Plotseling papa(9)

Die zou ze met make-up kunnen wegwerken, maar behalve lotion had ze nog nooit iets op haar gezicht gedaan.

Na de dood van hun moeder was hun vader veranderd in een strenge ouder. Toen de beide meisjes ouder werden, had hij hen het gebruik van make-up verboden.

‘Jullie zijn allebei gezegend met de gouden haren, de groene ogen en de prachtige huid van jullie moeder. Make-up is dus nergens voor nodig.’

Hannah, die acht jaar ouder was dan haar zusje had hem zonder mokken gehoorzaamd, maar Lisa was dwars tegen de regels van hun vader ingegaan. Hun ruzies hadden Hannah altijd erg van streek gemaakt.

Meestal was ze dan de achterdeur uitgeglipt en had paardgereden tot ze zeker wist dat de storm bedaard was. Dan keerde ze terug naar huis, waar ze haar zusje steevast huilend op haar slaapkamer aantrof.

Dat patroon zette zich voort tot de dood van hun vader. Daarna deed Hannah haar best om hun huishoudentje voort te zetten en de magere financiën te beheren. Lisa, die genoten had van de vrijheid die ze plots had gekregen, was echter steeds onhandelbaarder geworden.

Nu was ze verdwenen, en Hannah vroeg zich af of ze ooit zou terugkeren. Slikkend om de brok in haar keel kwijt te raken, liep ze naar de kast om de wandelwagen te pakken. Nadat ze die in haar auto had geladen, liep ze snel terug om de baby te halen.

Ze drukte een kus op haar roze wangetje. ‘We moeten het voorlopig met ons tweetjes zien te rooien. Ik dank de hemel voor jou,’ fluisterde ze geëmotioneerd.

Toen rechtte ze haar rug. ‘Zijn we klaar voor ons etentje met Mr. Giraud? Eigenlijk zouden we dat niet moeten doen, hè? Hij is een echte man van de wereld. Veel te gedistingeerd en te fascinerend voor ons, lieve schat, dus hecht je alsjeblieft niet aan hem. Na vanavond zien we hem waarschijnlijk nooit terug.’

Dat was een goed advies.

Het was alleen jammer dat Hannahs hart die waarschuwing al in de wind had geslagen op het moment dat ze hem bewusteloos in het gras had zien liggen.

Het vooruitzicht dat ze hem opnieuw zou zien, bezorgde haar hartkloppingen, en tegen de tijd dat ze het hotel hadden bereikt, brandden haar wangen, hoewel ze de airconditioning op volle sterkte had gezet.

‘O!’ riep ze uit toen het portier voor haar werd geopend en ze hem zag staan, gekleed in een parelgrijs pak en een wit shirt. Hij had op hen staan wachten.

Zijn aantrekkingskracht was overweldigend.

‘Goedenavond, Hannah. Je bent precies op tijd.’ Hun blikken ontmoetten elkaar even voordat ze haar ogen afwendde, maar ze kon voelen dat hij haar waarderend opnam.

Ze voelde zijn hand op haar blote arm toen hij haar hielp met uitstappen, wat ervoor zorgde dat er een huivering van opwinding langs haar ruggengraat voer.

‘Ik zal Elizabeth wel even pakken.’

Voordat ze kon tegensputteren, trok hij het achterportier open en tilde de baby uit haar stoeltje.

‘Hallo, mignonne. Je ruikt even zoet als je eruitziet,’ fluisterde hij in haar halsje voordat hij haar op haar wangetjes en neusje kuste. Elizabeth schaterde het uit.

Hannah zag dat haar advies aan de baby zinloos was geweest. Wat deze man betrof, bevonden ze zich allebei op glad ijs.

Denkend aan zijn onberispelijke kostuum legde Hannah een schoon spuugdoekje op Dominics schouders voor het geval de baby een beetje voeding terug zou geven. Ze moest op haar tenen gaan staan, en het bracht haar hoofd wel heel dicht bij het zijne. Zonder dat het haar bedoeling was geweest, gleden haar vingers even langs zijn sterke kaaklijn.

‘Hier, Mr. Giraud, u kunt dit beter maar even nemen,’ zei ze nerveus.

‘Waarom is het toch zo moeilijk voor je om mij gewoon Dominic te nomen?’ vroeg hij, terwijl hij diep in haar ogen keek.

Geschrokken deinsde ze achteruit. ‘Waarschijnlijk omdat ik zo opgevoed ben. Mensen die je amper kent, spreek je niet aan met je en jij.’

Hij fronste zijn donkere wenkbrauwen. ‘Maar ik ben nu toch geen vreemde meer voor je? Ik heb me zonder jouw toestemming op je grondgebied begeven. Jij hebt Elizabeth alleen moeten laten om mij te redden uit een precaire situatie. Je had er geen idee van wat je bij de rivier zou aantreffen. De jeep had kunnen exploderen, maar dat weerhield je er niet van om mij te helpen. De meeste mensen zouden onder die omstandigheden niet hebben geweten wat ze moesten doen, maar jij slaagde erin om me op dat paard te hijsen en me in veiligheid te brengen. Je hebt me vastgehouden zodat ik niet kon vallen,’ voegde hij er met hese stem aan toe. ‘Sinds die avond zijn we geen vreemden meer voor elkaar, Hannah.’

De manier waarop hij haar naam uitsprak, bezorgde haar opnieuw huiveringen van genot.

Ze verbrak hun oogcontact en liep naar de kofferbak om de wandelwagen te pakken.

‘Zo te zien is Elizabeth het met je eens,’ zei ze op quasidroge toon om haar chaotische gevoelens te verbergen.