Plotseling papa(12)

‘En met wie zou ik moeten praten over het gebruik van dat land voor een project waarbij ik betrokken ben?’

‘Je bedoelt die trein waar Marie het net over had?’

‘Inderdaad. Ik wil graag toestemming om die trein over jouw land te laten lopen.’

‘Dus je gaat die lijn werkelijk aanleggen?’

Zijn mond kreeg even een provocerend trekje. ‘Je ongeloof verbaast me niet. Iedereen die ik heb gesproken, reageert in eerste instantie op die manier. Ik vertegenwoordig een groep mensen die zich tot taak heeft gesteld een speciale trein te laten rijden van New York naar San Francisco.’

‘Je bedoelt zo’n trein die ook in Japan rijdt?’

‘Precies. De zogenaamde kogeltrein. Maar deze zal bijna vijfhonderd mijl per uur gaan rijden. Natuurlijk moeten we de toestemming krijgen van de mensen over wier grondgebied de trein zal gaan rijden, voordat we zelfs maar met deze operatie kunnen starten. Jouw grond ligt op de route die we vanuit de lucht hebben onderzocht.’

Nu wist ze dus eindelijk de reden waarom hij op haar land was geweest.

‘Beide eigenaren aan weerskanten van jou hebben ons hun toestemming al gegeven.’

Dat nieuws verbaasde haar uitermate. Ze schudde haar hoofd. ‘Verkopen ze hun land aan jou?’

Haar stem had zo schril geklonken dat de baby op de achterbank rusteloos heen en weer begon te schuiven. Het pandemonium kon ieder moment weer losbarsten.

‘Nee, we vragen niemand om het te verkopen. Dat is het laatste redmiddel. We geven er de voorkeur aan om aandelen aan te bieden in ons bedrijf in ruil voor het gebruik van het land. In de toekomst zullen die veel geld gaan opleveren.’

Hannah keek hem recht aan. ‘Het is een onvoorstelbaar concept, en ik heb grote bewondering mensen die zo’n visie hebben. Ik geloof dat er in Frankrijk ook zo’n trein rijdt. Maar zelfs al zou je die droom hier in Amerika willen verwezenlijken, dan vrees ik toch dat ik je geen toestemming kan geven.’ Ze staarde even voor zich uit. ‘Natuurlijk is het een opwindend idee dat zo’n trein hier zou kunnen rijden, maar je moet begrijpen dat het land een historische plek is die generaties lang door mijn familie intact is gehouden. Ik zou het nooit kunnen verkopen, of toestemming kunnen geven om het te bebouwen. Het spijt me,’ eindigde ze verslagen, omdat ze hem het liefst haar toestemming zou hebben gegeven.

Na nog een hap van haar hamburger genomen te hebben, zei ze: ‘Het klinkt als een onmogelijke opgave, maar dat woord zal in jouw woordenboek niet voorkomen, hè?’

‘Klopt.’ Zijn trage glimlach had een verwoestende uitwerking op haar emoties. Ze voelde dat er nog zoveel was wat hij haar niet had verteld.

‘Maar ik ben vast niet de enige die heeft geweigerd.’

‘Nee.’

‘Wat doe je als dat gebeurt?’

‘Dan hoop ik dat ze van gedachten veranderen. Sinds ik ben begonnen, had negenennegentig procent van de landeigenaren een paar dagen of weken nodig om aan het idee te wennen, maar als ze inzien hoe geweldig het idee is, gaan ze meestal overstag. Daarna kunnen we aan de slag met de papiermolen. En als het niet lukt, gaan we op zoek naar een alternatieve route.’

‘Maar dat moet toch frustrerend zijn.’

‘Soms wel, ja, vooral als je moet onderhandelen met staatsambtenaren. Maar bij het verwezenlijken van een droom moet je daar altijd rekening mee houden.’

‘Ik kan me helemaal geen voorstelling maken van zo’n gigantisch project. Het moet toch maanden gaan duren eer je alle rechten hebt verworven?’

‘Het duurt al maanden, en ik ben nog maar gevorderd tot de oostelijke helft van Wyoming. Nu moet ik nog de westelijke helft, Utah, Nevada en Californië. Maar er is tijd genoeg, en ik heb geen haast.’ Hij at het laatste stukje van zijn hamburger op.

‘Vertel me eens waarom ik die trein over mijn land zou moeten laten lopen?’

‘Ik kan voor jou persoonlijk niet zo snel een reden bedenken, maar je hebt Marie gehoord. Haar echtgenoot durft niet te vliegen. Er zijn miljoenen mensen die kampen met dezelfde angst, en toch zouden ze graag willen reizen en dit prachtige land willen zien. En een auto is te langzaam, te gevaarlijk en te beperkt qua ruimte. De trein rijdt met zeer hoge snelheid op een luchtkussen en vormt geen bedreiging voor het milieu. Een ingenieur, die toevallig een zeer goede vriend van me is, heeft een prototype ontwikkeld dat bijna geruisloos loopt, veilig is en de passagiers tegelijkertijd de kans biedt om het land te bekijken.’

‘Maar zo’n trein zal er nooit komen, tenzij jij duizenden mensen en overheidsinstanties van het nut weet te overtuigen.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik zou in principe wel bereid zijn mijn land te delen, maar voordat mijn vader overleed, heeft hij me laten beloven dat ik het zou behouden en dat ik er nooit iets aan zou veranderen.’