Nacht in Italie(27)

Hij haalde diep adem en ademde langzaam weer uit, zich er niet van bewust dat er een ongelukkige trek op zijn gezicht lag. ‘Ik ben lang geleden getrouwd geweest met een vrouw die Melanie heette. Toen ik met haar trouwde, was ik de gelukkigste man van de wereld. Ze was blond en mooi en vitaal. Ze hield van uitgaan, van gezelligheid en feestjes, maar ik had het druk met het opbouwen van mijn bedrijf. Niettemin geloofde ik dat ik een goed evenwicht had gevonden tussen werk en pleziertjes.’

Ademloos wachtte Kara op de rest van zijn verhaal. Deze kant van Blake was nieuw voor haar. Een bedroefde en gevoelige kant waarvan ze het bestaan niet had vermoed.

Zijn gezicht betrok, en hij zei met een wrang lachje: ‘Maar Melanie dacht daar anders over.’

Overmand door herinneringen deed hij zijn ogen dicht, en hij zuchtte diep.

‘Omdat zij per se met vakantie wilde, gingen we hierheen. We waren heel gelukkig, en geen vrouw had attenter en liefdevoller kunnen zijn dan zij. Toen vertelde ze me dat ze zwanger was. Ook al had ik niet zo gauw al een gezin willen stichten, ik was toch heel blij dat ik vader zou worden.’

Toen hij weer even zweeg, zag Kara het verdriet en de pijn in zijn ogen. Ze wenste bijna dat ze nooit aan dit gesprek waren begonnen.

Hij zuchtte nog een keer, en zijn ogen werden hard en zijn kaken strak. Toen vertelde hij verder. ‘Pas toen we terug waren in Engeland, kwam ik er via een goedbedoelende vriend achter dat Melanie een verhouding had met een andere man. Eerst geloofde ik er niets van. Ik zei dat mijn vrouw nooit zoiets zou doen. Maar de gedachte liet me niet meer los en ik begon in te zien dat er best een kern van waarheid in de beschuldiging kon schuilen. Ze gedroeg zich afwijkend en kwam ’s avonds veel later thuis dan me vroeger was opgevallen. Als ze aan de telefoon was, hing ze meteen op zodra ik binnenkwam, en ze was veel meer geld gaan uitgeven aan ogenschijnlijk onbelangrijke dingen. Ik wist dat ik haar moest vertellen wat ik had gehoord en haar de kans moest geven om het uit te leggen.’

Kara wist hoe moeilijk het voor Blake was om haar dit te vertellen. Omdat ze bang was dat hij zou dichtklappen als ze iets zei, wachtte ze zwijgend tot hij verder praatte.

‘Eerst ontkende ze dat ze een verhouding had, en ze was kwaad op me omdat ik haar daarvan beschuldigde. Ik stond in tweestrijd, maar mijn argwaan was niet verdwenen. Inmiddels wist ik dat er in ieder geval íéts aan de hand was. Uiteindelijk, toen ze opnieuw laat thuiskwam van een feestje, kwam de aap uit de mouw. Ik denk dat ze ruzie had gehad met haar minnaar en bang was dat hij haar geheim aan me zou verklappen. Ten slotte stortte ze in en vertelde me dat de baby niet van mij was, maar van die andere man. Blijkbaar had hij haar meteen in het begin al verteld dat hij geen kind wilde. En toen hij erachter kwam dat ze zwanger was, had hij een eind gemaakt aan hun relatie.’

Tegen de tijd dat Blake was uitverteld, was zijn mond strak en lag er een staalharde blik in zijn ogen. Kara vond het zo beangstigend, dat ze bijna wenste dat hij het haar niet had verteld. ‘Dus ze probeerde zijn kind te laten doorgaan voor jouw kind?’

Ze had met Blake te doen. Ze begreep hoe kwaad en teleurgesteld hij was over het bedrog van zijn vrouw. Het liefst had ze hem omhelsd en getroost.

‘Ik was furieus. Ik kon niet geloven dat ik haar leugens voor zoete koek had geslikt. Haar verontschuldigingen lieten me koud. Ik gooide haar eruit en vroeg meteen echtscheiding aan. Maar het heeft me voorzichtig gemaakt. Ik vertrouw sindsdien geen enkele vrouw meer en ga beslist nooit meer trouwen.’

‘Het spijt me.’ Kara wist niet wat ze anders moest zeggen. Melanies gedrag was te gemeen voor woorden. Ze begreep trouwens niet waar de vrouw de durf vandaan had gehaald om Blake te bedriegen. Ze moest toch hebben geweten dat de waarheid uiteindelijk aan het licht zou komen?

‘Dus je ziet,’ zei hij, na een lange stilte waarin ze beiden in gedachten verzonken waren geweest, ‘dat we echt veel gemeen hebben.’

Integendeel, dacht Kara. Hij was veel harder dan zij. Zij toonde veel te gemakkelijk haar emoties. ‘Heb je haar sindsdien nog gezien?’ vroeg ze.

‘Nee. En daar heb ik ook totaal geen behoefte aan,’ antwoordde hij kortaf. ‘Het spijt me dat ik het je heb verteld. Ik wilde onze dag niet verpesten.’

‘Ik ben blij dat je het wél hebt verteld,’ zei ze zachtjes.

‘Het wordt tijd dat we verder varen.’ Hoewel zijn gezicht niet meer zo strak was, zei hij niets tot hij een stil plekje had gevonden waar hij de motor afzette en de boot afmeerde. Toen draaide hij zich naar Kara toe en keek haar met een blik vol verlangen aan.

‘Ik wil met je vrijen, Kara. Ik verlang er al de hele dag naar.’

Zijn hese stem deed haar trillen van verwachting. Nog niet zo lang geleden zou ze bang zijn geweest als welke man dan ook haar op die manier had toegesproken, maar bij Blake voelde ze zich op haar gemak.