Onvoorwaardelijk(63)
‘Dat wordt u vast en zeker, juffrouw Lamb.’
De muziek begon en na een blik op de muzikanten keek meneer Taylor Charlotte onzeker aan.
‘Ik dans vreselijk, juffrouw Lamb, maar als u zin hebt...?’
‘Graag, meneer Taylor. Heel graag. Het is alleen dat... helaas heb ik de eerste twee dansen aan een andere heer beloofd.’
Op dat moment dook de jonge William Bentley op uit een zee van gevederde hoeden en ruisende japonnen. Hij zag er knap uit in een mooi jacquet, gestreept vest en extravagante das die ongetwijfeld tien keer zo veel had gekost als de zijne. In elk geval smaakte Daniel het genoegen neer te kijken op de jongen, die amper langer was dan Charlotte.
‘Daar bent u, juffrouw Lamb,’ zei Bentley met een buiging. ‘Ik kom u opeisen.’
‘Meneer Taylor,’ zei Charlotte, naar hem toegedraaid, ‘mag ik u voorstellen, William Bentley, een neef van meneer Harris. Meneer Bentley, dit is Daniel Taylor, leerling-arts en al geruime tijd een vriend van onze familie.’
‘Zo, arts? En u kent juffrouw Lamb al een tijdje?’
‘Een paar jaar nu, ja.’
‘Dan bent u bijzonder gekwalificeerd om me uw professionele mening over haar te geven.’
‘Hoezo?’
‘Ligt het aan mij of is ze absoluut volmaakt?’
‘Meneer Bentley, alstublieft,’ protesteerde Charlotte. ‘Ik ben niet volmaakt en dat weet meneer Taylor heel goed.’
‘Is dat zo, kerel? Heeft ze een verborgen smet, een kwaal die ik nog moet ontdekken?’
‘Meneer Bentley, u praat dwaasheid. Kom, de andere paren gaan beginnen.’
‘Goed dan. Excuseer ons, Taylor.’
Terwijl Charlotte danste met William Bentley ging Daniel zijn jas halen en zocht de gastheer en gastvrouw op om te bedanken en gedag te zeggen. Hij voelde zich een lafaard die met zijn jaspanden tussen zijn benen afdroop, maar hij had al zijn moed voor één avond opgebruikt. Hij was net op weg naar de deur toen de muziek ophield. Hij keek om en zag dat Bentley Charlotte van de dansvloer naar de kant bracht en boog, waarna hij zich excuseerde om zijn volgende partner te gaan halen. Hij zag dat Charlotte de zaal rondkeek. Ze moest hem gezien hebben en zijn vertrekroute geraden hebben, want ze stak de zaal diagonaal over en trof hem aan de voet van de trap.
‘Meneer Taylor, u gaat toch niet weg, hoop ik?’
‘Ik ben bang van wel.’ Hij hief de jas over zijn arm een stukje op.
‘Och, help. Ik had willen zien of u echt zo vreselijk danst als u beweert.’
Hij lachte. ‘Op dat punt kan ik u geruststellen, mevrouw.’
Ze keek hem recht in de ogen. ‘Ik zou het liever zelf beoordelen.’
Hij had destijds niet gemerkt dat haar woorden nogal vrijpostig waren, haast een schending van de etiquette. Maar zij voelde het duidelijk wel, want ze werd rood. ‘Maar ik besef dat het niet netjes is om een partner op deze manier te smeken.’
Hij legde zijn jas en hoed op de dichtstbijzijnde stoel en bood haar zijn arm. ‘Goed dan. Maar ik heb u gewaarschuwd.’
Daniel bewees spoedig dat hij zijn danskunst juist had ingeschat. Hij was zich pijnlijk bewust dat zijn passen lomp waren en zijn houding onelegant. Hij deed niet alsof hij genoot van de spottende opmerkingen van de andere paren die hij onbedoeld duwde, noch van de danspassen zelf. Waar hij echter wel van genoot, was het samenzijn met Charlotte Lamb, nu hij haar licht in zijn armen hield en in haar knappe gezicht keek. Toen ze naar hem glimlachte, kreeg hij het gevoel dat hij toch niet zo’n slechte danser was.
Toen de muziek afgelopen was, bracht Daniel Charlotte van de dansvloer naar de kant. ‘Weet u,’ zei hij, ‘toen u zei dat u een andere heer een dans had beloofd, ging ik er meteen van uit dat u meneer Harris bedoelde.’
‘O, ja? Ik vraag me af waarom. Meneer Harris danst zelden en als hij dat doet, is het met de mooiste dame uit de hele zaal.’
‘Charlotte, daar ben je.’ Charles Harris verscheen, elegant en zelfverzekerd in zijn zwart met witte avondkleding. ‘Zou je me de eer willen aandoen met me te dansen?’
Charlotte slikte, ze stond perplex.
Glimlachend om haar aarzeling wierp meneer Harris hem een zijdelingse blik toe en zei: ‘Tenzij je andere bezigheden hebt?’
‘Meneer Taylor en ik hebben net gedanst.’
‘Taylor is de naam? O, ja, Webbs leerling. Hoe maakt u het.’
Daniel deed zijn mond open om antwoord te geven, maar Harris had zijn aandacht alweer verlegd naar Charlotte. ‘Kom, Charlotte, we hebben niet meer gedanst sinds je een klein meisje was.’
‘Ik zei net tegen meneer Taylor dat u maar zelden danst.’
‘Niet zo zelden.’ Hij stak zijn hand naar haar uit en ze keek naar de hand, de lichte buiging, het spottende lachje. Ze stak haar gehandschoende vingers naar hem uit.