Plotseling papa(20)

Ze opende haar ogen. Op de oprit van een kleine bungalow stond een blauwe truck met een deuk, die er al had ingezeten toen ze hem kocht.

‘Wat kan ik doen om je te helpen?’

‘Je hebt al genoeg gedaan. Ik ben zo terug.’

Ze stapte uit en opende het achterportier om de baby te pakken. Toen ze een eindje bij de auto vandaan was, kuste ze haar gouden krulletjes.

‘Dit is het moment, lieve schat. Je bent zo groot geworden. Lisa zal je niet herkennen. Ze zal de verrassing van haar leven krijgen.’

Vastberaden liep ze de trap van de smalle veranda op en belde aan. Ze keek even op haar horloge. Halfelf. Het maakte niet uit hoe laat het was. Dit was het moment waarop ze maanden had gewacht.

Weldra opende een blonde man, gekleed in een korte broek en sandalen de deur. Hij leek niet ouder dan eenentwintig. Zijn blauwe ogen werden groot, want in een oogopslag zag hij de gelijkenis tussen haar en Lisa, ondanks het feit dat ze acht jaar in leeftijd scheelden.

‘Hallo, ik ben Hannah Carr. Als mijn zusje Lisa hier is, zou je haar dan willen vertellen dat ik haar even wil spreken?’

Hij leek verbijsterd. ‘Natuurlijk, ik zal haar even halen.

Momentje.’

Tijdens het wachten haalde Hannah diep adem. Er gingen vijf minuten voorbij eer ze weer voetstappen hoorde.

‘Hoe heb je me gevonden?’ De woedende vraag was het eerste wat Hannah hoorde. Lisa kwam de veranda op en sloot de deur. ‘Kom mee. We kunnen hier niet praten.’

Lisa was dus niets veranderd. Hannahs hart zonk haar in de schoenen toen ze haar zusje volgde naar de achterzijde van het huis. Lisa was gekleed in een korte broek en ultrakort topje.

Ze draaide zich naar Hannah toe. Haar groene ogen spuwden vuur. ‘Wat heb je tegen Steve gezegd?’

‘Niets. Ik heb alleen gevraagd of mijn zusje hier was.’

‘Verder niets?’

‘Nee.’

‘Dat is maar goed ook, want Steve en ik zijn getrouwd, en ik wil niet dat hij er ooit achter komt dat ik een baby heb gekregen.’

Op dat moment werd Hannahs hoop dat Lisa alsnog blijk zou geven van moederlijke instincten bij het zien van de baby, de grond in geslagen.

‘Je bent getrouwd?’ Ze kon het nauwelijks bevatten. ‘Ja, op mijn achttiende verjaardag, en ik vertik het om dat te laten ruïneren.’

‘Maar Elizabeth is je eigen vlees en bloed!’

Lisa schudde haar hoofd. ‘Ik wilde een abortus, maar dat mocht niet van jou. Ik heb je in het ziekenhuis al verteld dat ik het kind wilde laten adopteren, maar opnieuw zei jij nee. Je dacht dat ik wel van gedachten zou veranderen en je bood aan om voor haar te zorgen totdat ik me zou realiseren dat ik haar wel wilde, hè?’

Hannah kreunde. Ze herinnerde het zich maar al te goed.

‘Nou, die dag is voor mij nooit gekomen, dus ben ik vertrokken. En nu heb ik de kans om echt gelukkig te worden. Steve is precies het tegenovergestelde van papa. Hij schrijft me de wet niet voor. Maar als hij er ooit achter komt dat ik tegen hem heb gelogen, dan zal hij me verlaten. Vertel hem alsjeblieft niets over haar. Beloof je me dat, Hannah?’

Dus dat betekende Elizabeth voor haar. Een blok aan haar been.

Voor de honderdste keer betreurde ze het dat Lisa en zij niet in therapie waren gegaan na de dood van hun vader, maar er was zo weinig geld geweest, en Lisa zou het toch hebben geweigerd.

‘Hoor eens, het spijt me dat ik ben weggegaan zonder jou te vertellen waar ik heen ging, maar ik wist niet hoe ik het anders moest doen. Ik wil haar niet, Hannah. Laat haar maar adopteren.’

Hannah werd al ziek bij de gedachte. ‘Lisa —’

‘De baby verdient een gezin dat haar echt wil. Zorg er alsjeblieft alleen voor dat ze niet zo’n vader krijgt als wij hebben gehad.’

Voor Hannah was dit gesprek erger dan een nachtmerrie. ‘Wat ga jij je man vertellen? Hij heeft me met Elizabeth gezien en zal waarschijnlijk aannemen dat ze jouw nichtje is.’

‘Ik vertel hem dat jij, omdat je geen man hebt, het kind gaat opgeven voor adoptie. Geen probleem.’

Hannah boog haar hoofd en drukte een kus op Elizabeths krullen. ‘Heb je Steve verteld dat je een zus hebt?’

‘Natuurlijk. Ik zal gewoon doen alsof je niet wilde dat hij wist dat je een buitenechtelijk kind had gekregen. Hij weet alles van ons leven en van papa. Hij weet dat jij nog studeert, dat we heel veel op elkaar lijken. Misschien geloof je het niet, maar ik was echt van plan om binnenkort contact met je op te nemen. Voordat ik van huis wegging, wist ik dat je zou proberen om me dat idee van die adoptie uit mijn hoofd te praten. Daarom heb ik een tijdje gewacht met contact opnemen, in de hoop dat jij er genoeg van zou krijgen om voor haar te zorgen. Je kunt immers niet tegelijk studeren en voor een baby zorgen? Je bezoekje heeft me een telefoontje uitgespaard. Hoe heb je me gevonden?’