek in een schuilplaats tussen haar lange, gespierde armen te willen kruipen. Ze huilde. Snikte zachtjes. Harry liet haar zo zitten tot het gesnik minder werd. Hij wilde een hand op haar schouder leggen, maar bedacht zich.

‘Luister, Silje,’ zei hij. ‘Je hebt je misschien iets ingebeeld. Dat is niet gek, dat overkomt ons allemaal wel eens. Dit is mijn voorstel: je gaat hier nu weg, we doen alsof dit nooit is gebeurd, en geen van ons zegt er een woord over tegen iemand anders.’

‘Ben je bang dat iemand het te weten komt van ons, Harry?’

‘Er is geen ons, Silje. En luister, ik geef je nu een kans.’

‘Denk je dat iemand te weten zal komen dat je een studente neukt?’

‘Ik neuk niemand. Ik denk aan wat het beste is voor jou.’

Silje had haar armen laten zakken en tilde haar hoofd op. Harry schrok. De make-up liep als zwart bloed over haar gezicht, haar ogen fonkelden wild en die plotselinge gretige roofdierenblik deed hem denken aan een dier uit zo’n natuurdocumentaire die hij had gezien.

‘Je liegt, Harry. Je neukt die bitch. Rakel. En je denkt niet aan mij. Niet op de manier waarop je het zegt, jij, verrekte huichelaar. Maar je denkt wel aan me. All right. Als een stuk vlees dat je kunt neuken. Dat je moet neuken.’

Ze gleed van het bureau af, deed al een stap in zijn richting. Harry zat daar, onderuitgezakt in zijn stoel met zijn benen voor zich uit, zoals hij altijd deed, keek naar haar op met het gevoel in een scène te zitten die uitgespeeld moest worden, nee, die al uitgespeeld was, verdomme. Ze boog naar hem toe, gracieus, haar hand al steunend op zijn knie, ze wreef met haar hand langs zijn been omhoog, naar zijn riem terwijl ze verder naar hem toe boog, haar hand verdween onder zijn T-shirt. Haar stem die mompelde: ‘Mm, nice sixpack, meester.’ Harry greep haar hand, draaide de handpalm opzij en naar achteren terwijl hij opsprong uit zijn stoel. Ze schreeuwde het uit toen hij haar arm op haar rug draaide, hij dwong haar haar hoofd naar de grond te buigen. Toen draaide hij haar om naar de deur, greep haar rugzak en leidde haar de kamer uit en over de gang.

‘Harry!’ kreunde ze.

‘Deze greep heet een simpele houdgreep,’ zei Harry zonder te stoppen. Hij leidde haar de trap af. ‘Goed als je die voor je examen kent. Dat wil zeggen, als je zover komt. Want ik hoop dat je begrijpt dat je me hebt gedwongen om dit te rapporteren.’

‘Harry!’

‘Niet omdat ik me bijzonder aangevallen voel, maar omdat het de vraag is of je de psychische stabiliteit hebt die het politievak vereist, Silje. Ik laat die evaluatie over aan de leiding. Dus bereid je voor op een pleidooi waarin je hen moet overtuigen dat dit slechts een ongelukkige misstap was. Klinkt dat eerlijk?’

Hij opende de deur met zijn vrije hand en op het moment dat hij haar naar buiten duwde, draaide ze zich om en keek hem aan. Het was een blik vervuld van razernij zo puur en wild dat die bevestigde wat Harry al een poosje dacht van Silje Gravseng: dat ze iemand was die misschien niet losgelaten moest worden in de maatschappij als representant van de politie.

Harry keek haar na toen ze wankelend door het hek liep, over het plein naar Chateau Neuf, waar een student buiten stond te roken en een pauze nam van de dreunende muziek binnen. Hij stond tegen een lantaarn geleund en droeg een militair jack à la Cuba 1960. Hij keek Silje aan met een gemaakte onverschilligheid totdat ze was gepasseerd, toen staarde hij haar na.