Niet te stoppen(47)

Hij vloekte. Zijn irritatie veranderde in blinde, bittere woede. Hoe was hij in vredesnaam geacht geweest te reageren, wanneer ze hem geen seconde de tijd had gegeven om na te denken over haar woorden, laat staan te antwoorden? Hij mocht dan misschien zelfzuchtig zijn, zij was de grootste lafaard die hij ooit had ontmoet.

Nog geen minuut later volgde hij haar de trap op. In de drukke lounge voelde hij onmiddellijk de leegte. Ze was al vertrokken.





Hoofdstuk 12





Als het inderdaad alleen om seks ging, zou het niet zo’n probleem zijn geweest. Maandenlang had Lena immers zonder geleefd. En als de nood echt hoog was, kon ze nog altijd ingaan op de versierpogingen van de nieuwe aanwinst van het rugbyteam. Het ging echter om zoveel meer dan alleen seks.

Ineengedoken lag ze op de bank. Ze huilde omdat ze Seth miste, omdat dat wat ze te bieden had niet toereikend was. Ze huilde omdat hij niet over de empathie beschikte die ze nodig had. Hij leek er in de verste verte geen behoefte aan te hebben om deel uit te maken van een team, zoals de meeste mensen, of om steun, vriendschap en begrip te ontvangen.

Tergend langzaam ging de nacht voorbij. Ze sliep niet, wakker gehouden door het laatste sprankje hoop dat hij langs zou komen. Dat deed hij echter niet.

Op haar werk zocht ze allerlei klusjes en smeekte Dion zelfs om extra werk, alles om maar bezig te kunnen blijven. Drie dagen lang leefde ze feitelijk in het stadion. Ze had Seths telefoonnummer geblokkeerd, had zijn e-mails als spam gemarkeerd, zodat ze niet zou hoeven weten of hij pogingen deed contact met haar op te nemen. Dat zou hij overigens toch niet doen, aangezien hij haar haatte. Ze moest zich over hem heen zetten. De tijd zou alle wonden helen. Uiteindelijk.

Op woensdagochtend liep ze de catacomben door om een pakketje af te geven aan de coach. De spelers waren volop aan het trainen. Automatisch speurde ze het veld af, maar vandaag was er geen amateur te bekennen, geen knappe vent in een grijs T-shirt die lachend aan het werk was met een stel pubers. Een stortvloed aan herinneringen overspoelde haar. Ze sloot haar ogen, waardoor ze struikelde over de kabel die over het pad lag en hard op de betonnen vloer terechtkwam.

Even was het zwart voor haar ogen. Daarna keek ze recht in een aantal bezorgde gezichten, die boven haar leken te zweven.

‘Lena? Lena? Lena?’ Een van de rugbyspelers leek zich vooral druk te maken of ze werkelijk was wie ze was.

‘Vlug, ga Gabe halen,’ commandeerde iemand anders.

‘Het gaat wel,’ zei ze monter, haar ogen sluitend.

‘Dat valt nog te bezien. Niet bewegen.’

Dat was ze absoluut niet van plan. Het was op zich geweldig geweest als ze ongezien weg had kunnen sluipen, maar ze was fysiek nergens toe in staat.

‘Doet alleen je hoofd pijn?’

Het enige wat pijn deed, was haar hart. De rest van haar lichaam was vooral gevoelloos. ‘Ik weet het niet,’ zei ze.

‘Voel je dit?’ Onbekende handen drukten op haar enkels en knieën.

Ze knikte, maar kromp ineen toen ze de pijn tegen haar slapen voelde bonken door de beweging.

‘Ik help je overeind.’

Iemand trok haar omhoog en hield haar stevig tegen zijn borst gedrukt. Helaas was het de verkeerde man.

‘Ik schaam me dood.’

‘Nergens voor nodig.’ Gabe tilde haar op.

Als ze een voorliefde had gehad voor mannen met donkere droevige ogen, was ze maanden eerder al gevallen voor dokter Gabe, zoals de meeste cheerleaders, maar zij prefereerde het humoristische type met blauwe ogen.

Gabe zette haar voorzichtig neer op een bank in de kleedkamer en liet haar een natte doek tegen haar hoofd drukken. Even haalde ze de doek weg en werd spontaan misselijk bij het zien van al dat bloed. Ty en Jimmy hurkten bij haar neer en hielden haar in de gaten, terwijl Gabe iets uit zijn dokterstas ging halen.

‘Kunnen we iets voor je doen, Lena?’ vroeg Jimmy. ‘We willen best iemand voor je tackelen, of zo.’

Lena bekeek de jongens met gemengde gevoelens. Enerzijds schaamde ze zich omdat ze kennelijk op de hoogte waren van haar gebroken hart, anderzijds was ze dankbaar voor hun zorgzaamheid. ‘O, jongens,’ antwoordde ze, half kreunend. ‘Ik kan prima voor mezelf zorgen.’

‘We zien niet graag dat je pijn hebt.’ Ty gebaarde naar haar hoofd. ‘En niet alleen daar.’

‘Dat is heel lief van jullie, maar…’ Bittere tranen prikten in haar ogen. ‘O, lieve hemel, dat is echt heel lief van jullie.’

‘Je bent ons bazige zusje, weet je nog wel?’

‘En jullie mijn vervelende broertjes.’

‘Hij is hartstikke gek.’

Ja, ze waren inderdaad op de hoogte. Natuurlijk hadden ze de weken daarvoor gezien wat er gaande was tussen haar en Seth. ‘Kunnen we het niet gewoon vergeten en weer normaal doen?’