Politie(38)

Katrine nam aan dat de lach die zich over haar gezicht verspreidde, voortkwam uit een soort galgenhumor. Tot Irja verder ging: ‘… en het vreemde was dat ik er high van werd. En geil.’

Katrine vertrok onwillekeurig haar gezicht tot een grimas. Ze had gelezen dat een tekort aan zuurstof in de hersenen op sommige mensen een dergelijk effect kon hebben, maar als je tegenover een crimineel stond?

‘En dan hadden jullie seks?’ vroeg Beate, ze boog voorover en pakte de aansteker van de vloer. Knipte hem aan en hield het vuurtje voor Irja. Irja duwde het shagje snel tussen haar lippen, boog voorover en zoog aan het onbetrouwbare vlammetje. Liet de rook weer ontsnappen, zakte terug op haar stoel en leek te imploderen, alsof haar lichaam een vacuümpakketje was geweest waarin de sigaret zojuist een gaatje had gebrand.

‘Hij wilde niet altijd neuken,’ zei Irja. ‘Dan ging hij naar buiten. Terwijl ik zat te wachten en hoopte dat hij snel terug zou komen.’

Katrine moest zich beheersen om niet te snuiven of op een andere manier haar minachting te tonen.

‘Wat deed hij dan buiten?’

‘Dat weet ik niet. Hij zei niks en ik…’ Opnieuw dat schouderophalen. Schouderophalen als levenshouding, dacht Katrine. Berusting als pijnstiller. ‘… misschien wilde ik het wel niet weten.’

Beate kuchte. ‘Je hebt hem een alibi gegeven voor de avonden waarop die meisjes werden vermoord. Maridalen en…’

‘Jaja, blabla,’ onderbrak Irja haar.

‘Maar hij was niet bij jou zoals je tijdens de verhoren beweerde, of wel?’

‘Ik herinnerde me het verdomme niet. Ik had strikte orders gekregen, snap je?’

‘Om wat te doen?’

‘Valentin zei dat in die nacht toen we samen waren, ja, die eerste keer. Dat de politie mij elke keer als er iemand was verkracht dezelfde vragen zou stellen, alleen maar omdat hij een keer verdachte was geweest in een zaak waarvoor ze hem niet hadden kunnen veroordelen. En als hij in een nieuwe zaak geen alibi had, zouden ze hem proberen te pakken, of hij nu onschuldig was of niet. Hij zei dat de politie dat altijd deed met mensen die volgens hen ten onrechte bij een vorige zaak niet waren veroordeeld. Dus ik moest zweren dat hij thuis was geweest, over welk tijdstip ze ook vragen stelden. Dat zou ons beiden een hoop ellende besparen, zei hij. Makes sense, dacht ik.’

‘En jij dacht echt dat hij onschuldig was in al die verkrachtingszaken?’ zei Katrine. ‘Zelfs terwijl je wist dat hij eerder iemand had verkracht?’

‘Dat wist ik verdomme niet!’ riep Irja en ze hoorden zwaar gebrom uit de kamer komen. ‘Ik wist niets!’

Katrine wilde verder aandringen, maar voelde dat Beate onder tafel in haar knie kneep.

‘Irja,’ zei Beate met een zachte stem. ‘Als je niets wist, waarom wilde je dan nu met ons praten?’

Irja keek naar Beate terwijl ze een imaginair tabaksdraadje van haar witte tongpunt plukte. Ze dacht na en nam een besluit.

‘Hij was immers een keer veroordeeld. En dat was toch voor een poging tot verkrachting? Toen ik zijn kamer in de kelder schoonmaakte om die te kunnen verhuren aan een ander, vond ik die… die…’ Het was of haar stem ineens zonder waarschuwing vooraf tegen een muur botste en niet verder kon. ‘… die…’ Er stonden tranen in haar grote, bloeddoorlopen ogen.

‘Die foto’s.’

‘Wat voor foto’s?’

Irja snikte. ‘Meisjes. Jonge meisjes, kinderen nog bijna. Vastgebonden en zo’n ding in hun mond.’

‘Een prop?’

‘Ja, een prop. Ze zaten op een stoel of op een bed. Je kon zien dat er bloed op het laken zat.’

‘En Valentin?’ vroeg Beate. ‘Stond hij ook op de foto?’

Irja schudde haar hoofd.

‘Dus het kunnen ook gearrangeerde foto’s zijn,’ zei Katrine. ‘Dergelijke verkrachtingsfoto’s zijn op internet te vinden en zijn gemaakt door professionele fotografen voor mensen die in dergelijke zaken geïnteresseerd zijn.’

Irja schudde haar hoofd. ‘Ze waren te bang. Je kon het in hun ogen zien. Ik… voelde weer die angst als Valentin wilde… zou…’

‘Wat Katrine wil zeggen, is dat Valentin die foto’s niet gemaakt hoeft te hebben.’

‘De laarzen,’ snikte Irja.

‘Wat?’

‘Valentin had van die lange, spitse cowboylaarzen met een gesp aan de zijkant. Op de ene foto kun je die laarzen op de grond naast het bed zien staan. Toen begreep ik dat het waar kon zijn. Dat hij ze echt kon hebben verkracht zoals werd gezegd. Maar dat was het ergste nog niet…’

‘Niet?’

‘Je kunt het behang achter het bed zien. En het was dat behang, hetzelfde patroon. De foto was genomen in de kelder waar hij woonde. In het bed waar hij en ik hadden…’ Ze kneep haar ogen dicht, perste er twee heel kleine traantjes uit.