Niet alles is liefde(68)

‘Juist. Je bent geen meisje dat er maar een vaag idee van heeft waar dit toe leidt. De volgende keer doe ik met je waar je ex-verloofde blijkbaar niet zo goed toe in staat was.’

Ze hield haar adem in en keek hem aan. Haar ogen vernauwden en ze was de oude Clare weer. Perfect verzorgd en beheerst. ‘Dat was gemeen.’

Hij voelde zich gemeen.

‘Je weet helemaal niets over mijn leven met Lonny.’

Nee, dat was zo, maar hij kon het raden. Er klonken opnieuw voetstappen in de keuken en hij boog zich naar voren en fluisterde: ‘Ik geef je een eerlijke waarschuwing. Als ik mijn gezicht ooit weer tussen je borsten heb begraven, ga ik je datgene geven wat je zo verdomd hard nodig heb.’

‘Je hebt er helemaal geen idee van wat ik nodig heb. Blijf bij me uit de buurt,’ zei ze en met die woorden stormde ze de voorraadkamer uit en deed ze de deur achter zich dicht.

Hij zou het heerlijk hebben gevonden om ook naar buiten te stormen, maar hij had een pijnlijk probleem dat tegen zijn rits duwde.

Aan de andere kant van de deur hoorde hij zijn vaders stem. ‘Heb je Sebastian gezien?’ vroeg Leo.

Sebastian wachtte tot ze hem verlinkte. Net zoals ze jaren geleden had gedaan toen ze boos op hem was. Hij keek om zich heen naar iets om zijn duidelijke erectie achter te verbergen.

‘Nee,’ antwoordde Clare. ‘Nee, ik heb hem niet gezien. Heb je al in het koetshuis gekeken?’

‘Ja. Daar is hij niet.’

‘Nou, hij zal vast wel ergens zijn.’





Veertien





Fiona Winters wist vrij zeker dat ze niet het soort vrouw was tot wie een man zoals Vashion Elliot, de hertog van Rathstone, zich aangetrokken voelde. Ze was de gouvernante van zijn dochter. Een nobody. Een wees, met een paar duiten op zak. Ze vond het fijn om te denken dat ze een goede gouvernante was voor Annabella, maar ze was nauwelijks mooi te noemen. In elk geval niet zoals de operazangeressen of ballerina’s aan wie de hertog de voorkeur gaf, zoals iedereen wist.

‘Sorry, excellentie?’

Hij deed een stap naar achteren en hield zijn hoofd scheef. Zijn blik gleed over haar gezicht. ‘Ik vind dat de frisse lucht van het Italiaanse platteland een mooie gloed op je wangen heeft getoverd.’ Hij tilde een hand op en pakte een verdwaald plukje haar dat voor haar oog in de wind danste. Zijn vingers streken over haar gezicht toen hij het achter haar oor stopte. ‘Je ziet er de laatste paar maanden een stuk beter uit.’

Ze hield haar adem in en perste een gesmoord ‘dank u’ uit haar mond. Ze wist zeker dat de evenwichtige voeding meer voor haar gezondheid had gedaan dan de frisse lucht. Net zoals ze zeker wist dat de hertog van Rathstone geen bijbedoelingen had met zijn opmerking over haar uiterlijk. ‘Als u me wilt verontschuldigen, excellentie,’ zei ze. ‘Ik moet Annabella klaarmaken voor het bezoek van graaf en gravin Diberto.’



Clare pakte een boek over de adelstand en sloeg het open. Ze stond op het punt om twee nieuwe personages te introduceren en ze moest zeker weten dat ze de juiste Italiaanse aristocratische titels gebruikte. Op het moment dat ze de goede bladzijde in het midden van het boek had gevonden, klonk Paperback Writer door het huis. Het was zaterdagochtend en ze verwachtte niemand.

Clare kwam van haar stoel overeind en liep naar een van de dakkapelramen die uitkeken over de oprit aan de voorkant. Leo’s Lincoln stond beneden geparkeerd, maar ze had het gevoel dat Leo de chauffeur niet was. Ze duwde het raam open en een vlaag koude decemberlucht sloeg tegen haar gezicht en sijpelde door het dikke katoen van haar zwarte coltrui.

‘Leo?’

‘Nee.’ Sebastian liep van haar veranda af en keek naar haar op. Hij droeg zijn zwarte parka en een zonnebril met een donkere rand.

Ze had hem niet meer gezien nadat ze gisteren uit haar moeders voorraadkast was gevlucht. Ondanks de kou voelde ze haar wangen branden. Ze had gehoopt dat ze hem een tijdje niet hoefde te zien. Minstens een jaar of zo. ‘Waarom ben je hier?’

‘Omdat jij hier woont.’

Ze keek op hem neer en haar maag voelde een beetje licht. Het soort licht dat niets te maken had met diepe emotie en alles te maken had met begeerte. De begeerte die elke vrouw zou voelen voor een man van wie het uiterlijk gecombineerd met zijn glimlach een vernietigend potentieel had. ‘Hoezo?’

‘Als je me binnenlaat, vertel ik het je.’

Hem in haar huis laten? Was hij gek? Gisteren had hij haar nog gewaarschuwd dat hij haar zou geven wat hij dacht dat ze nodig had. Natuurlijk, dat was allemaal voortgevloeid uit het feit dat ze weer halfnaakt met hem was geweest. En ze wist niet helemaal zeker of ze kon zweren…

‘Kom op, Clare. Doe de deur open.’

… dat het niet opnieuw zou gebeuren. En hoewel ze hem overal graag de schuld van wilde geven, had hij gelijk gehad. Ze was oud genoeg om te weten waar een opengehaakte bh toe zou leiden.