Plotseling papa(18)

‘Als ik voorbarige conclusies trek, moet je me dat maar niet kwalijk nemen.’ Hij bleef met de baby spelen.

‘Ik heb nog geen plannen, want ik moet meerijden in de parade.’

‘Dat zou ik graag willen zien. Waar is Elizabeths vader?’ Die onverwachte vraag bracht haar uit haar evenwicht. ‘Ik zou het niet weten.’

‘Maar je houdt nog wel steeds van hem?’

‘Nee!’ riep ze blozend uit, zich te laat realiserend hoeveel ze hiermee verried.

De spanning was even om te snijden. ‘Als je dat echt meent, moet ik dan aannemen dat je zo huiverig bent om met mij uit te gaan omdat je denkt dat alle mannen met hetzelfde sop zijn overgoten als de vader van de baby? Als dat waar is, vergis je je echt heel erg. Wanneer heeft hij haar voor het laatst bezocht?’

‘Hij heeft Elizabeth nog nooit gezien.’

Er vloog een donkere schaduw over zijn gezicht. ‘Wanneer is hij er dan vandoor gegaan?’ De woede in zijn stem joeg haar angst aan. Het sprak boekdelen over zijn karakter. Wat de omstandigheden ook zouden zijn, een kind van Dominic Giraud zou nooit in de steek gelaten worden. Het zou nooit te kort komen aan liefde.

Hannah boog zich voorover en tilde de baby op. ‘Hij verdween toen hij hoorde dat zij op komst was.’ Ze kuste Elizabeths wangetje. ‘Ze paste niet in zijn plannen.’

Dominic mompelde iets in het Frans, maar het behoefde geen vertaling want ze had dezelfde woorden maar al te vaak zelf in het Engels gemompeld.

‘Heeft hij wel geld gestuurd?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, dat heeft hij nooit gedaan, maar we redden ons wel, hè liefje?’

‘De ellendeling!’ gromde hij.

‘Het maakt niet uit, Dominic. Verdwijnen is het beste dat hij ooit heeft gedaan.’

Hij haalde diep adem. ‘Woont je zusje bij je?’

Een scherpe pijn sneed door haar hart. ‘Nee, al een tijdje niet meer.’

‘Maar ze helpt je wel?’

‘Als ze daartoe in staat is,’ loog Hannah. ‘Dominic, als we rustig willen eten, dan kan ik Elizabeth maar beter naar bed brengen voordat ze te zeer verwend raakt door jouw aanwezigheid.’

‘Hoe wist je dat ik rammel van de honger?’ vroeg hij toen ze even later de kamer weer binnen kwam.

‘Je bent een man, nietwaar?’

Zijn diepe, sensuele lach joeg haar hormonen op hol. ‘Als je daar wilt gaan zitten?’ vroeg ze, wijzend op de tafel, die slechts plaats bood aan twee personen. ‘Dan kun jij met de salade beginnen en ga ik nog even kijken naar het brood dat in de oven ligt.’

De daaropvolgende twintig minuten waren een revelatie. Ze keek toe terwijl hij drie borden spaghetti wegwerkte. Gelukkig was Elizabeth snel in slaap gevallen.

‘Ik kan gewoon niet stoppen met eten. Die gehaktballetjes zijn zo lekker en het brood...’

Als hij van plan was om haar een goed gevoel te geven, dan slaagde hij daar ruimschoots in. ‘En dat uit de mond van een Fransman,’ zei ze lachend. ‘Wat een compliment!’

‘Ik meen het hoor. Wat is dit voor brood?’ vroeg hij.

‘Het is een oud Zweeds recept. Het is niet zo goed als authentiek Frans stokbrood, en ik heb geen wijn, maar —’

‘Doe dat niet weer, Hannah!’ onderbrak hij haar abrupt. Wat niet?’

‘Alles naar beneden halen wat je doet.’

Ze knipperde met haar ogen. ‘Doe ik dat dan?’

‘Dat weet je heel goed. Wat die man je heeft aangedaan, is gewoonweg misdadig.’ Hij klonk woedend.

Ze verafschuwde het dat ze tegen hem had gelogen, en de leugens stapelden zich met de minuut hoger op. Overspoeld door schuldgevoelens vluchtte ze naar de keuken en opende het vriesvak van de koelkast om het ijs te pakken dat ze had gekocht.

Opeens voelde ze een paar sterke handen op haar schouders. Zijn aanraking maakte haar duizelig.

‘Hannah...’ fluisterde hij met hese stem. ‘Ik heb die dingen niet gezegd om je van streek te maken. Weet je dan niet wat voor een vrouw je bent?’

Zijn linkerhand was naar haar nek gedwaald. Ze huiverde van genot.

‘Ik probeer te begrijpen hoe een man, die een kind heeft verwekt, kan doen wat hij jou heeft aangedaan.’ Ze hoorde dat hij even zweeg. Het leek alsof hij moeite had om zijn emoties onder controle te houden.

‘Dominic!’ riep ze uit, niet in staat om dit nog langer vol te houden. Maar op het moment dat ze zich naar hem toe draaide om gehoor te geven aan het verlangen dat door haar lichaam raasde, werd er gebeld.

Hij mompelde een stortvloed Franse woorden toen ze zich losmaakte uit zijn armen. ‘Verwacht je iemand?’

‘Nee,’ antwoordde ze, zo verward door wat er zich zojuist had afgespeeld dat ze tot nuchter nadenken niet in staat was. ‘Ik kan maar beter gaan kijken wie het is, want als er opnieuw wordt gebeld, wordt de baby wakker.’