Onvoorwaardelijk(125)

‘Maar...’

Ze keek op. Hij zat haar aan te kijken met een intensiteit die maakte dat ze haar blik af wilde wenden. ‘Ik zou u wel een andere positie willen aanbieden. Als u bereid bent.’

Toen ze de hunkering, de schroom, zelfs de passie in zijn ogen zag, begon het besef te dagen. Ze was een dwaas geweest deze afgelopen maanden. Hij wilde haar, in elke zin waarin een man een vrouw wil.

Hij stond op en liep om zijn bureau heen. Hij reikte langs haar heen en deed de deur zacht achter haar dicht. Toen liep hij niet weg, maar bleef vlakbij haar staan.

‘U zou mijn vrouw kunnen worden.’

Omwille van Anne, van haar, misschien zelfs omwille van zichzelf, zou hij met haar trouwen. Ook al rouwde hij nog om zijn vrouw. Ze moest opgelucht zijn, ze moest blij zijn, maar ze was het niet. Terwijl de ontzetting, de plotselinge aandrang om zich om te draaien en te vluchten haar overspoelde, zag ze duidelijk wat de reden was.

‘Wat is er?’ vroeg hij toen hij niet de reactie in haar uitdrukking zag waarop hij gehoopt had. ‘Hebt u geen genegenheid voor mij? Of is de afkeuring van uw vader nog steeds zo belangrijk voor u?’

‘Natuurlijk niet. Ik heb lang geleden de hoop opgegeven ooit mijn vaders goedkeuring te krijgen. Wat mijn genegenheid voor u betreft, die is van de hoogste orde.’

‘Waarom aarzelt u dan? Ik besef dat het te vroeg voor mij is om een keurig huwelijksaanzoek te doen, maar ik dacht, onder de omstandigheden...’

‘Het is me een grote eer, dokter Taylor. Maar...’ En hier zweeg ze om diep adem te halen. ‘Ziet u, zolang ik mezelf maar kan voorhouden dat mijn situatie niet geschikt is om mijn zoon groot te brengen, kan ik zijn afwezigheid verdragen. Ik kan me troosten met de wijsheid dat hij beter af is waar hij is, dat ik mezelf amper kan onderhouden, laat staan een ander. Maar als mijn situatie plotseling zou veranderen... als ik in een positie was waarin ik op redelijke wijze in zijn onderhoud kon voorzien... en hem dan toch... toch niet bij me te kunnen hebben... dat zou ik niet kunnen verdragen. Begrijpt u dat? Zit daar enige logica in?’

‘Ik geloof niet... Bedoelt u dat u alleen moet blijven om het verlies van hem te kunnen dragen?’

Ze slikte. ‘Ja.’

‘Maar zou de steun van een ander het verlies niet draaglijker maken? Of de mogelijkheid van een ander kind in de toekomst?’

‘Daar kan ik niet aan denken. Hij kan nooit vervangen worden.’

‘Natuurlijk niet. Maar de eenzaamheid zou toch worden verlicht?’

‘Misschien. Maar ik zal hem altijd terug willen hebben. Altijd naar hem verlangen.’

‘Misschien kunnen we er iets aan doen. Uw oom is advocaat. Misschien...’

‘Nee. Ik heb mijn woord gegeven.’

‘Ja, maar toen was u verdrietig, wanhopig. U dacht dat u geen keus had, maar nu weet u beter.’

‘Mijn omstandigheden kunnen veranderen, maar ik ben niet veranderd.’

‘Jawel. U was pas kort daarvoor bevallen. Er doen zich veranderingen voor in de psyche van een moeder, in haar zenuwen, haar geest, dat weet ik maar al te goed.’

‘Maar ik wist wat ik deed. Hoe vreselijk het ook was...’

‘Ja... toen. Maar nu...’

‘Ik heb mijn woord gegeven.’

Hij deed zijn mond open om verdere tegenwerpingen te maken, en deed hem weer dicht. In zijn houding en trekken was duidelijk te zien dat hij gefrustreerd was.

‘In elk geval kan ik het Edmund niet aandoen. Wat zou het verwarrend en wreed zijn om zijn wereld, het hele beeld wat hij van zichzelf heeft, te verscheuren. Ik kan het niet. Ik doe het niet.’

‘Maar toch... wilt u niet overwegen...?’

Ze keek Daniel aan en haar ogen vulden zich met tranen. Langzaam schudde ze haar hoofd. ‘Ik kan het niet.’

Beging ze een vreselijke vergissing? Ze wist nog dat ze het betreurd had dat ze bij vele gelegenheden haar koers had laten bepalen door de omstandigheden en de wil van anderen. Maar nu had ze een eigen besluit genomen en het enige aanbod van een huwelijk afgewezen dat ze ooit had gekregen, of waarschijnlijk ooit zou krijgen. Maar ze had het enige besluit genomen dat ze op dit moment kon nemen. Ze had ervoor gekozen haar huidige koers aan te houden.

Ze kon alleen maar hopen dat het lot in de komende maanden en jaren mee zou werken.





Deel III


Stellig is het beter, als de zomer voorbij is, te sterven als alle mooie dingen vervagen.

Thomas Haynes Bayly, I’d be a butterfly



Monarchvlinders komen van nature niet in Groot-Brittannië voor, maar elk jaar worden enkelingen gevonden in het zuiden... daarheen geblazen door de harde wind.

Journey North





33


De vlinder staat centraal in talrijke bijgeloven over de hele wereld, en in sommige delen van Duitsland wordt hij ‘melkdief’ genoemd.