Niet alles is liefde(71)

Ze begonnen hun maaltijd met een kipsaladewrap, en als Clare met haar vriendinnen was geweest, dan zou ze dit hapje vooraf als het hoofdgerecht van haar lunch hebben beschouwd. Maar Sebastian niet. Hij bestelde sinaasappelkip, moo goo gai pan, geroosterd varkensvlees met rijst en Sichuan-asperges.

‘Komt er nog iemand?’ vroeg ze toen de hoofdgerechten waren geserveerd.

‘Ik heb zo’n honger dat ik een paard op kan.’ Hij schudde zijn hoofd en schepte sinaasappelkip op zijn bord. ‘Dat neem ik terug. Paard is taai.’

Clare lepelde een portie rijst op haar bord, en daarna gaven ze elkaar de gerechten over tafel aan. ‘En dat weet je omdat je paard hebt gegeten?’

‘Gegeten?’ Hij keek op van de rijst. ‘Ik heb er eerder op gekauwd.’

Ze voelde hoe haar neus rimpelde. ‘Waar?’

Hij schepte moo goo gai pan op en gaf de schaal daarna aan Clare. ‘Dat was in Mantsjoerije.’

Ze stak haar hand op en weigerde meer voedsel. ‘Meen je dat serieus?’

‘Ja. In Noord-China kun je honden- en apenvlees op de markt kopen.’

Clare keek naar de sinaasappelkip op haar bord. ‘Je liegt.’

‘Nee, doe ik niet. Ik heb het gezien toen ik daar in 1996 was. Ik zweer op mijn leven dat het waar is.’ Hij pakte zijn vork en prikte een paar asperges op. ‘Er zijn nogal wat culturen die hond als een delicatesse beschouwen. Ik probeer niet te oordelen.’

Clare hield er ook niet van om te oordelen, maar ze kon er niets aan doen dat ze aan die arme Cindy moest denken. Ze keek naar de holte in zijn keel, die zichtbaar was tussen de kraag van zijn shirt. ‘Heb jij hond gegeten?’

Hij keek op en richtte zijn aandacht toen weer op zijn lunch. ‘Nee, maar we hebben wel aap gegeten.’

‘Heb je aap gegeten?’ Ze nam een slokje van haar cabernet sauvignon.

‘Ja. Het smaakte net als kip,’ zei hij lachend. ‘Geloof me, na een dieet van voornamelijk congee smaakte die aap heel erg lekker.’

Clare had nog nooit gehoord van congee en was bang voor wat hij haar zou vertellen als ze ernaar vroeg. Ze zag hoe hij van zijn maaltijd genoot en zette haar glas terug op tafel. ‘Wanneer is je volgende opdracht?’ vroeg ze, waarmee ze het gesprek doelbewust wegleidde van hondachtigen en primaten.

Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet zeker. Ik heb besloten om geen nieuw contract met Newsweek te tekenen. En ook met niemand anders. Ik denk dat ik een tijdje vrij neem.’

‘Om wat te doen?’ Ze nam een hap rijst.

‘Daar ben ik nog niet achter.’

Clare wist dat ze doodsbang zou zijn zonder contract. ‘Word je daar niet onzeker van?’

Zijn groene ogen ontmoetten de hare. ‘Niet zo erg als een paar maanden geleden. Ik heb heel lang en hard gewerkt om te komen waar ik nu ben, en eerst was het doodeng om te merken dat ik mijn motivatie misschien kwijtraakte. Maar ik moet accepteren dat ik het reizen niet meer zo prettig vind als vroeger. Zo is het gewoon. Dus doe ik een stapje terug voordat ik helemaal opbrand. Ik weet zeker dat ik altijd blijf freelancen, maar ik wil een nieuwe uitdaging. Iets anders.’

Ze verdacht hem ervan dat hij ook zo met vrouwen omging. Als de uitdaging eenmaal voorbij was, was hij klaar om verder te gaan naar de volgende opwindende prikkel. Maar het maakte niet uit of ze gelijk had of niet. Ze was niet van plan om ooit bij Sebastian betrokken te raken. Ze had niet alleen de mannen afgezworen tot ze haar leven op de rails had, maar hij had zelf tegen haar gezegd dat hij problemen met relaties had, en zijn liefdesleven was bovendien niet haar zorg.

‘En jij?’ vroeg hij terwijl hij een slok wijn nam.

‘Nee. Er zijn geen mannen in mijn leven.’

Hij fronste zijn voorhoofd. ‘Ik dacht dat we het over ons werk hadden. Dat deed ik in elk geval.’

‘O.’ Ze vertrok haar lippen in een glimlach om haar verlegenheid te maskeren. ‘Wat wil je weten?’

‘Wanneer komt je volgende boek uit?’ Hij zette zijn glas wijn terug op tafel en pakte zijn vork.

‘Het is al uit. Ik heb aanstaande zaterdag een signeersessie bij Walden Books in het winkelcentrum.’

‘Waar gaat het over?’

‘Het is een liefdesverhaal.’

‘Ja. Dat weet ik. Maar waar gaat het over?’ Hij leunde achterover op zijn stoel en wachtte op haar antwoord.

Wat kon hem dat schelen? ‘Het is het tweede boek in mijn gouvernantenserie. De heldin is een gouvernante die werkt voor een teruggetrokken levende hertog en zijn drie kleine dochters. Het is een soort combinatie van Jane Eyre en Mary Poppins.’

‘Interessant. Het is dus geen piratenboek?’

‘Piraten?’ Ze schudde haar hoofd.

‘Is het boek waaraan je nu werkt een piratenboek?’