Nacht in Italie(24)

Zoals hij al eens eerder had gedaan toen ze om woorden verlegen zat, maakte Blake de zin voor haar af. ‘Als een echte vrouw? Alsof je een ontdekkingsreis hebt gemaakt en hebt gevonden wat je al die jaren hebt gemist?’

‘Ik voel me… anders,’ bekende ze zachtjes.

Hij glimlachte. ‘Hopelijk op een goede manier. Je was fantastisch.’

Fantastisch? Wauw! Kara Redman was fantastisch! Dat had ze nooit verwacht te horen.

‘Ik weet niet hoe het met jou zit, Kara, maar ik heb honger.’

Honger? Hoe kon hij op een moment als dit aan eten denken?

‘Ik ga me douchen. Kom je mee?’ Maar voor ze kon antwoorden, voegde hij eraan toe: ‘Nee, beter van niet. Anders gaan we nooit ontbijten.’

Toen hij zonder op haar reactie te wachten de kamer uit was gegaan, trok Kara het laken over haar hoofd. Ze hoefde maar aan Blakes handen te denken die haar streelden en opwonden, aan zijn mond op de hare, om weer zo opgewonden te raken dat ze het liefst achter hem aan was gerend. Het was gek, het was waanzinnig, maar ze kon er niets aan doen.

Toen Blake terugkwam, lag ze nog steeds in bed met het laken over haar hoofd. Hij trok het van haar af en vroeg: ‘Wat ben je aan het doen?’

Hij zag er geweldig uit en het deerde hem helemaal niet dat hij poedelnaakt was. Ze kon haar ogen niet afhouden van zijn gespierde borst, van de vochtige donkere krulhaartjes die in een V-vorm naar beneden liepen naar zijn smalle heupen en… Toen ze zich realiseerde waar haar blik heen ging, kwam ze met een onderdrukte verwensing overeind.

‘Ik lag te wachten tot ik me kon gaan douchen.’ En voor ze zich kon verraden, stoof ze weg.

Na het douchen trok ze een van Blakes katoenen badjassen aan, en ze knoopte de ceintuur stevig dicht. Toen ze terugkwam in de slaapkamer, had Blake een wit poloshirt en een donkere katoenen broek aangetrokken. Bij het zien van zijn begerige blik verwachtte ze half en half dat hij weer met haar zou gaan vrijen. Maar dat deed hij niet.

‘Ik ben zo vrij geweest om wat kleren voor je te laten bezorgen,’ zei hij in plaats daarvan. ‘Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar ik dacht dat je niet genoeg had meegenomen voor een paar dagen extra. Kijk eens in de klerenkast.’

Haar mond viel open toen ze de jurken, rokken, topjes en korte broeken zag. ‘Heb je dat allemaal voor mij gekocht?’

‘Ja.’

‘Ik weet niet wat ik moet zeggen,’ zei ze verbijsterd.

‘Je hoeft niets te zeggen.’ Hij wilde alleen maar dat ze zo lang mogelijk hier bleef. Ze was veranderd in een fantastische minnares. Sinds haar transformatie was hij bezeten van haar, maar die nacht was hij bang geweest dat ze hem ervan zou beschuldigen dat hij haar alleen maar hierheen had gebracht om haar te verleiden.

In plaats daarvan had ze zich zonder te aarzelen aan hem gegeven. Steeds opnieuw had hij haar de keus gegeven er een eind aan te maken, maar dat had ze niet gedaan. In aanmerking genomen dat hij de eerste man was met wie ze naar bed was geweest, was de hartstocht waarmee ze reageerde zowel verbazingwekkend als verrassend. En beslist opwindend. Ze had hem bevredigd op een manier die alleen afkomstig kon zijn van een oerinstinct dat zo oud was als de mensheid.

Twee dagen met Kara zou niet genoeg zijn, ook al wilde hij geen vaste relatie. Niet na wat zijn ex-vrouw hem had aangedaan. Je wist maar nooit of alle vrouwen hetzelfde waren, dus het was veel beter als zijn hart erbuiten bleef.

Bovendien zou Kara geen permanente verbintenis willen met een man. Daarvoor was ze te erg gekwetst. Maar ze konden best een verhouding hebben, misschien zelfs een langdurige. Ze had bewezen dat ze genoot van seks. Tot zijn verbazing had ze dat zelfs ruimschoots bewezen. Hij had een tijgerin losgelaten.

‘Ik ga alvast naar beneden,’ zei hij. ‘Anders wil ik misschien weer met je te vrijen.’

Kara bloosde, vooral toen ze het onverholen verlangen in zijn ogen zag. Vroeger zou dat haar doodsbang hebben gemaakt, maar nu was het eenvoudig inspirerend.

Zodra hij weg was, trok ze snel een lila katoenen topje en een rok met een lila en wit bloemetjespatroon aan die haar allebei volmaakt pasten. Het verbaasde haar dat Blake wist welke maat ze had. Nadat ze haar haar had geborsteld, haastte ze zich naar beneden.

‘Je ziet er mooi uit,’ vond Blake. ‘Die kleur past bij je ogen. Weet je dat ze soms bijna violet zijn? Vooral als we vrijen,’ voegde hij er met een veelbetekenende glimlach aan toe.

Er liep een rilling over haar rug. Ze had niet geweten dat haar ogen zo expressief waren.

‘En je zou je haar altijd los moeten dragen.’ Hij wond een haarlok om zijn vingers en trok haar hoofd voorzichtig naar zich toe. ‘Het staat je goed. Je bent een mooie vrouw.’

Hoewel haar hart sneller ging kloppen, keek ze hem onbevreesd in de ogen. Het was verbazend hoeveel moediger ze nu was, hoeveel zelfverzekerder. En hoewel haar verstand zei dat ze voorzichtig moest zijn, trok haar lichaam zich daar niets van aan.