Maxime(62)

De drogist kreeg opdracht babyolie, babypoeder, luiers en shampoo te komen brengen. Vervolgens belde ze F.A.O. Schwartz om een mobiel voor boven de wieg te bestellen en dezelfde knuffelbeesten als Angelica thuis had. Ze belde de receptie en liet naar alle windstreken piccolo's sturen om haar aankopen af te halen en toen belde ze room-service en bestelde een lunch. Jazeker, ze konden voor gepureerde worteltjes en wit kippenvlees zorgen, verzekerden ze haar. Ten slotte belde ze Rocco op de redactie.

'Lieve schat,' riep ze opgewonden, 'ik heb zojuist een zalig plekje ontdekt om er de zomer door te brengen, en het is maar een paar straten van je werk vandaan.'





Een hittegolf in augustus is heel normaal in New York, maar in september kan het nog net zo erg zijn. Maxime, Rocco en Angelica bleven dan ook vijf weken in het gastvrije Saint Regis Hotel, en ofschoon Rocco heel goed besefte dat alleen al de rekeningen voor room-service meer bedroegen dan een week van zijn salaris, dwong hij zichzelf niet te protesteren. Hij hield zich voor, dat de hitte van de zolder niet goed was voor de baby. Als het wat koeler werd konden ze altijd weer naar huis. 'Me dunkt dat we vanavond maar terug moesten gaan,' zei Maxi, toen hij op een morgen tegen het einde van september naar zijn werk wilde gaan.

'Ik dacht dat je hier wilde blijven tot de eerste sneeuw viel,' zei Rocco, terwijl hij naar haar blozende, stralende gezicht keek en even aan het puntje van haar parmantige wipneus knabbelde.

'Ik ben die room-service beu,' fluisterde ze. Ze likte zijn borst, tussen twee overhemdknoopjes door, onder zijn das, een manoeuvre waarin ze erg behendig was, en hield ondertussen de baby vast.

'Ik zal proberen zo vroeg mogelijk thuis te komen om je te helpen pakken.'

'Doe geen moeite, schat. Ik heb de hele dag de tijd en het hotelpersoneel heeft beloofd me het meeste uit handen te nemen. Kom ons tweetjes maar afhalen.'

Toen hij die avond in het hotel kwam, zat Maxi met Angelica in de hal op hem te wachten.

'Alles is klaar,' zei ze triomfantelijk. Ze stapten in een taxi en de portier gaf de chauffeur een adres op en wuifde hen na. 'Waarom rijdt hij de stad in?' vroeg Rocco. 'Ik wil eerst even langs mijn ouders,' zei Maxi monter. 'Waarom is hij dan het huis van je ouders voorbij gereden?' vroeg Rocco, die begon te begrijpen dat Maxi een van haar verrassingen voor hem in petto had. Ze was dol op verrassingen, zoals het maken van tortellini, of het zelf onhandig inlijsten van zijn tekeningen, of een stokoud jurkje voor Angelica in een tweedehandswinkel opdiepen en het kind in een draperie van Victoriaanse kant hullen. 'Omdat ze bij Toby zijn,' zei ze vaag. 'Toby is toch bij een vriend?'

'Precies. Wat ben je toch bijdehand. Weet je wel dat ik met je ben getrouwd vanwege je helder verstand en niet alleen vanwege je onweerstaanbare charme?'

'Ik dacht dat ik met jou getrouwd was omdat ik je zwanger had gemaakt. Dat wordt tenminste algemeen aangenomen,' zei Rocco en hij keek verliefd in haar ondeugende ogen. Hij was voor haar gevallen alsof ze een meisje in een onwaarschijnlijk gelukkige droom was. En soms, zoals vanavond, was zijn vrouwtje de belichaming van een kostelijke grap. De taxi stopte voor een mooi flatgebouw in Seventy-sixth Street, tussen Fifth en Madison Avenue. Ze gingen met de lift naar de vijfde verdieping en liepen een brede gang door, tot Maxi op een bel drukte. De deur werd geopend door een geüniformeerd dienstmeisje dat hen glimlachend begroette. 'Niemand thuis?' vroeg Rocco, terwijl hij om zich heen keek in de grote smaakvolle kamer, die helemaal in wit, bruin en terracotta was gehouden en ingericht op een manier die hem meteen bijzonder aansprak, al wist hij niet waarom. 'Ze zullen wel ergens zijn,' zei Maxi, terwijl ze de hal inliep en 'Iemand thuis?' galmde.

'Kom, schat, ze moeten hier ergens zijn,' antwoordde Maxi vanuit de hal. Rocco ging haar achterna door gezellig ingerichte maar verlaten kamers, een babykamer, een slaapkamer met een hemelbed, een smetteloze keuken waar het meisje druk aan het koken was. In de roodbehangen eetkamer, waar de ronde Franse stijltafel voor twee personen gedekt stond, greep hij haar eindelijk beet en probeerde haar tegen te houden. 'Ga zitten en wacht. Je kunt toch niet zomaar door andermans huis lopen, dat kan jij zelfs niet maken. Of is dit een soort surprise?' Ze ontglipte hem, nog steeds met Angelica op de arm. 'Wacht, er is nog een kamer. Misschien hebben ze zich daar verstopt.' Ze opende weer een deur en Rocco bevond zich opeens in een goed verlicht vertrek waarin zijn werktafel en zijn stoel stonden en al zijn attributen keurig waren gerangschikt. Zelfs de kleinste kleinigheid ontbrak niet. Maxi keek hem aan, buitengewoon tevreden over zichzelf. 'Denk niet dat ik dit van de ene dag op de andere heb klaargespeeld,' zei ze trots. 'Dit...?'

'Is ons huis. Verrassing! Je bent toch niet zo snugger als ik dacht,' plaagde ze.

'Je weet wat ik heb gezegd. Ik wil niets van je ouders aannemen... Hoe heb je dit nu kunnen doen, Maxi?' vroeg Rocco zacht.