Outside in(71)

Met een zorgelijke frons keek ze toe, terwijl ik de spullen inpakte.

‘Ik zie dat je geschrokken bent. Wat is er nog meer gaande?’ vroeg ze.

‘Dat zeg ik liever niet.’ Het was een eerlijk antwoord.

‘Slim van je. Ik had het niet moeten vragen en ik wil het ook eigenlijk niet weten. Want als iemand dreigt jou iets aan te doen, zal ik alles doen of zeggen wat nodig is om je te beschermen. Ga maar. Ik dek je wel.’

‘Dank je.’

‘Waarschuw je me wel als ik me moet voorbereiden op gewonden?’

Als de Outsiders binnendrongen, kon er paniek uitbreken, met gewonden tot gevolg. ‘Ja.’

‘Mooi. En nu wegwezen.’



Ik arriveerde bij Logan vlak nadat zijn bewakers waren vertrokken. Tot nu toe hadden ze zich aan hun schema van elke twintig uur een bezoek gehouden, en dat betekende dat Logan en ik dat aantal uren hadden om een onbesmette computer te vinden.

In het uur dat volgde, leerde ik het een en ander over Logan. Hij haatte injectienaalden, hij moest overgeven als hij zijn eigen bloed zag en hij stelde zich aan als een klein kind als het op pijn aankwam. Het verwijderen van de zender was een veel ergere beproeving dan ik had verwacht. Ik wenste dat ik Lamonts koele zelfvertrouwen had, dat altijd tevoorschijn kwam als ze met een lastige patiënt te maken had.

Eindelijk konden Logan en ik op weg gaan, via de schachten. Hij was sinds de brand niet meer gewend aan fysieke inspanning, dus hij bewoog zich langzaam voort, en we moesten vaak pauzeren. En hij had de neiging om steeds naar zijn zojuist gehechte arm te grijpen. In dit tempo zou het uren duren voor we in Sector D4 waren.

Ik onderdrukte mijn ongeduld, en uiteindelijk bereikten we dan toch Sector D4. De schacht die naar de appartementen van de Trava’s leidde was afgesloten met luchtfilters van draadgaas. Die was ik al eerder tegengekomen toen ik op zoek was naar de actieve computer, dus het duurde niet lang voordat ik ze open had.

Ik liet Logan achter, zodat ik een geschikte computer kon opsporen. Ik ging op zoek naar een appartement waarin maar een paar Trava’s woonden en dat vlak bij de plek was waar Logan wachtte. Ik vond een klein appartement met één slaapkamer, waarin drie mannelijke Trava’s bivakkeerden. Ze zaten vlak onder de ventilatieschacht aan tafel te kaarten. Het was bijna perfect.

Ik haalde de stungun onder mijn riem vandaan en zette de veiligheidspal om. Toen schoof ik het rooster weg, mikte op de man die het verst weg was en haalde de trekker over. Een luide, knetterende knal vulde de kamer. De stoot van het wapen raakte de man vol in zijn borst en hij begon te stuiptrekken. Zijn stoel tuimelde achterover. Voor hij de vloer raakte, had ik de tweede man al verdoofd.

De derde kreeg me in de gaten. Hij sprong overeind en rende naar de badkamer. Ik liet me op de tafel zakken, mikte en kreeg hem nog net te pakken voordat hij bij de deur was. Het principe van een stungun was dat het iemands zenuwstelsel overbelastte. Als iemand direct geraakt werd, verloor hij al het gevoel in zijn lichaam en kon hij minstens een paar uur niet bewegen, afhankelijk van de intensiteit van de schok. Als iemand werd geraakt in zijn arm of been, werd alleen dat lichaamsdeel verdoofd. Ik was een keer onder de gordel geraakt, en toen waren mijn benen en mijn heupen verlamd geweest.

Ik haastte me terug naar Logan en bracht hem naar het appartement. Hij negeerde de drie mannen, liep meteen naar de computer en schoof Domotors disk erin. Omdat ik niets te doen had, stapelde ik de speelkaarten netjes op en legde ik de mannen in een wat comfortabeler positie. De bank zag er uitnodigend uit, dus ik ging op het uiteinde zitten en trok mijn benen onder me op. Ik had vijftien uur geleden nog geslapen, maar sindsdien was ik non-stop bezig geweest. Ik liet mijn hoofd op de armleuning rusten.

Ik schrok wakker van een gewicht dat op de bank neerplofte. Logan zat met hangende schouders naast me.

‘En?’

‘Niet gelukt. Alles is geblokkeerd.’

‘En Domotors geïsoleerde systeem?’

‘Daar kan ik wel gegevens uit halen, maar ik kan niet in de uitvoerende bestanden. De bestanden waarop de systemen draaien.’

‘Wat voor gegevens heb je opgehaald?’ vroeg ik.

‘Waardeloze data, zoals de controlegegevens van de bevolking, brandstofgegevens, de samenstelling van de mest voor hydrocultuur en de voedertijden voor de schapen.’

‘Waardeloos voor jou, maar niet voor de mensen die er werken.’

‘Dat is waar,’ zei Logan.

Ik keek hoe laat het was en berekende hoelang we nog hadden tot de Trava’s bijkwamen. Het was uur vijfenzestig. Nog even en ze zouden hun gevoel terugkrijgen. En we hadden nog vijftien uur tot Logans ontsnapping werd ontdekt.

‘Laten we maar gaan.’

‘Wil je de Outsiders zien?’ vroeg hij.