Plotseling papa(19)

Na diep adem te hebben gehaald, haastte ze zich naar de voordeur, zich ervan bewust dat Dominic achter haar aan kwam. Voordat ze de deur opende, ging ze op haar tenen staan en keek door het kijkgaatje.

Het was de detective die zich bezighield met de zoektocht naar Lisa. Er moest een belangrijke ontwikkeling zijn, want anders zou hij geheld hebben in plaats van persoonlijk langs te komen. Als het nu eens slecht nieuws was? De angst sloeg haar om het hart. ‘Een ogenblikje,’ riep ze.

Ze wendde zich naar Dominic. ‘Ik weet wie het is. Als jij nu eens teruggaat naar de keuken en vast aan dat ijs begint? Dit gaat niet lang duren.’

De agressie in zijn houding toonde haar een andere kant van zijn karakter. Iemand die hem tegen zijn haren in streek, kon rekenen op een formidabele tegenstander.

‘Weet je zeker dat je het alleen aankunt?’ Zijn stem leek uit een diepe, duistere grot te komen. Toen ze knikte, keerde hij schoorvoetend terug naar de keuken.

Met bonzend hart opende ze de deur en liep naar buiten. Als ze op de veranda bleef staan, zouden hun stemmen niet gehoord kunnen worden door Dominic of de baby.

‘Bob? Heb je me iets belangrijks te vertellen?’

De detective knikte. ‘Ik heb je zusje gevonden. Ze is in Fort Collins.’

Hannah slaakte een kreet. ‘Zo dichtbij?’ Het stadje was slechts een uur rijden van Laramie verwijderd.

‘Ja, van een monteur van een plaatselijke garage heb ik gehoord dat ze daar samen met een collegestudent — ene Steve Wright — is gearriveerd. Ze hebben een auto bij die garage laten repareren. De deuk die jij hebt beschreven, zat erin. De wagen had niet meer dezelfde kleur, maar het is wel degelijk de jouwe. Van de monteur heb ik het telefoonnummer gekregen dat ze hem hebben gegeven. Ik heb het nagetrokken en het leidde me naar een adres op de Cache — Poudre Lane. Ik heb geen idee hoelang ze al op dat adres zit, of hoelang ze er nog zal blijven. Als je haar wilt spreken, dan adviseer ik je om er nu direct naartoe te rijden.’ Hij overhandigde haar een stukje papier.

Ze klemde het papiertje in haar handpalm. ‘Dat zal ik zeker doen.’ Haar ogen vulden zich met tranen. ‘Ik weet niet hoe ik je moet bedanken voor al je hulp.’

‘Graag gedaan, Hannah. Succes.’

Terwijl de tranen van opluchting langs haar wangen stroomden, glipte ze het appartement weer in, waar ze pardoes tegen Dominic op botste. Hij legde zijn handen om haar bovenarmen om haar op de been te houden.

Zijn blik gleed over haar natte wangen. ‘Ik hoorde een mannenstem. Was dat Elizabeths vader? Heeft hij je op de een of andere manier bedreigd?’

‘Nee!’ riep ze uit. Omdat het de waarheid was, klonk haar stem overtuigend.

Hij haalde diep adem. ‘Hannah, ik weet niet wat er aan de hand is, maar laat mij je alsjeblieft helpen.’

Nerveus bevochtigde ze haar lippen. ‘Meen je dat echt?’

‘Hoe kun je dat nu vragen?’

Zorgvuldig haar woorden kiezend, zei ze: ‘Dominic, er is iets wat ik vanavond nog moet doen. Iemand die ik moet spreken.’

‘En je wilt dat ik bij Elizabeth blijf?’

Hannah schudde haar hoofd. ‘Nee, ik neem haar mee. Ik wil dat jij teruggaat naar je vrienden.’

Ze voelde dat hij verstarde. ‘Als je denkt dat ik jou op dit tijdstip alleen op pad laat gaan met de baby, dan ken je me echt nog niet. Ik zet geen stap buiten dit appartement, tenzij het samen met jou is. We kunnen met jouw auto gaan of met de mijne. Zeg het maar.’

Op dat moment was Hannah niet in staat om weerstand te bieden aan zijn sterke wil, en ze had te veel haast om tijd te verspillen met argumenteren.

‘Goed. Omdat het zitje al in mijn auto zit, kunnen we die beter nemen. Rijd jij maar.’

De daaropvolgende minuten gingen als in een roes voorbij. Ze haalden Elizabeth uit haar bedje en haastten zich naar Hannahs auto.

‘Waar gaan we naartoe?’ vroeg hij terwijl hij wegreed.

‘Fort Collins. Zodra we Laramie hebben verlaten is er een afslag. Het is geen snelweg, maar ik denk dat het wel sneller gaat.’

‘Wie moet je daar zien en waarom is er zo’n haast bij?’ vroeg hij na een tijdje.

Hij had het recht om het te weten. Dat had ze hem gegeven toen ze hem de autosleutels had overhandigd. ‘Mijn zusje.’

‘Ik neem aan dat zij in de problemen zit?’

‘Ik... Dat weet ik niet zeker.’

Hij keek haar even aan. ‘Je ziet er moe uit. Waarom probeer je niet even te slapen? Ik maak je wel wakker als we er zijn.’

Dankbaar omdat hij niet aandrong op meer informatie, sloot ze haar ogen, al wist ze dat ze niet zou kunnen slapen. Nu ze Lisa terug zou zien en haar zou confronteren met Elizabeth, werd ze overspoeld door akelige herinneringen.

‘We zijn er, Hannah.’