Outside in(13)

‘Dat zei je ook toen je op onderzoek uitging in de Expansie en naar de Commissievergaderingen moest en –’

‘Luister, ik ben opgestapt uit de Commissie om meer tijd met jou te hebben. Ik had alleen niet op een explosie gerekend. Maar ik zal er voortaan rekening mee houden.’ Ik deed alsof ik iets op mijn handpalm schreef. ‘Eerst Riley, dan pas het noodgeval. Duidelijk.’ Ik groette hem, rende de kamer uit en liep bijna Lamont omver.

‘Trella, ik moet –’ begon ze.

‘Zoek maar iemand anders,’ zei ik. ‘Ik heb ook maar twee handen.’

Mijn woede was weer een beetje gezakt toen ik me meldde voor de klus. Ik had spijt van mijn gemene opmerking tegen Riley. Hij had ook heel hard gewerkt. Als een van de weinigen. Het waren telkens dezelfde mensen die zich meldden als vrijwilliger. En ze zagen er steeds uitgeputter uit.

Tijdens mijn dienst repareerden we ventilatieschacht nummer vijftien. Een kleine prestatie, maar toch stonden we te juichen toen het af was.

Nadat ik het gereedschap voor de volgende ploeg had klaargelegd trof ik Logan en zijn zus, Anne-Jade, die in de gang naast de energiecentrale stonden te ruziën.

‘…ze niet dwingen. Ik ben geen Opper Cop,’ zei Anne-Jade. Haar parmantige neus was identiek aan die van Logan, net als de lichtbruine kleur van haar lange haar. Het hing in een glanzende massa tot over haar schouders.

De gelijkenis was onmiskenbaar, en ik vroeg me af of ze een twee-eiige tweeling waren. Ze hadden altijd geweten dat ze verwant waren – een zeldzaamheid onder sloven – en misschien wisten ze zelfs wel wie hun ouders waren.

Ik wachtte af tot ze me zouden opmerken.

‘We hebben gewoon meer mensen nodig. Het kan me niet schelen hoe je ze zo ver krijgt,’ zei Logan.

Anne-Jade friemelde aan de gesp van haar riem. Ze droeg een aangepast Opper Cop-uniform. De zilveren strepen waren van de mouwen en pijpen gehaald, net als alle andere rangaanduidingen. In haar holster had ze alleen een stungun, en het symbool van Binnen – een kubus met een hoofdletter B aan de voorkant – was op haar rechterboord gestikt.

Na de opstand had Anne-Jade aangeboden om een veiligheidsdienst te organiseren met zowel oppers als sloven.

‘En de Trava’s? Die zitten maar een beetje te niksen. Die kunnen we wél dwingen om te helpen,’ zei ze.

‘Nee.’ Ik mengde me in hun gesprek. ‘Die zijn niet te vertrouwen.’

‘Waarmee niet?’ vroeg ze, maar ze liet me niet antwoorden. ‘Wij hebben alle wapens en de codes van de sloten. En ik kan mensen op wacht zetten. Zo moeilijk is het niet.’

Logan stond bedachtzaam te hummen, een teken dat hij haar suggestie serieus overwoog. Van de twee was Anne-Jade degene met het gezonde verstand. Als TechNo’s waren ze gedwongen geweest hun activiteiten te verbergen voor de Opper Cops. Als ze weer eens een illegaal apparaat hadden gemaakt, vermomden ze dat als gebruiksvoorwerp, en die apparaten hadden een beslissende rol gespeeld bij onze overwinning.

Anne-Jade, die voelde dat haar broer het met haar eens was, vervolgde: ‘En we kunnen zendertjes bij hen injecteren. Dan kunnen we ze altijd opsporen, ook als ze proberen te ontsnappen via de buizen.’

‘Zendertjes?’ vroeg ik.

Ze grijnsde. ‘Piepkleine dingetjes die onder de huid worden aangebracht. Die zenden een signaal uit dat we kunnen oppikken.’

‘En wat weerhoudt ze ervan om die dingen weg te snijden?’ vroeg ik.

‘Ze zullen niet weten dat die zendertjes er zitten. We gebruiken vampierboxen, maar in plaats van bloed af te nemen injecteren we die zender. Het verschil merken ze niet. De laaggeplaatste Trava’s zullen in elk geval niets vermoeden.’ En blonken ondeugende lichtjes in haar groenbruine ogen.

‘En waarom zouden de hooggeplaatste Trava’s wel iets vermoeden?’ Die groep werd beschouwd als gevaarlijk en werd daarom vastgehouden in het cellencomplex, en niet in de Trava-vertrekken.

‘Omdat het hun idee was,’ zei ze. ‘Ik heb notities over dit project in commandant Vinco’s kantoor gevonden. Al moet ik erbij zeggen dat zijn zendertje twee keer zo groot was als het onze.’

Logan corrigeerde zijn zus. ‘Vier keer zo groot. Gigantisch. De sloven zouden in paniek zijn geraakt en hebben gedacht dat die bult op hun arm een tumor was.’

Zoals zo vaak verwonderde ik me over hun vaardigheden. ‘Hoe kunnen jullie zulke kleine dingen maken?’

‘Toen ik aan het experimenteren was met een printplaatje –’

‘Vertel haar dat later maar, Logan,’ onderbrak Anne-Jade hem. ‘Ik wil weten of ik de Trava’s moet indelen bij de reparatieploegen.’

‘Heb je genoeg zendertjes?’ vroeg hij.

‘Genoeg voor een kleine groep. Als we eenmaal weten of ze werken, kan ik er meer maken.’