Nacht in Italie(36)

‘Ik ben blij dat ik je vertrouwen heb hersteld,’ zei ze ernstig. ‘Dan heb je tenminste nog een beetje aan me gehad.’

‘Een beetje?’

De lichtjes in zijn ogen hadden haar opmerkzaam moeten maken, maar ondanks zijn verklaring dat hij de rest van zijn leven vrijgezel wilde blijven, verkeerde ze nog steeds in een roes. De liefde met hem bedrijven had in de blokhut anders gevoeld dan in Italië. In Italië had ze zich ook zonder terughouding aan hem gegeven, maar daar in het bos had het geleken alsof ze waren teruggegaan in de tijd. Alsof ze de enige man en vrouw op de wereld waren en zich op die veilige plaats helemaal konden laten gaan. Ze had nooit geloofd dat ze zo’n verleidster kon zijn. Alleen al door te denken aan wat ze Blake had gevraagd te doen en wat ze zelf had gedaan, raakte ze weer opgewonden.

‘Kara, “een beetje” is veel te zwak uitgedrukt. Je bent niet alleen een fantastische minnares, maar ook een ontzettend goed mens.’

‘Ik doe mijn best,’ zei ze ingetogen, met haar wimpers knipperend omdat ze heel goed wist dat hij daar weer opgewonden van zou raken. Ze werd een femme fatale, en het machtsgevoel dat het haar gaf, beviel haar zowaar.

Zijn stem werd heser, en zijn ogen werden donkerder. ‘Ik wil niet dat deze avond ophoudt. Blijf bij me.’

‘Je weet dat ik niet kan.’ Ze keek op haar horloge en zag ontzet hoe laat het al was. ‘Sorry, Blake. Ik moet naar huis,’ zei ze, opspringend van haar stoel. ‘Ik was niet van plan om zo lang te blijven.’ Tot haar schande had ze opnieuw geen moment meer aan haar moeder gedacht.

‘Natuurlijk. Ik breng je.’ Blake had bij het eten maar weinig gedronken. Kara had haar hoofd ook helder willen houden, vooral omdat ze niet gewend was aan alcohol. Maar vrijen met Blake bedwelmde haar veel meer dan alcohol.

Ze wist dat ze later in bed alles tot in de kleinste details opnieuw zou beleven. Het viel dus te betwijfelen of ze zou kunnen slapen. Niettemin zou Blake verwachten dat ze de volgende ochtend fris op kantoor kwam. Waar ze zou moeten acteren als nooit tevoren. Het zou moeilijk zijn om haar emoties te verbergen voor de rest van het personeel.

Bij haar huis aangekomen, draaide ze zich naar Blake toe om hem een zoen op zijn wang te geven. Voordat ze kon uitstappen, was hij echter al uitgestapt. ‘Het wordt tijd dat ik kennismaak met je moeder. Vind je niet?’

Daar schrok ze van. ‘Waarschijnlijk slaapt ze al,’ loog ze, drommels goed wetend dat haar moeder nog op was en een gedetailleerd verslag van de avond zou willen horen.

‘In dat geval geef ik je een afscheidskus en ga ik weg. Maar het zou niet galant zijn als ik je niet veilig naar binnen bracht.’ Onder het praten had hij haar al bij de hand gepakt en liep hij met haar over het tuinpad.

Het geluk was niet met haar. Zodra ze de voordeur had opengedaan, riep haar moeder: ‘Kara? Kom hier. Vertel me alles over vanavond! Ik hoop dat je die man –’

‘Bedoelt u mij daarmee?’ vroeg Blake, zijn hoofd om de deur stekend die vanuit het halletje toegang gaf tot de woonkamer.

Kara was het liefst door de vloer gezakt, maar Blake liep geamuseerd kijkend de kamer in.

‘Mrs. Redman, ik heb heel goed voor uw dochter gezorgd. Mag ik me even voorstellen? Ik ben Blake Benedict, de werkgever van uw erg mooie en erg bekwame dochter. Ze is haar gewicht in goud waard, dus ik zou haar nooit kwaad doen.’

Kara bloosde tot achter haar oren. Hij deed veel te overdreven. Maar Lynne was meteen met hem ingenomen. Zonder eraan te denken dat ze alleen maar haar nachtjapon aan had, keek ze hem glimlachend aan. ‘Dat is een hele geruststelling, Mr. Benedict. Eerlijk gezegd was ik een beetje ongerust, maar –’

‘Maar nu u me hebt ontmoet, bent u niet meer bang? Dat is fijn om te horen. En noemt u me alstublieft Blake. U bent net zo charmant als uw dochter. Ik hoop u vaker te zien. Maar voor nu wens ik u welterusten.’ Vervolgens pakte hij haar hand en drukte er een kus op.

Toen Kara hem naar de deur bracht, zei ze: ‘Bedankt dat je zo aardig was tegen mijn moeder.’

‘Ik neem aan dat ze in haar leven weinig aandacht heeft gekregen, dus ik deed het met plezier.’ Hij duwde met zijn vingers haar kin omhoog en kuste haar teder. ‘Bedankt voor de avond. En als je morgenochtend wat later bent, begrijp ik waarom.’

‘Ik kom niet te laat,’ zei ze kalm. Wat er ook tussen hen gebeurde, haar werk mocht er niet onder lijden.

Toen Blake naar huis reed, merkte hij opeens dat hij een oud liefdesliedje neuriede. In zijn hoofd gingen alarmbelletjes rinkelen. Natuurlijk werd hij niet verliefd op Kara. Ze was mooi en opwindend, en hij was graag bij haar, vrijde graag met haar. Ze was verfrissend anders. Maar dat was alles. Toch? Hij wilde geen serieuze relatie. Geen verplichtingen. Verdraaid, nee! Een keer was genoeg. Hij wilde er niets meer mee te maken hebben. Liefde en een huwelijk stonden beslist niet meer op zijn agenda. Hij was van plan om tot zijn dood vrijgezel te blijven.