Niet alles is liefde(70)
‘Waarom niet? Je ziet er relaxed uit. Niet zo gespannen. Ik vind je leuk zo.’
Ze keek naar hem op. Hij leek geen grapje te maken. Haar haar was los en ze droeg alleen mascara. Soms plaagden haar vriendinnen haar omdat ze elke dag make-up opdeed, ook als ze geen plannen had om het huis uit te gaan. Het kon Maddie en Lucy en Adele niets schelen als ze de ups-man bang maakten, maar haar wel. ‘Een uur?’
‘Ja.’
‘Ik weet dat ik hier spijt van ga krijgen,’ zei ze zuchtend, terwijl ze naar de kast liep om haar jas te pakken.
‘Nee, dat krijg je niet.’ Hij schonk haar een van de scheve glimlachjes waardoor de hoeken van zijn groene ogen rimpelden. ‘Ik zal me gedragen, zelfs als je me smeekt om je op de grond te gooien en boven op je te klimmen.’ Hij ging achter haar staan en hielp haar in haar zwarte duffel. ‘Nou ja, misschien niet als je smeekt.’
Ze draaide haar hoofd en keek hem aan terwijl ze haar haar uit de wollen kraag trok. De haarpunten gleden over zijn handen voordat hij ze van haar schouders haalde. ‘Ik ga niet smeken.’
Hij liet zijn blik naar haar mond glijden. ‘Dat heb ik eerder gehoord.’
‘Niet van mij. Ik meen het.’
Hij keek weer in haar ogen. ‘Clare, vrouwen zeggen vaak dingen die ze niet menen. Vooral jij.’ Hij deed een stap naar achteren en stopte zijn handen in zijn jaszakken. ‘Moet je nog een portemonnee meenemen?’
Ze pakte haar krokodillen hobotas en hing hem over haar schouder. Sebastian volgde haar naar buiten en ze deed de deur achter hem dicht.
‘Ik heb een prentenwinkel in de binnenstad gezien,’ zei hij terwijl hij naar de passagierskant van de Town Car liep en de deur voor haar opendeed. ‘Daar wil ik graag beginnen.’
De prentenwinkel was eigenlijk meer een kunstgalerie annex lijstenwinkel en Clare had er al vaker wat gekocht. Terwijl ze samen door de galerie liepen, viel haar de manier op waarop Sebastian de schilderijen bestudeerde. Hij bleef staan, hield zijn hoofd scheef en een schouder lager dan de andere. Ze zag ook dat hij voornamelijk stilhield voor naaktportretten.
‘Ik denk niet dat Leo die in de zitkamer zou hangen,’ zei ze terwijl hij een mooie vrouw bestudeerde die op haar buik tussen gekreukte witte lakens lag terwijl het zonlicht haar blote billen streelde.
‘Waarschijnlijk niet. Het je iets gezien wat je aanstaat?’ vroeg hij.
Clare wees naar een vrouw die in een eenvoudige witte jurk op het strand stond en een baby in haar armen hield. ‘Ik vind de expressie op haar gezicht mooi. Ze kijkt gelukzalig.’
‘Hmm.’ Hij hield zijn hoofd scheef. ‘Ik zou eerder zeggen dat ze vredig kijkt.’ Hij liep naar een krijttekening van een naakte man en vrouw die in een omhelzing waren verstrengeld. ‘De uitdrukking van díé vrouw is pas gelukzalig.’
Ze zou kunnen zeggen dat het eerder orgastisch was, als ze het soort vrouw was dat dat soort dingen hardop in het openbaar zei.
Uiteindelijk koos Sebastian een gesigneerde lithografie van een man en jongen die op een grote rots aan de oever van de Payette River stonden te vissen. Toen ze naar de voorbeeldlijsten keken vroeg hij overal haar mening over en nam haar suggesties aan. Hij betaalde extra om het voor Kerstmis klaar te hebben. Gezien het gebrek aan tijd zou de levering een probleem zijn en voordat Clare zich kon inhouden bood ze aan om het de dag voor Kerstmis op te halen.
Hij keek naar haar vanuit zijn ooghoeken en fronste zijn voorhoofd. ‘Nee, dank je.’
Ze glimlachte naar hem. ‘Ik zweer dat ik het niet in roze linten verpak.’
Hij dacht na over haar aanbod terwijl hij in zijn achterzak greep en zijn portefeuille tevoorschijn haalde. ‘Als je zeker weet dat het geen probleem is.’
Ze had die dag een signeersessie en zou toch al in de stad zijn. ‘Dat is het niet.’
‘Goed. Dank je. Dat is een pak van mijn hart.’ Hij overhandigde zijn platinum Visa-card en toen de winkeleigenaar wegliep, voegde Sebastian eraan toe: ‘Als ik je kon kussen, zou ik het doen.’
Ze draaide zich naar hem toe en stak haar hand uit alsof ze de koningin was. In plaats van haar knokkels te kussen, draaide hij haar hand om, duwde de mouw van haar jas omhoog en drukte zijn mond op de binnenkant van haar pols. ‘Dank je, Clare.’
Haar huid tintelde van haar pols tot haar bovenarm en ze trok haar hand weg. ‘Niets te danken.’
Het uur dat hij haar had beloofd werden er drie, omdat ze besloten naar P.F. Chang’s in het oude pakhuisdistrict te gaan. Ze kregen een tafel achter in het Chinese restaurant en Clare kon het niet helpen dat ze de vrouwelijke aandacht opmerkte die hen door de zaal volgde. Het was niet de eerste keer die dag dat ze de steelse blikken en het onbeschaamde staren merkte terwijl ze over straat of door de galerie liepen. Ze vroeg zich af of Sebastian in de gaten had hoe de vrouwen naar hem keken. Hij leek het niet te merken, maar misschien was hij er gewoon aan gewend.