Nacht in Italie(21)

Kara’s mond viel open. Dat was wel het laatste wat ze had verwacht. ‘Vakantie? Dat kan niet. Ik moet aan mijn moeder denken. Ik kan haar onmogelijk nog langer alleen laten.’ Hoewel het een opwindend idee was om meer tijd met Blake door te brengen, kwam haar moeder op de eerste plaats. Bovendien nam Blake nóóit vakantie. Hoe kwam hij erbij?

Zijn glimlach verflauwde. ‘Bevalt het haar dan niet bij haar zuster?’ vroeg hij fronsend. ‘Of… ben je bang voor wat er tussen ons gebeurt?’

Kara was blij dat ze alleen waren. Dit was niet een gesprek dat de andere afgevaardigden mochten horen. ‘Ik ben niet bang,’ zei ze meteen, maar ze zag dat hij haar niet geloofde. ‘Mijn moeder rekent op me. Ze heeft me nodig. En ik kan niet van tante Susan verlangen dat ze nog langer voor haar zorgt. Dat is veel te zwaar voor haar.’

‘Daar kan je tante misschien beter zelf over oordelen,’ zei hij met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Waarom bel je haar niet?’

Zo te horen liet hij haar geen keus. Maar al had ze dolgraag meer tijd met hem doorgebracht – de liefde met hem bedrijven was echt magisch geweest – ze wist dat het onmogelijk was. ‘Je bent je niet goed bewust van mijn situatie. Het spijt me, Blake, maar –’

‘Ik dwing je niet om te blijven,’ zei hij zo vriendelijk en overredend mogelijk. ‘Maar ik vind dat je een verzetje hebt verdiend. Je hebt erg hard gewerkt en ik wil je mijn waardering tonen.’ Ze betoverde hem, en één nacht van hartstocht was niet genoeg. Hij wilde haar beter leren kennen. Haar ontmaagden en dan het normale kantoorleven hervatten alsof er niets was gebeurd, was niet wat hij wilde. Ze verdiende beter. Ze moest weten dat ze meer voor hem betekende dan een vrouw met wie een onenightstand voldoende zou zijn. Hij wilde niet dat ze slecht over hem dacht.

Overigens was het niet zo dat hij uit was op een permanente relatie. Hij was niet van plan om nog een keer te gaan samenwonen met een vrouw. Eén mislukt huwelijk was genoeg. Maar hij zou Kara tenminste kunnen laten zien dat niet alle mannen slecht waren.

‘Oké, ik bel mijn moeder,’ zei ze met tegenzin. ‘Horen wat ze zegt. Misschien een paar dagen. Ik wil tante Susan niet nog veel langer met haar opzadelen.’

Twee dagen was veel te weinig naar Blakes zin, maar als hij erop aandrong dat ze langer bleef, ging ze waarschijnlijk helemaal niet mee. ‘Je zult er geen spijt van krijgen.’ Hij legde zijn handen op haar schouders en gaf haar een kus op haar wang.

Haar zachte frisse huid en bedwelmende parfum werden hem bijna te veel. Het liefst was hij weer met haar naar bed gegaan om haar opnieuw genot te schenken. Maar dan dacht ze misschien dat hij seks gebruikte om haar te overreden, en dat wilde hij niet. Dus stapte hij met tegenzin achteruit en liet haar naar haar kamer gaan.

Tot Kara’s verbazing was haar moeder blij voor haar dat ze langer in Italië kon blijven. ‘Je verdient het,’ zei ze. ‘En Susan vindt het fijn dat ik er ben.’

‘Is alles in orde?’

‘Natuurlijk. Ik ben hier veilig, Kara.’

Kara wist wat ze bedoelde. Haar grootste angst was dat de woekeraar met wie haar vader hen had opgescheept haar zou vinden.

Haar vader was niet alleen een bullebak en een tiran geweest, maar hij had ook een lening afgesloten op haar moeders naam, zogenaamd omdat dat gunstig was voor de belasting. Haar moeder was te bang voor hem geweest om ertegen in te gaan. Met zijn bouwbedrijf was het steeds slechter gegaan doordat hij het grootste deel van zijn inkomsten had uitgegeven aan gokken en drank, maar pas na zijn dood hadden ze ontdekt dat hij de lening niet had afgelost. Vanwege de inmiddels exorbitant hoge rente zag het er nu naar uit dat ze nooit zou worden afgelost.

De man die het op hun geld had voorzien, was een ongevoelige figuur met een scherp gezicht en geen greintje mededogen. Haar moeder kon hem niet in haar eentje aan. Alleen al bij de gedachte aan de man liep er een rilling over Kara’s rug. Maar ze kon Blake niet vertellen wat er aan de hand was. Haar moeder vond de situatie zo beschamend, dat ze niet wilde dat iemand ervan wist, ook al ging het grootste deel van Kara’s salaris op aan het afbetalen van de schuld.

Nadat Kara snel haar koffer had ingepakt, haalde ze een paar keer diep adem voordat ze door de gang terugging naar Blakes kamer. Zijn deur stond open, alsof hij op haar wachtte. En zijn koffer was ook al ingepakt. Met vragend opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar aan.

‘Ik ga mee,’ zei ze rustig.

‘Hebben je moeder en je tante geen bezwaar?’

‘Nee.’

‘Maar jij wel?’

‘Ik ben nog nooit op vakantie geweest met een man.’ In feite was ze helemaal nog nooit met vakantie geweest. Alleen al door dat te zeggen, werd ze erg zenuwachtig. Wist ze wel wat ze deed? Was het niet veel te riskant? Zou ze er geen spijt van krijgen? Zou ze hierdoor haar baan kunnen verliezen? Al die vragen maalden haar door het hoofd.