Nacht in Parijs(132)

‘Ja!’

Saimirs kreet deed haar opschrikken.

‘Hier.’ Terwijl hij zijn linkervuist balde, wees hij met de andere hand Marcheix aan.

‘Verdomd.’ Nu zag ze het ook. Marcheix stond achteraan. Ze herkende hem aan de donkere krullen, maar vooral aan de manier waarop hij stond en keek, als een indringer, onzeker, bang dat zijn aanwezigheid zou opvallen en hij buiten de deur zou worden gezet.

‘We hebben hem!’ Saimir sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar vol op de mond. ‘Als dit geen bewijs is, weet ik het ook niet.’ Hij had haar al weer losgelaten en was opgestaan om zijn bekertje vol te schenken en dat in één teug leeg te drinken. ‘Yes!’ Er volgde een dansje zoals van Afrikaanse voetballers die bij de cornervlag hun doelpunt vieren.

Ze klikte door naar de volgende foto. Naomi had de zoom gebruikt en de camera gelukkig stilgehouden. Rechts in beeld was Marcheix te zien, zijn gezicht bijna twee keer zo groot als op de vorige foto. Ze vergeleek het gezicht met de portretfoto op het bureau. Inderdaad, geen twijfel mogelijk. Toch was er iets wat haar stoorde. Marcheix keek nu recht in de camera. Toeval? Waarschijnlijk had Marcheix niet eens in de gaten dat hij werd gefotografeerd. Toen ze nogmaals zijn gezicht bestudeerde, werd ze getroffen door de treurige blik in zijn ogen. Marcheix zag eruit als een typische loser. Ze kon zich goed voorstellen hoe hij, anoniem, vanuit een internetcafé zijn chantagemails had verstuurd. Maar om iemand daadwerkelijk te vergiftigen?

‘Eindelijk!’ Saimir stond vlak achter haar en had zijn handen op haar schouders gelegd. ‘En wat schrijft Jarre?’ Hij was zo euforisch dat hij blijkbaar geen andere foto’s meer wilde zien.

Ze opende Jarres mail. Om te kunnen meelezen boog Saimir over haar schouder, zijn mond vlak bij haar oor, waardoor ieder zuchtje van hem haar oorhaartjes streelde.

Beste Chantal,

Gaat alles goed met je? Laat alsjeblieft iets van je horen. Ik heb een paar zaken uitgezocht, maar die bespreek ik liever met je aan de telefoon. Bel je me?

De korte mail raakte haar meer dan ze voor mogelijk had gehouden. Jarre maakte zich zorgen om haar. Lief. Verder gold hun oude afspraak. Voor wat hoort wat.

Ze wendde zich tot Saimir. ‘Bel jij of bel ik?’

‘Jij,’ antwoordde hij zonder aarzelen. ‘Mijn laatste contact met Jarre verliep niet zo best.’ Hij lachte, maar het klonk een beetje zenuwachtig.

Ze haalde haar agenda en de prepaid gsm uit haar schoudertas en zocht Jarres nummer op. Voor ze het draaide, nam ze nog gauw een slok wijn.

‘Ja? Hallo?’

‘Meneer Jarre, ik ben het.’ Ze hield de gsm tussen haar en Saimir in, zodat hij kon meeluisteren.

‘Chantal!’ Jarre had haar stem onmiddellijk herkend. ‘Waar zijn jullie?’

Saimir maakte met zijn wijsvinger het nee-teken.

‘Dat kan ik niet zeggen,’ antwoorde ze.

Aan de andere kant van de lijn klonk een diepe zucht. ‘Ik begrijp dat je dat niet kunt zeggen, maar eh… gaat het goed met je?’

‘Uitstekend.’

‘Ben je nu alleen?’

‘Nee. Saimir zit naast me.’

‘Kun je vrijuit praten?’

‘Ik kan alles zeggen wat ik wil. En dat ik hier ben, is mijn eigen keus. Saimir dwingt mij tot niets. O eh…’ Ze zag Saimirs zwaaiende hand. ‘Saimir groet u.’

‘Kan hij me horen?’ vroeg Jarre.

‘Ja, ik hoor u,’ antwoordde Saimir terwijl hij zijn hoofd vlak naast dat van Chantal hield. ‘Ik eh…’ Ze hoorde hem slikken. ‘Ik hoop dat ik u niet al te erg pijn heb gedaan.’

‘Nee, hoor.’ Jarre lachte. ‘Ik heb wel vaker klappen gehad. Die van jou kon er nog wel bij.’

Er viel een stilte.

‘U hebt een paar dingen uitgezocht, schreef u,’ nam Chantal het over. ‘Hebt u ook gekeken naar wat er te vinden was over Bruno Marcheix?’

‘Ja.’ Jarre wachtte even. ‘Waarom is die man zo interessant?’

‘Omdat hij de dood van Guy Lavillier in de rue de Prony op zijn geweten heeft.’ Waarschijnlijk. Ze slikte het woord in, omdat ze Saimir, die eindelijk bereid leek zich aan Jarre over te geven, geen deelgenoot wilde maken van haar plotselinge twijfel.

‘En waarom denken jullie dat?’

Kort en bondig vertelde ze wat ze over Marcheix wisten. Marcheix had de broers Lavillier gechanteerd. Marcheix had gedreigd Guy Lavillier te vergiftigen. En… er bestond een foto waaruit bleek dat Marcheix op zaterdagavond in galerie Prisma was geweest.

‘Guy Lavillier is inderdaad vergiftigd,’ zei Jarre nadat ze het verhaal had verteld.

Er viel opnieuw een stilte.

‘Het klinkt alsof u twijfelt,’ merkte Chantal op.

‘Guy Lavillier is vergiftigd met aconitine. Een ouderwets gif dat binnen vijftien tot dertig minuten werkt. Als Marcheix het middel al zou hebben toegediend, zou dat vlak voor het vertrek van Lavillier uit de galerie gebeurd moeten zijn. Maar ik vraag me af of hij daartoe in staat is.’