Politie(66)

‘… die ik, zoals jullie weten, heb terugbetaald met bloed, zweet en tranen,’ onderbrak Harry haar. ‘En niet alleen mijn eigen bloed en tranen.’

‘Ik ben niet vergeten dat Rakel en Oleg in de Sneeuwmanzaak ook in de schootslijn terechtkwamen, maar…’

‘Het antwoord luidt nee,’ zei Harry. ‘Ik heb Rakel beloofd dat geen van ons terug zal gaan. En voor één keer in mijn leven ben ik van plan mij aan mijn belofte te houden.’

‘Hoe gaat het met Oleg?’ vroeg Beate.

‘Beter,’ zei Harry, haar op zijn hoede aankijkend. ‘Zoals je weet zit hij in een ontwenningskliniek in Zwitserland.’

‘Ik ben blij dat te horen. En Rakel heeft dat contract in Genève gekregen?’

‘Ja.’

‘Pendelt ze?’

‘De afspraak is vier dagen Genève, drie hier thuis. Het is voor Oleg fijn als zijn moeder dichtbij zit.’

‘Dat begrijp ik heel goed,’ zei Beate. ‘Dan zijn ze in zekere zin buiten de schootslijn, of niet? En jij bent doordeweeks alleen. Dagen waarop je kunt doen wat je wilt.’

Harry lachte zacht. ‘Lieve Beate, ik ben misschien niet duidelijk genoeg. Dit ís wat ik wil. Doceren. Verder leren.’

‘Ståle Aune doet met ons mee,’ zei Katrine.

‘Fijn voor hem,’ zei Harry. ‘En voor jullie. Hij weet net zo veel van seriemoorden als ik.’

‘Weet je zeker dat hij niet meer weet?’ zei Katrine met een lachje en haar ene wenkbrauw optrok.

Harry lachte. ‘Goede poging, Katrine. Oké. Hij weet meer.’

‘Jezus,’ zei Katrine. ‘Waar is je wedstrijdinstinct gebleven?’

‘De combinatie van jullie drieën en Ståle Aune is het beste dat deze zaak kan krijgen. Ik moet zo weer college geven, dus…’

Katrine schudde langzaam haar hoofd. ‘Wat is er met je gebeurd, Harry?’

‘Goede dingen,’ zei Harry. ‘Er zijn goede dingen met me gebeurd.’

‘Ontvangen en begrepen,’ zei Beate terwijl ze opstond. ‘Maar ik wil je toch vragen of ik je zo nu en dan om raad mag vragen.’

Ze zag dat hij met zijn hoofd wilde schudden. ‘Geef nu geen antwoord,’ zei ze snel. ‘Ik bel je later.’



Drie minuten later in de gang, toen Harry naar het auditorium was gebeend waar de studenten al op hem zaten te wachten, bedacht Beate dat het misschien waar was, misschien kón de liefde van een vrouw een man redden. En in dit geval betwijfelde ze of het plichtsgevoel van een andere vrouw hem terug zou kunnen drijven naar de hel. Maar dat was wel haar opdracht. Hij had er schokkend gezond en gelukkig uitgezien. Ze zou hem graag met rust willen laten. Maar ze wist dat ze binnenkort weer zouden opduiken, de geesten van de collega’s die vermoord waren. En ze dacht de volgende gedachte: dat waren niet de laatsten.

Ze belde Harry direct bij terugkomst.



Rico Herrem werd met een schok wakker.

Hij knipperde in het donker voor hij zijn blik focuste op het witte doek waarop een dikke vrouw een paard pijpte. Hij voelde zijn razende hartslag tot rust komen. Geen reden tot paniek, hij was nog steeds in de Fiskebutikk, het was slechts de luchtverplaatsing van de persoon die net binnenkwam en achter hem ging zitten waardoor hij wakker was geworden. Rico opende zijn mond, hij probeerde iets van de zuurstof in de lucht binnen te krijgen. Die lucht stonk naar zweet, tabaksrook en iets wat vis zou kunnen zijn, maar het niet was. Het was veertig jaar geleden dat Moens Fiskebutikk de originele combinatie van verse vis over de toonbank en verse pornoblaadjes onder de toonbank te koop aanbood. Toen Moen de boel had verkocht en met pensioen ging om zich systematischer lam te kunnen drinken, hadden de nieuwe eigenaars in de kelder een bioscoop geopend, het hele etmaal open, met echte pornofilms. Maar toen ze door de vhs-banden en de dvd’s hun klantenkring zagen afnemen, hadden ze zich gespecialiseerd in het vertonen van films die je niet via internet kon bemachtigen, in elk geval niet zonder het risico te lopen de politie aan je deur te krijgen.

Het geluid stond zo zacht dat Rico het geruk om hem heen in het donker kon horen. Er was hem uitgelegd dat dat bedoeling was, dat het geluid daarom zo zacht stond. Zelf was hij die fascinatie uit zijn jongensjaren allang ontgroeid, daarom zat hij hier niet. Daarom was hij niet direct na zijn vrijlating hierheen gegaan, hij zat hier nu al bijna twee dagen, slechts onderbroken door snelle rondes van eten, drinken, poepen en nog meer drank kopen. Hij had nog steeds vier rohypnolpillen in zijn zak. Daar moesten ze blijven.

Hij kon uiteraard niet de rest van zijn leven in de Fiskebutikk doorbrengen. Maar hij had zijn moeder overgehaald om hem tienduizend kronen te lenen en tot de Thaise ambassade zijn toeristenvisum in orde had gemaakt, bood de Fiskebutikk de duisternis en anonimiteit die ervoor zorgden dat hij niet kon worden gevonden.