Onvoorwaardelijk(128)

‘Natuurlijk. Ik hoop dat je gauw beter bent.’

Charlotte liep de zitkamer uit toen er net een dienstmeisje haastig de trap opkwam met een ijsemmertje.

‘Heb je Edmund gezien?’ vroeg ze het meisje.

‘Nee, mevrouw. Maar u zou het boven in de kinderkamer kunnen proberen.’

‘Dank je.’

Charlotte draafde de trap op naar de derde verdieping. Toen ze beide kanten opkeek om uit te maken welke gang ze het eerst zou proberen, zag ze een rode bal door een deuropening rechts van haar komen rollen.

De bal kwam tot stilstand naast een Grieks beeld en Charlotte bukte om hem op te rapen.

Er stapte een jongetje de gang in, hij aarzelde verrast toen hij haar zag.

‘Hallo,’ zei ze, ademloos ineens. ‘Ben je hier soms naar op zoek?’ Ze stak hem lachend de bal toe.

‘Ja, dank u wel.’ Hij nam de bal aan en keek haar aan met de bruine ogen van zijn vader, omlijst door net zo’n donkere bos krulhaar als zij had.

‘Graag gedaan, Edmund.’

Hij hield zijn hoofd schuin naar één kant. ‘Wie bent u?’

‘Ik ben je... je moeders nicht Charlotte.’

‘Nicht Charlotte?’

‘Ja. En jij bent de jarige Job.’ Ze haalde een rechthoekig pakje uit haar handtas. ‘Ik heb een cadeautje voor je.’

‘Ik weet al wat het is... een boek.’

‘Ja, en waarschijnlijk heb je het al.’

Ze ging op haar hurken zitten om op ooghoogte met hem te zijn terwijl hij het papier openscheurde en naar het omslag keek. ‘Ja.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik heb het al.’

‘Nou ja, het is zo’n mooi boek, het kan geen kwaad om er nog een te hebben.’

Hij keek naar haar op, met gefronste wenkbrauwtjes; net als zijn vader. ‘Waarom bent u verdrietig?’

‘Ik weet het niet. Ik denk omdat ik niet kan geloven dat je al drie jaar bent. Het is raar, hoor. Verjaardagen zijn vrolijk en jij bent een heel blij jongetje, hè?’

Weer haalde hij zijn schouders op. ‘Ja.’

‘Daar ben ik heel blij om.’

Hij stak het boek omhoog. ‘Wilt u me voorlezen?’ vroeg hij.

Haar hart werd een vuist in haar borst en ze beet op haar lip om bitterzoete tranen in te houden. Ze deed haar mond open om antwoord te geven toen in de gang een vrouwenstem riep. ‘Kom nu, jongeheer Edmund, uw vader kan elk ogenblik thuis zijn.’ Een jonge vrouw met een nuffig gezicht en een grijze jurk verscheen in de gang, ze schudde een keurig overjasje voor hem uit. ‘Tijd om je aan te kleden.’

Charlotte stond op en de vrouw stond stil.

‘O, neem me niet kwalijk. Ik wist niet dat Edmund een gast had.’

‘Dat geeft niet. Ik wilde net weggaan.’ De vrouw liep langs hen heen Edmunds kamer binnen. Ze voelde dat Edmund aan haar mouw trok. ‘Vader neemt me mee naar het circus.’

‘Wat leuk.’

‘Maar u kunt me eerst voorlezen.’

Ze glimlachte naar hem. ‘Ik zou niets liever willen, maar helaas moet ik weg.’

‘O. Dan leest papa het wel voor. Het is zijn lievelingsboek.’

‘Ja, dat weet ik,’ zei Charlotte zacht. Ze stak aarzelend een hand naar hem uit en raakte even zijn schouder aan. ‘Hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag, lieve Edmund.’



Charlotte kon niet slapen. Ze woelde en draaide. Haar maag rommelde. Ze had meer moeten eten tijdens de avondmaaltijd. Ze gaf het op, reikte naar haar peignoir aan het voeteneind van haar bed, maar kon hem niet vinden. Ze moest hem met al dat woelen en draaien op de grond hebben geschopt. Nou ja. Ze wilde geen kaars aansteken om hem te zoeken en riskeren dat Anne wakker werd. Bovendien was het warm in huis en was er om deze tijd van de nacht niemand die haar zag.

Ze liep op haar tenen in haar nachtpon haar kamer uit. In de gang hoorde ze John Taylor zacht snurken toen ze langs zijn kamer liep. Ze pakte de kandelaar op de overlooptafel en gebruikte hem om haar de weg te wijzen de vele trappen af naar de keuken. Daar zette ze de kandelaar neer en opende de ijskast. Ze pakte de fles melk, legde een vuur aan in het fornuis en schonk een beetje melk in een pan om te verwarmen. Toen koos ze een appel uit de groentemand. Ze nam hem mee naar de werktafel, haalde een scherp mes uit zijn gleuf en begon de appel in partjes te snijden.

Achter haar ging de deur open en Charlotte schrok. Het mes sneed in haar linkerwijsvinger. Ze uitte een kreetje, meer van schrik dan van pijn. Ze draaide zich half om naar de tafel, waar ze tot haar verrassing en opluchting dokter Taylor zag staan, met zijn dokterstas in de hand.

‘U liet me schrikken.’

‘Neem me niet kwalijk. Ik verwachtte niemand op.’

Charlotte werd zich bewust van de kloppende pijn in haar vinger. Ze stopte hem in haar mond, proefde bloed. ‘Ik heb me gesneden.’