Outside in(8)

‘Nee, hoor. Ik heb ze even gecheckt, voordat ik hierheen kwam. Je moet natuurlijk wel prioriteiten stellen,’ plaagde hij.

Ik gaf hem een tik op zijn schouder, en hij kromp ineen. Meteen rukte ik zijn kraag omlaag, waardoor ik een blauwe plek zo groot als een vuist ontblootte.

Hij trok mijn vingers los van zijn shirt. ‘Het is niks. Niks gebroken.’

‘Hoe is dat gebeurd?’ vroeg ik.

‘Ik was samen met Logan de bedrading op niveau vijf aan het controleren toen de vloer opeens begon te schudden en we omver werden gesmeten. Hij heeft zijn hoofd gestoten, maar het is alleen maar een lichte hersenschudding.’

‘De vloer begon te schudden?’

‘Er is een explosie geweest in de energiecentrale, en wij stonden er precies boven.’

‘Is al bekend wat de oorzaak is?’

‘Nee. Dat duurt ook nog wel even.’ Hij trok zijn shirt recht en streek zijn zwarte haar glad. Sinds de opstand liet Riley het groeien. Het rook naar shampoo. ‘Nu is het vooral belangrijk om de gewonden te verzorgen en de vermisten op te sporen.’

‘Heb je wel geslapen?’

Hij knikte naar de bank. ‘Ik kwam hier aan toen je net naar bed was gegaan. Ik wilde je niet wakker maken, dus heb ik een douche genomen en hier geslapen. En ik heb dokter Lamont geholpen.’

Dat deed me ergens aan denken. Ik deed een stap naar achteren en keek om me heen, maar Lamont was al weg. ‘Ik moet… Wat is er?’

Riley stond vol afgrijzen naar me te staren. Niet naar mijn gezicht, maar naar mijn kleren. Bijna mijn hele witte pak was bedekt met opgedroogd bloed, waardoor de stof helemaal stijfstond.

‘Rustig maar, dat is niet mijn bloed.’

Hij wees naar een vochtige plek op mijn onderarm. ‘En dat dan?’

‘Alleen maar een snee. Ik moet even douchen en –’

Riley haalde het rafelige verband los zodat de wond zichtbaar werd. Ik siste van pijn toen hij hem aanraakte.

‘Kom mee.’ Hij pakte mijn hand en trok me mee, het appartement uit.

Op de vloer van Lamonts kantoor en in de behandelkamer lagen patiënten bij te komen van hun verwondingen. Er was maar een smal looppad vrij. Bij de onderzoektafel was Lamont net klaar met een jong meisje. De moeder van het meisje, die vlakbij had staan wachten, nam het kind in haar armen en droeg het naar buiten.

‘Aangezien je weigert rust te nemen, kun je nu net zo goed Trella behandelen,’ zei Riley tegen Lamont.

Hij had haar het verraad wat makkelijker vergeven dan ik. Iets wat ik totaal niet snapte. Zijn eigen moeder was door Lamonts toedoen gerecycled toen hij klein was. Nou ja, misschien niet direct. Maar omdat Lamont had gespioneerd voor de Opper Cops had de Ploeg van Tien gefaald. En dat had ernstige consequenties gehad. Mijn vader – als Karla Trava tenminste de waarheid over me had verteld – Rileys moeder en twee anderen waren gerecycled.

Lamont beweerde dat ze had gespioneerd om haar dochter te beschermen, Sadie. En dat was ik dus, als ik Karla moest geloven. Alleen beweerde Karla tevens dat ze Sadie uiteindelijk ook had gerecycled, samen met Lamonts man. De les die je hieruit moest trekken? Dat het beter was om Karla nooit op haar woord te geloven.

Maar toen wij, bij onze opstand, op het punt hadden gestaan te winnen vertelde Karla Lamont dat haar dochter in werkelijkheid al die tijd in de onderste niveaus had geleefd, als sloof. En weer had Karla gedreigd om Sadie iets aan te doen, tenzij Lamont haar hielp om de opstand te onderdrukken.

Hoe kon zo’n intelligente vrouw twee keer in dezelfde val trappen? Toen Karla mij had aangewezen als de verloren gewaande Sadie had Lamont geweigerd haar te geloven. Ze had het te toevallig gevonden. En daar was ik het mee eens geweest.

‘Ga maar op de tafel zitten,’ zei Lamont.

Ik staarde haar aan. Diepe lijnen van vermoeidheid tekenden haar bleke gezicht. Ze bewoog zich alsof ze zou versplinteren bij het eerste het beste harde geluid.

‘Je bent uitgeput. Ga naar bed, want op deze manier richt je alleen maar schade aan.’ Ik kon nog net de toevoeging ‘zoals gewoonlijk’ binnenhouden. Als dokter was ze misschien geweldig, maar als fatsoenlijk, betrouwbaar mens had ze gefaald.

‘Maar je arm –’

‘Ik kan het zelf wel.’

‘Met één hand?’

‘Riley helpt me wel. En we zullen de patiënten in de gaten houden. Als er een spoedgeval is, maken we je wakker.’ Ik keek Riley veelbetekenend aan.

Hij begreep mijn hint, liet mijn hand los en leidde Lamont naar haar slaapkamer.

Ondertussen legde ik klaar wat ik nodig had. Aangezien bijna alle verwondingen snijwonden waren geweest, hadden we nu niet veel hechtdraad meer. Ik moest gauw de voorraad weer aanvullen.

‘Waarom luistert ze wel naar jou en niet naar mij?’ vroeg Riley toen hij terugkwam.