Nachtster(88)

Ik kijk haar strak aan, mijn lichaam gespannen en voorbereid op elk scenario. Maar ik geef geen antwoord. Ik trap niet in wat voor valstrik dit ook mag zijn.

Ze rolt met haar ogen, totaal niet ontmoedigd door mijn stilte. ‘Ach, het maakt toch geen donder uit, want wat gedaan is, is gedaan. En van mij hoef je niet te weten wat hier aan de hand is. Jij hebt jezelf er tenslotte van overtuigd dat alle antwoorden hierin te vinden zijn.’ Ze wappert het shirt voor mijn neus. ‘In een grote, groene, dikke vlek op een wit linnen shirt. Je bent dus echt van plan dit ding naar een forensisch lab te brengen, of beter nog, naar het scheikundelab op school, zodat je extra studiepunten kunt verdienen door alle bestanddelen te herleiden. En dan heb je mooi ook meteen het recept waardoor Damen en jij eindelijk eens, zoals Roman zou zeggen, de koffer in kunnen duiken!’ Ze lacht en schudt haar hoofd; de ouroborostatoeage flitst in en uit beeld. Ze kijkt me vol medelijden aan, alsof ze niet gelooft hoe dom dit allemaal is. ‘Zeg eens, Ever. Klopt het tot nu toe nog? Heb ik gelijk of niet? Zit ik een beetje op het juiste spoor?’

Ja, ze slaat de spijker op z’n kop, maar ik geef geen antwoord, ook al staart ze me nog steeds onderzoekend aan. Ik laat niet merken dat het klopt en blijf gewoon bewegingloos staan. Met een waarschuwende blik laat ik Jude weten dat hij geen ondoordachte of stomme dingen moet doen, zoals de vorige keer. Ondertussen houd ik Haven in de gaten, die nog lang niet in topvorm is, maar wel veel kwaad kan doen en een hoop schade kan aanrichten, van wat ik tot nu toe gezien heb.

Ik doe mijn uiterste best haar niet te laten merken dat ik onopvallend een oproepje doe voor extra hulp. Telepathisch stuur ik Damen een bericht dat slechts bestaat uit de scène die zich nu voor me afspeelt.

Ik weet dat het niet lang duurt voor hij hier is.

Ik hoef alleen nog wat tijd te rekken.

‘Luister eens, Haven,’ begin ik. Maar ik kom niet veel verder.

Ze heeft het gezien.

Ze merkte de verandering in mij op.

En daarom is ze niet van plan mij nog langer mijn zin te geven.

Voor ik haar kan tegenhouden, heeft ze Jude alweer bij zijn nek gegrepen. Ze schopt het scherm voor de open haard opzij en houdt Romans witte shirt vlak boven het vuur.

Haar vingers trillen en het shirt hangt gevaarlijk dicht bij de vlammen, die oplaaien en aan de zoom likken, waardoor hij zwart wordt. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Het heeft weinig zin nog meer tijd te verspillen, vind je wel? Dus laten we het kort houden, goed? Het is tijd voor een beslissing, Ever. De keus is aan jou en jou alleen. Wat wordt het – een leven lang non-stop fijn het bed in kunnen duiken met Damen, of Jude die nog lang en gelukkig leeft?’

Jude hapt naar lucht en worstelt tegen haar aan, maar als hij naar mij kijkt, zie ik geen smeekbede om hulp, maar alleen een vraag om vergiffenis. Hij krijgt minder en minder zuurstof naarmate ze steviger knijpt, maar gunt me nog net een blik in zijn gedachten.

Hij kwam hier voor mij.

Alleen maar voor mij.

Hij wilde zich aan zijn belofte houden en bewijzen dat hij me alleen maar gelukkig wil zien. Hij wilde goedmaken wat hij maanden geleden verpest heeft, hier in dit huis. En nu is hij bereid ervoor te sterven als het niet anders kan. Hij is van plan zich op te offeren als ik daardoor krijg wat ik zo graag wil, als mijn geluk dan verzekerd is.

Doe het dan! spoort hij me in gedachten aan. Zijn blik is zo warm en liefdevol dat ik geen lucht meer krijg. Alsjeblieft, gaat hij verder, ik wil gewoon dat je gelukkig bent. En dankzij alles wat je me hebt laten zien, alles wat ik in Zomerland geleerd heb, ben ik niet bang meer. Zie dit als mijn laatste cadeau aan jou. Ik was wanhopig op zoek naar een manier om alles goed te maken met je – en toen dacht ik aan Romans shirt. Ik herinnerde me hoe je reageerde die dag dat ik mijn koffie omgooide en de vloeistof opving met mijn mouw. Toen ik die twee dingen eindelijk met elkaar in verband bracht, besefte ik dat dit de perfecte manier was om mijn fouten te herstellen.

Hij sluit zijn ogen, maar zijn gedachtestroom gaat verder: Nu heb ik het alleen maar nog erger gemaakt en het spijt me vreselijk. Echt waar, het spijt me ontzettend. Ik wil dat je weet dat ik altijd van je gehouden heb en de beste bedoelingen had. Ik heb je nooit willen kwetsen.

Ik slik een snik weg en voel een brok in mijn keel. Ik knipper tranen weg die in mijn ogen prikken en kijk van hem naar het shirt dat Haven zo vlak boven het vuur houdt.

Om te krijgen waar ik al die tijd al naar verlang, hoef ik alleen maar die beslissing te nemen die ze me allebei smeken te nemen.

Jude heeft zijn toestemming al gegeven. Hij smeekt me bijna om ermee op te schieten.

En Haven? Die kan haar enthousiasme bijna niet onderdrukken. Dit is het soort vermaak waarvoor ze leeft.

Dit is precies waarvan ze het allermeest geniet op de hele wereld.