Politie(173)
Hij kreeg een grom als antwoord en las het kenteken op. Het antwoord kwam binnen drie seconden.
‘Truls Berntsen. Het adres is…’
‘Het is goed.’
‘Wil je iets melden?’
‘Wat?’
‘Is hij in iets verwikkeld? Lijkt het erop dat de auto is gestolen of is er bijvoorbeeld ingebroken?’
Stilte.
‘Hallo?’
‘Nee, de auto ziet er goed uit. Alleen maar een misverstand.’
‘Mis…’
Harry verbrak de verbinding. Waarom reed Truls Berntsen niet in zijn eigen auto? Met het politiesalaris van tegenwoordig nam niemand meer een taxi. Harry probeerde zich het metronet in Oslo voor de geest te halen. Er was hier op honderd meter een metrostation. Station Ryen. Hij had geen metro gehoord. Kennelijk was er een tunnel. Harry knipperde in het donker. Hij had zojuist iets anders gehoord.
Het knetterende geluid van zijn eigen nekharen die overeind kwamen.
Hij wist dat het onmogelijk was om dat te horen, toch was dat het enige dat hij hoorde. Hij pakte zijn mobieltje weer. Toetste K in en toen ‘bellen’.
‘Eindelijk,’ antwoordde Katrine.
‘Eindelijk?’
‘Je hebt toch wel gezien dat ik je heb geprobeerd te bellen?’
‘O ja? Je klinkt buiten adem.’
‘Ik heb hardgelopen, Harry. Silje Gravseng.’
‘Wat is er met haar?’
‘Ze heeft in heel haar flat krantenknipsels hangen. Ze heeft een knuppel waarmee ze volgens de conciërge verkrachters aftuigt. En ze heeft een broer die in het gekkenhuis zit nadat hij in elkaar is geslagen door twee politiemannen. En ze is gek, Harry. Knots knetter.’
‘Waar ben je nu?’
‘In het Vaterlandpark. Hier is ze niet. Ik vind dat we een opsporingsbevel moeten laten uitgaan.’
‘Nee.’
‘Nee?’
‘Ze is niet degene naar wie we op zoek zijn.’
‘Wat bedoel je? Motief, aanleiding, dispositie. Alles is er, Harry.’
‘Vergeet Silje Gravseng. Ik wil dat je voor me op zoek gaat naar een statistiek.’
‘Statistiek!’ Ze schreeuwde zo hard dat het membraan kraakte. ‘Ik sta hier met een hele club kwijlende zedendelinquenten om me heen terwijl ik naar een mogelijke politieslager zoek en jij wilt dat ik statistieken chéck? Verrek, Hole!’
‘Je moet de statistieken van de fbi checken van personen die zijn overleden in de periode dat ze officieel zijn opgeroepen als getuige en de start van het proces.’
‘Wat heeft dat ermee te maken?’
‘Geef me gewoon de getallen, oké?’
‘Niet oké!’
‘Nou, je kunt het opvatten als een order, Bratt.’
‘Ja, zeg, maar… hé, wacht! Wie van ons is hier de chef?’
‘Als je het zo vraagt, dan ben ik dat toch zeker.’
Harry hoorde een onvervalste Bergense vloek voor de verbinding werd verbroken.
Mikael Bellman zat op de bank en keek televisie. Het journaal was afgelopen en nu begon sport. Mikael keek uit het raam naar het donkere Oslo dat onder hem lag. De reportage over de wethouder van Sociale Zaken had slechts tien seconden geduurd. Er was uitgelegd dat wisselingen in het gemeentebestuur heel gewoon waren en dat het in dit geval ging om een ongewoon hoge werklast voor juist deze post, waardoor het logisch was dat het estafettestokje werd doorgegeven. En dat Isabelle Skøyen weer terugging naar haar oude post en dat het gemeentebestuur erop rekende dat haar competentie van groot nut zou zijn. Skøyen zelf was niet bereikbaar voor commentaar.
De stad glinsterde als een juweel. Zijn stad.
Hij hoorde hoe de slaapkamerdeur van de kinderen zacht werd dichtgedaan en even later vlijde ze zich neer op de bank, dicht tegen hem aan.
‘Slapen ze?’
‘Als marmotten,’ zei ze en hij voelde haar adem tegen zijn hals. ‘Wil je televisiekijken?’ Ze beet hem in zijn oorlelletje. ‘Of…’
Hij glimlachte, maar verroerde zich niet. Hij genoot van dit moment, voelde hoe perfect het was. Om hier te zijn, precies nu. Op de top van de berg. Het alfamannetje met de vrouwen aan zijn voeten. De ene hangend in zijn armen. De andere geneutraliseerd en onschadelijk gemaakt. Met de mannen was dat net zo. Asajev was dood, Truls opnieuw aangesteld als zijn handlanger, de voormalige commissaris opgesloten in hun gezamenlijk verbond zodat die, de volgende keer dat hij hem nodig had, hem zou gehoorzamen. En hij wist dat hij het vertrouwen van het gemeentebestuur had, zelfs als het nog wel even duurde voordat ze de politieslager hadden.
Het was lang geleden dat hij zich zo goed had gevoeld, zo ontspannen. Hij voelde haar handen. Wist wat ze gingen doen voor zij het wist. Ze kon het vuurtje bij hem opstoken. Niet in vuur en vlam zetten zoals de ander dat kon. Zij die hij had verslagen. Hij die in de Hausmannsgate was gestorven. Maar ze kon hem tenminste zo geil maken dat hij zin kreeg om haar te neuken. Dat was het huwelijk. En het was goed. Het was meer dan genoeg en er waren belangrijkere dingen in het leven.