Niet alles is liefde(72)

‘Nee. Het is het derde en laatste boek in mijn gouvernantenserie.’

‘Mooie gouvernantes?’

‘Natuurlijk.’ Waarom vroeg hij dat?

De ober onderbrak hen en vroeg of alles naar wens was, en toen hij weer weg was kreeg Clare haar antwoord. ‘Ik heb je boeken bij mijn vader gezien.’

‘Aha. Ja. Die schat. Hij koopt ze allemaal, hoewel hij ze niet leest, hij zegt dat hij ervan gaat blozen.’

‘Ze moeten erg opwindend zijn.’

‘Ik neem aan dat dat afhankelijk is van wat je gewend bent.’

Hij keek haar aan en één mondhoek trok omhoog in een geamuseerde glimlach. ‘Ik kan niet geloven dat de kleine Clare Wingate tegenwoordig hete liefdesverhalen schrijft.’

‘En ik kan niet geloven dat jij tegenwoordig apen eet. Sterker nog, ik kan niet geloven dat ik me op mijn mond heb laten zoenen door een man die aap heeft gegeten.’

Hij reikte over de tafel en legde zijn hand op haar onderarm. ‘Schatje,’ zei hij terwijl hij diep in haar ogen keek. ‘Ik heb meer gezoend dan alleen je mond.’





Vijftien





Op 24 december was de Boise Town Square Mall vol klanten die op het laatste moment inkopen deden. Kerstmuziek klonk in de maat met het gerinkel van de kassa’s en groepen tieners hingen over de leuningen van de tweede verdieping om naar hun vrienden onder hen te roepen, terwijl moeders met kinderwagens tussen het winkelpubliek laveerden.

Bij de ingang van Walden Books zat Clare omringd door stapels van haar nieuwste boek, Overgave aan de liefde. Ze was gedeeltelijk verborgen door een grote poster van een rondborstige heldin en haar overhemdloze held. Voor het signeren had ze zich gekleed in een zwart double-breasted mantelpakje en een smaragdgroene zijden bloes. Daarbij droeg ze zwarte kousen en pumps met tien centimeter hoge hakken, en haar haar krulde over haar schouders. Ze zag er succesvol en geraffineerd uit, en ze hield haar gouden Tiffany-signeerpen in één hand. Er waren nog tien minuten over van haar twee uur durende signeersessie, en ze had vijftien boeken verkocht. Niet slecht voor december. Het was tijd om achterover te leunen en te ontspannen. Een lichte glimlach krulde haar rode lippen terwijl ze naar het grote haikuboek keek dat opengeslagen op haar schoot lag.

‘Hallo, Assepoester.’

Clare keek op van een haiku over Bubba’s huwelijk en haar blik landde op de verbleekte gulp van een afgedragen Levi’s. Ze herkende de spijkerbroek en de stem, en ze wist al aan wie ze toebehoorden voordat ze opkeek en met haar ogen langs het open fleecejack en het blauwe overhemd naar de vertrouwde glimlach en de donkergroene ogen ging.

‘Wat doe jij hier?’ Ze had gehoord dat Sebastian terug was voor Kerstmis. Hij werd morgenavond samen met Leo in haar moeders huis verwacht voor het kerstdiner, maar het was een schok om hem aan de andere kant van haar tafeltje te zien staan.

Zijn antwoord was een nog grotere schok. ‘Dit boek voor mijn vader kopen voor Kerstmis.’

Zijn aanblik gaf haar het vertrouwde gevoel in haar buik. Ze was niet verliefd op Sebastian, maar ze vond hem aardig. Hoe kon je een man niet aardig vinden die een liefdesroman als kerstcadeau voor zijn vader kocht? ‘Je had kunnen bellen, dan had ik er een voor je meegenomen.’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Het hindert niet.’

Dat was een schaamteloze leugen. Iedereen met een beetje verstand zou vandaag het winkelcentrum mijden, tenzij het absoluut noodzakelijk was. ‘Ik heb Leo’s litho vanochtend opgehaald.’ Ze vond hem niet alleen aardig, naar ze voelde zich ook fysiek aangetrokken tot hem. Ongeveer op dezelfde manier als ze zich aangetrokken voelde tot Godiva-truffels. Ze waren niet goed voor haar en ze hadden een verslavende werking. Als ze er een nam, moest ze de hele doos leegeten. Na afloop had ze er spijt van, maar ze kon niet ontkennen dat ze dolgraag wilde toetasten en zich te goed wilde doen.

Zijn glimlach rimpelde zijn ooghoeken. ‘Heb je je weer uitgeleefd met linten?’

Ze grinnikte en leunde naar achteren. ‘Dit keer niet.’ Ze kon niet ontkennen dat ze zich heel graag te buiten wilde gaan aan Sebastian. ‘Ik heb hem nog niet ingepakt.’ Misschien moest ze bovenaan beginnen, bij zijn gouden hoofd, en dan langzaam naar beneden werken, tot de harde buikspieren die onder het overhemd verborgen waren.

‘En?’

‘En wat?’

‘Nodig je me bij je thuis uit om hem te zien? Of moet ik mezelf uitnodigen?’

Ze deed het boek op haar schoot dicht en keek op haar horloge. Het was bijna zes uur. ‘Heb je plannen voor vanavond?’

‘Nee.’

Ze pakte een exemplaar van Overgave aan de liefde en sloeg het op de titelpagina open. ‘Ik ben hier klaar, dus waarom kom je niet langs om hem te zien voordat ik hem inpak.’ Ze schreef een opdracht voor Leo in het boek en ondertekende met haar naam. ‘Of jij kunt hem inpakken.’ Ze gaf hem het boek en de toppen van haar vingers raakten de zijne boven de weelderige heldin op het omslag.