Nacht in Italie(32)
‘En als het niet overgaat?’
‘Ik wil geen verhouding met mijn baas.’ Alleen al door het te zeggen, werd ze misselijk. Ze was dom geweest, heel erg dom. Als iemand erachter kwam, zou het nieuws als een lopend vuurtje door het gebouw gaan. Algauw zou iedereen het weten. Ze zouden over haar praten, zich afvragen hoelang hun verhouding zou standhouden. Er was niet aan te ontkomen. Ze zou het mikpunt van spot zijn. Weer zo’n lichtgelovige vrouw die zich liet beetnemen door de ondoorgrondelijke Blake Benedict.
Bij de gedachte alleen al kromp haar maag ineen. Ze wist nu al dat ze er niet tegen zou kunnen als er over haar werd geroddeld. Misschien zou ze zelfs ontslag moeten nemen vanwege deze onverstandige verhouding met Blake! En als ze ontslag nam, dan zou er geen geld zijn om… Daar durfde ze niet eens aan te denken.
Toen hij haar strak in de ogen keek, lukte het haar niet om haar blik af te wenden. Zijn donkergrijze ogen leken haar te hypnotiseren en terug te brengen in de tijd. Naar een paar dagen van puur, onvervalst plezier. Een paar dagen waar ze het de rest van haar leven mee moest doen!
‘Heb je zin om vanavond met me te gaan eten?’
Haar hart ging sneller kloppen. Hoewel ze hem nog steeds in de ogen keek, stapte ze achteruit. ‘Heb je niet gehoord wat ik zei? Ik kan geen verhouding met je hebben. Niet hier, pal onder de neus van je personeel.’
‘Onze verhouding was dus oké zolang we ergens waren waar niemand je kende?’
‘Ik verloor mijn hoofd,’ gaf ze toe. Feitelijk had ze meer verloren dan haar hoofd. Ze had haar maagdelijkheid verloren. ‘Ik liet me meeslepen door de magie van Italië. Maar nu ben ik tot bezinning gekomen en –’
Ze zweeg abrupt toen hij met twee grote stappen naar haar toe kwam en zijn armen om haar heen sloeg. Daarna drukte hij zijn mond op de hare en kon ze niet meer logisch denken. Hoe kon ze zich tegen hem verzetten als haar begeerte onmiddellijk oplaaide? Het was zowel absurd als geweldig.
Pas toen hij haar hartstochtelijk had gekust en wist dat hij zou krijgen wat hij wilde, liet hij haar los. ‘Je verloor je hoofd op een fantastische manier. Je kunt niet ontkennen dat je net zo erg naar mij verlangt als ik naar jou. Op kantoor zal ik mijn uiterste best doen om van je af te blijven, al kan ik niet garanderen dat het me lukt. Je bent een ongelooflijke vrouw. Zo verfrissend anders. Ik vraag me nog steeds af waarom ik je vroeger nooit zag staan.’
‘Omdat je valt op vrouwen met sexappeal,’ zei Kara prompt.
‘Sexappeal uit zich op allerlei manieren, heb ik nu ontdekt,’ zei hij met een zucht. ‘Zelfs in dat klassieke mantelpakje en zonder make-up vind ik je heel erg mooi, Kara. En ik verlang naar je.’ Zijn stem werd laag en hees, en hij sloeg zijn armen weer om haar heen. Vervolgens drukte hij zijn mond op die van haar en gaf haar een kus die haar buiten zinnen bracht.
Hij vroeg zich af waarom hij dit deed. Waarom zette hij door, terwijl ze hem toch duidelijk had gezegd dat hun kortstondige verhouding voorbij was? Kwam het door zijn gekwetste trots? Doordat hij er niet aan gewend was dat vrouwen hem afwezen? Of had ze hem echt zo betoverd? Sinds zijn mislukte huwelijk was hij nooit zo in de ban geweest van een vrouw als van haar.
Overigens was hij inderdaad van plan geweest om hun verhouding te beëindigen zodra ze terug waren, omdat hij vond dat hij niet eerlijk was tegenover Kara. Maar hij kon het domweg niet. Vooral niet nadat ze zo ongerust was geweest over haar moeder. Ze had iemand nodig die voor háár zorgde. Haar moeder was niet de enige die een trauma had opgelopen door die afschuwelijke man.
Dat weekend had hij nauwelijks geslapen doordat hij steeds aan Kara had moeten denken. Hij had zich afgevraagd of ze de situatie aankon en had gewenst dat hij iets voor haar kon doen. Vervolgens was ze, gekleed in een van haar stijve mantelpakjes, tot zijn verrassing op kantoor verschenen. Hij had haar niet verwacht, maar was blij dat ze was gekomen. Heel erg blij!
Eigenlijk was het in zijn voordeel dat ze zich zo saai kleedde, want hij wilde niet dat andere mannen zagen hoe verbluffend mooi ze in werkelijkheid was. Hij zou nooit genoeg van haar krijgen. Niet dat hij een permanente relatie wilde, maar desondanks wilde hij haar nog niet loslaten. In ieder geval nog lang niet!
‘Is dit overtuigend genoeg?’ vroeg hij, met opzet zijn stem laag en sexy houdend. ‘Is dit niet wat je wilt, Kara?’ Híj wilde dat in elk geval wel. Hij hoefde haar maar te kussen of hij werd overmand door een onbedwingbaar verlangen. Als hij in haar verbazend blauwe ogen keek, ging de adrenaline stromen. Hij kon onmogelijk de hele dag met haar samenwerken zonder de energie die ze in hem opwekte, te mogen ontladen. Ze was een deel van zijn leven geworden, en hij wilde haar niet laten gaan.