Politie(131)

‘Ik zei dat het directief van de data-archivering er waarschijnlijk voor heeft gezorgd dat de beelden van het publiek op de tribune zijn vernietigd,’ zei Bjørn. ‘En zoals je ziet had ik gelijk.’

‘En wat zei ík?’

‘Jij zei dat files als hondenpoep in het profiel van een joggingschoen zijn,’ zei Harry. ‘Onmogelijk om te verwijderen.’

‘Ik zei niet onmogelijk,’ zei Katrine.

De vier overgeblevenen zaten rond Katrines pc. Toen Harry Ståle had gebeld en hem had gevraagd te komen, had hij vooral opgelucht geklonken.

‘Ik zei dat het moeilijk was,’ zei Katrine. ‘Maar er bevindt zich meestal ergens een spiegelbeeld van die opgeslagen beelden. Dat een knappe computerjongen kan vinden.’

‘Of meisje?’ stelde Ståle voor.

‘Nee, beslist niet,’ zei Katrine. ‘Vrouwen kunnen niet fileparkeren, ze herinneren zich geen voetbaluitslagen en ze hebben ook geen zin om de laatste foefjes op hun pc te leren. Voor zoiets moet je rare mannen met gestreepte T-shirts met een miniem seksleven hebben en dat is al zo sinds het stenen tijdperk.’

‘Dus jij kunt niet…’

‘Ik heb al meerdere keren proberen uit te leggen dat ik geen computerdeskundige ben, Ståle. Mijn zoekmachines hebben gezocht in de files van de Noorse voetbalbond, maar al het beeldmateriaal was vernietigd. En verder ben ik helaas nutteloos.’

‘We hadden tijd bespaard als jullie naar mij hadden geluisterd,’ zei Bjørn. ‘Dus wat doen we nu?’

‘Daarmee bedoel ik niet dat ik nutteloos ben,’ zei Katrine, nog steeds naar Ståle kijkend. ‘Ik ben namelijk uitgerust met een paar comparatieve voordelen. Vrouwelijke charme bijvoorbeeld, niet-vrouwelijke vasthoudendheid en nul komma nul schaamtegevoel. Zoiets verschaft je wat voordelen in het land van de nerds. Dus degene die me indertijd de zoekmachines heeft geleverd, heeft me ook op het spoor gebracht van een it-Indiër met de artiestennaam Side Cut. Een uur geleden heb ik naar Hyderabad gebeld en hem de opdracht gegeven.’

‘En?’

‘En we gaan naar een film kijken,’ zei Katrine en ze drukte op play.

Het scherm lichtte op.

Ze staarden.

‘Dat is hem,’ zei Ståle. ‘Hij ziet er eenzaam uit.’

Valentin Gjertsen alias Paul Stavnes zat voor hen met de armen over elkaar geslagen. Hij volgde de wedstrijd zonder al te veel enthousiasme.

‘Sodeju!’ vloekte Bjørn zachtjes.

Harry vroeg Katrine door te spoelen.

Ze drukte op een knop en de mensen rond Valentin Gjertsen begonnen zich te roeren met wonderlijk schokkerige bewegingen terwijl de klok en de teller rechts in de bovenhoek verder raasden. Alleen Valentin zat stil als een doods standbeeld te midden van kolkend leven.

‘Sneller,’ zei Harry.

Katrine drukte en dezelfde mensen werden nog levendiger, ze bogen naar voren en naar achteren, stonden op, gooiden hun armen in de lucht, verdwenen, kwamen weer terug met een broodje worst of koffie. Toen werden meerdere blauwe stoeltjes leeg.

‘1-1 en rust,’ zei Bjørn.

Toen werden de stoeltjes weer opgevuld. Nog meer beweging onder het publiek. De klok in de hoek liep. Schudden van hoofden en duidelijke frustratie. Toen ineens: armen in de lucht. Een paar seconden leek het beeld bevroren. Toen sprongen de mensen synchroon van hun stoel, juichten, sprongen, omhelsden elkaar. Iedereen, behalve één persoon.

‘Riise benut in de laatste seconden een strafschop,’ zei Bjørn.

Het was voorbij. De mensen verlieten hun plaatsen. Valentin bleef onbeweeglijk zitten tot iedereen weg was. Ineens stond hij op en was verdwenen.

‘Houdt er zeker niet van in de drukte in de rij te staan,’ zei Bjørn.

Het scherm werd weer zwart.

‘Dus,’ zei Harry. ‘Wat hebben we gezien?’

‘We hebben gezien hoe mijn patiënt naar een voetbalwedstrijd kijkt,’ zei Ståle. ‘Ik zou misschien moeten zeggen voormalige patiënt, ervan uitgaande dat hij niet naar de volgende afspraak komt. Hoe dan ook, het was, leek me, een spannende wedstrijd voor iedereen, behalve voor hem. Aangezien ik zijn lichaamstaal ken, kan ik met grote zekerheid zeggen dat de wedstrijd hem niet interesseerde. Wat de vraag natuurlijk oproept: waarom gaat hij er dan heen?’

‘En hij heeft niet gegeten, is niet naar de wc geweest en is tijdens de hele wedstrijd niet één keer opgestaan,’ zei Katrine. ‘Hij zat daar gewoon als een verdomde zoutpilaar. Hoe spooky is dat? Alsof hij wist dat we de band zouden checken en ons geen tien seconden van zijn alibi gunde.’

‘Als hij nou maar een telefoontje had gehad,’ zei Bjørn. ‘Dan hadden we het beeld kunnen vergroten en misschien kunnen zien wie hij belde. Of het tijdstip van bellen kunnen klokken en dat vergelijken met de uitgaande gesprekken in de basisstations die Ullevaal-stadion en…’