Plotseling papa(11)

Terwijl hij trachtte een kreun te onderdrukken, boog Hannah zich voor hem langs om met de serveerster te kunnen praten. ‘Als u een menu voor ons meebrengt, zal ik ervoor zorgen dat Dominic het tekent. Hoe heet u?’

Haar ogen lichtten op. ‘Marie Gates. O, dank u wel. En aangezien u zijn vrouw bent... zou u dan misschien ook willen tekenen?’

‘Ja hoor, dat doet ze wel,’ verzekerde Dominic de vrouw terwijl hij zijn blik richtte op een paar ongelofelijk groene ogen, die qua kleur konden wedijveren met het gras dat hij op de vlaktes van Oregon had bewonderd. De combinatie met de donkere wimpers, delicaat gevormde wenkbrauwen en gouden krullen verhoogde hun schoonheid. Iedere perfecte trek van haar ovalen gezicht, vooral haar prachtige lippen, die een grotere versie waren van die van Elizabeth, trok zijn aandacht. Hij had nog nooit een vrouw gezien met zo’n smetteloze teint en zo’n verleidelijke mond. Die moest even zijdezacht zijn als die van een baby.

Op een vleugje lipstick na droeg ze geen make-up. Moeder Natuur had haar gezegend met de crèmekleurige huid, waarvoor miljoenen vrouwen een klein fortuin uitgaven om die te bemachtigen. Dankzij die pogingen was zijn familie schatrijk geworden. Hij durfde er iets om te wedden dat, als hij in haar tas of in het kastje in haar badkamer zou kijken, hij geen enkel product van The House of Eve zou vinden. Wat een ironie!

Hoe kon een man een vrouw verlaten die zo’n gezicht en zo’n adembenemend lichaam bezat?

Was ze nog steeds verliefd op hem?

Dominic begreep er geen snars van, tenzij... ze weduwe was. Als dat het geval was, was er ook een verklaring voor die donkere kringen onder haar ogen.

Hij liet de adem ontsnappen die hij onwillekeurig had ingehouden. Zoveel vragen die om een antwoord vroegen, maar hij zou behoedzaam te werk moeten gaan.

‘Je had niet tegen die serveerster moeten zeggen dat ik ook zou tekenen, Dominic,’ zei ze ten slotte.

Zijn lippen vertrokken. ‘De pot verwijt de ketel?’

‘Misschien, maar ik heb haar niet in de waan willen brengen dat wij getrouwd zijn.’

‘Ik ben niet getrouwd en ook nooit geweest, dus ik zie het probleem niet. Laten we het maar beschouwen als een leugentje om bestwil. Volgens een oud spreekwoord kunnen die nooit kwaad.’

‘Dat verzin je ter plekke.’

Hij grinnikte. ‘Zelfs al zou dat het geval zijn, bedenk eens hoe blij je haar hebt gemaakt.’

‘O... daar komt ze aan met onze bestelling.’

‘Heureusement! Ik rammel van de honger.’

‘Alstublieft.’ De serveerster bevestigde het dienblad op het omlaag gedraaide portierraam.

‘Wat krijgt u van me?’ vroeg hij.

‘Als u dit menu van een handtekening voorziet, dan geen cent.’ Ze overhandigde hem een nieuw menu en een pen.

Hij tekende het en gaf het haar terug, samen met een biljet van twintig dollar.

‘Lieve Marie,’ las ze hardop. ‘We hopen dat jij en je man in de toekomst zullen kunnen genieten van veel prachtige treinreizen. Met hartelijke groeten en de beste wensen, Mrs. en Mr. Dominic Giraud.’ Ze hief haar hoofd op. ‘O jeetje, dit is geweldig. Maar ik kan uw geld echt niet aannemen.’

‘Daar sta ik op.’

‘O... oké, dank u wel.’

‘Niets te danken.’

‘Als jullie klaar zijn met eten, knipper dan maar even met de lichten, dan kom ik het dienblad weer ophalen.’

Terwijl ze zich weg haastte, wendde Dominic zich naar Hannah, die geen woord had gezegd. Hij stak een rietje in haar beker frisdrank en overhandigde hem aan haar.

‘Eindelijk alleen,’ zei hij zacht.





Hoofdstuk 3





Terwijl Hannah het eten van hem aannam, probeerde ze zich niet te laten beïnvloeden door de wetenschap dat hij nog vrijgezel was.



Waarom was een man als hij nog alleen? Vrouwen moesten voor hem toch in de rij staan? Misschien had hij zijn hart verloren aan iemand die hij niet had kunnen krijgen, en had hij zich daarna op zijn carrière gestort...

‘Ik vrees dat ik het programma heb gemist waar Marie op doelde. Wat doe je eigenlijk voor de kost, Dominic?’ Ze brandde van nieuwsgierigheid.

Hij staarde haar aan over de rand van zijn beker. ‘Ik reis het land door en probeer landeigenaren zoals jij enthousiast te krijgen voor het opwindendste transportmiddel van de eenentwintigste eeuw.’

Maar daarmee kon hij de rekeningen van voedsel, benzine en reparaties aan zijn jeep niet betalen. Die vijfhonderd dollar die hij haar had willen geven, moesten toch ergens vandaan zijn gekomen?

‘Ik wil je een vraag stellen’ zei hij. ‘Van wie is de grond waarop het museum staat?’

Dat kwam als een verrassing. ‘Die is al generaties lang in het bezit van mijn familie.’

Er flitste iets op in zijn bruine ogen, die omkranst werden door weelderige zwarte wimpers. Opnieuw werd ze getroffen door de mannelijke schoonheid van deze fascinerende man.