Politie(171)

‘Dat klopt,’ zei Rakel.

‘O ja,’ zei Silje glimlachend door haar tranen heen. ‘Ik vergat dat u jurist bent.’

‘Hoe weet je dat?’

‘O,’ zei Silje en ze snufte. ‘Ik weet veel over Harry’s leven. Ik heb hem bestudeerd, kun je wel zeggen. Hij was mijn idool en ik was het domme meisje. Ik heb zelfs de politiemoorden voor hem onderzocht, beeldde me in dat ik hem kon helpen. Ik hield een exposé over hoe alles met elkaar in verband stond. Ik, een studente die niets weet, wilde Harry Hole vertellen hoe hij de politieslager moest vangen.’ Silje dwong zichzelf te glimlachen en schudde haar hoofd.

Rakel pakte de keukenrol achter zich en gaf die aan haar. ‘En je kwam hierheen om hem dat allemaal te vertellen?’

Silje knikte langzaam. ‘Ik weet dat hij zijn telefoon niet opneemt als hij ziet dat ik het ben. Dus ik heb mijn hardlooprondje zo gepland dat ik hierlangs kwam om te kijken of hij thuis was. Ik zag dat de auto weg was en wilde doorlopen, maar toen zag ik u voor het keukenraam staan. En ik vond dat het eigenlijk beter was dat ik het aan u zou vertellen. Dat dat het beste bewijs was dat ik het meende, dat ik geen bijbedoelingen heb.’

‘Ik zag je daar buiten staan,’ zei Rakel.

‘Ja, ik moest even goed nadenken. En mezelf onder controle krijgen.’

Rakel voelde dat haar woede verschoof van dit verwarde, verliefde meisje met die veel te open blik naar Harry. Hij had hier geen woord over gezegd! Waarom niet?

‘Het is goed dat je gekomen bent, Silje. Maar misschien moet je nu gaan.’

Silje knikte en stond op. ‘Ik heb schizofrenie in de familie,’ zei ze.

‘O?’ zei Rakel.

‘Ja, ik denk dat ik misschien ook niet helemaal normaal ben.’ En ze voegde er kinderlijk verstandig aan toe: ‘Maar het is goed zo.’

Rakel liep met haar mee naar de deur.

‘U en Harry zullen me niet meer zien,’ zei ze toen ze buiten stond.

‘Het ga je goed, Silje.’

Rakel bleef met haar armen over elkaar in de deuropening staan en keek hoe ze het erf af rende. Had Harry haar dit niet verteld omdat hij dacht dat ze hem niet zou geloven? Dat er ondanks alles een schaduw van twijfel zou blijven?

Toen kwam de volgende gedachte. Zou die er zijn, die schaduw van twijfel? Hoe goed kenden ze elkaar? Hoe goed kon een mens een ander kennen?

De gedaante in het zwart gekleed met haar blonde, dansende paardenstaart verdween ver voor het geluid van de joggingschoenen in het grind.



‘Hij heeft haar opgegraven,’ zei Bjørn Holm.

Roar Midtstuen zat met gebogen hoofd voor hem. Krabde zich in zijn nek, waar de korte haren als op een borstel omhoog stonden. De duisternis viel, de nacht sloop geluidloos naar hen toe terwijl ze in het licht van de koplampen van Midtstuens auto zaten. Toen Midtstuen eindelijk iets zei, moest Bjørn zich vooroverbuigen om het te horen.

‘Mijn enige kind.’ Toen een korte knik. ‘Hij heeft gedaan wat hij moest doen.’

Bjørn dacht eerst dat hij het niet goed had verstaan. Toen begreep hij dat Midtstuen het verkeerd moest hebben gezegd, dat dit niet was wat hij bedoelde, dat hij een verkeerd woord had gebruikt, dat hij een woord was vergeten. Maar toch was de zin zo helder en duidelijk dat het logisch klonk. Dat het klonk als de waarheid. Dat de politieslager alleen maar deed wat hij moest doen.

‘Ik zal de rest van de bloemen halen,’ zei Midtstuen en hij kwam overeind.

‘Ja, doe dat,’ zei Bjørn, starend naar het kleine boeketje dat er lag terwijl de andere man uit het licht verdween en rond de auto liep. Hij hoorde hoe de kofferbak werd geopend en dacht aan het woord dat Midtstuen had gebruikt. Mijn enige kind. Mijn eniggeboren. Ze waren met hun drieën. Hoe noemden ze dat ook alweer in de Kerk?

Bjørn hoorde een rinkelend geluid uit de kofferbak, misschien dat de bloemen onder iets van metaal lagen.

De drie-eenheid. Dat was het. De derde was de Heilige Geest. Het spook. De duivel. Hij die niemand ooit zag, die alleen af en toe opdook in de Bijbel en dan weer weg was. Het hoofd van Fia Midtstuen was aan de waterleiding vastgemaakt zodat ze niet in elkaar zou zakken, zodat het lijk zou worden tentoongesteld. Als een gekruisigde.

Bjørn Holm hoorde voetstappen achter zich.

Die zoon was geofferd, gekruisigd door zijn eigen vader. Omdat het volgens de geschiedenis zo was gegaan. Wat waren de woorden?

‘Hij heeft gedaan wat hij moest doen.’



Harry staarde naar Megan Fox. Ze trilde in haar mooie, huidkleurige contouren, maar hield zijn blik vast. De glimlach vervaagde niet. De uitnodigende houding van haar lichaam was duidelijk. Hij tilde de afstandsbediening op en zette de televisie uit. Megan Fox verdween en bleef toch. Het silhouet van de filmster was op het plasmascherm gebrand.