Maxime(61)

Maxi ging de toekomst met blijmoedige energie tegemoet. Ze ging naar drie verschillende kookcursussen, zodat ze Rocco Franse, Italiaanse en Chinese gerechten kon voorschotelen. Ze bereidde zich voor op drie verschillende methoden om te bevallen, voor het geval ze vlak voor de blijde gebeurtenis van gedachte zou veranderen. Ze sjouwde stad en land af om een complete babyuitzet te kopen en ze was zo verstandig de tientallen kisten met huwelijkscadeaus ergens op te slaan en alleen een stel pannen, wat serviesgoed, roestvrij stalen bestek en goedkope glazen in gebruik te nemen. Rocco's zolder was gelukkig groot genoeg, zodat ze die met de hulp van een paar timmerlui in drieën konden verdelen: een hokje voor de baby, een keuken- en voorraadruimte en een gedeelte waarin ze zouden wonen, eten en slapen en waarin ook Rocco's werktafel zou staan. Rocco had die derde ruimte nog een keer willen verdelen, zodat hij een aparte werkkamer had, maar dat zou geen nut hebben had Maxi verklaard, omdat ze van plan was hem te blijven helpen als hij haar nodig had. Het zou allemaal weer net zo fijn worden als de vorig zomer, dacht ze, en daarbij kwam dan nog het geluk van de bambino, die knus in zijn eigen domeintje lag te slapen.





Maxi zat op een harde bank in het buurtplantsoentje waarin twee armetierige bomen stonden en wiegde de Engelse kinderwagen, die erg opzichtig was door zijn grootte, zijn oogverblindend blauwe lak, zijn elegante hoge wielen en de franje langs de kap die Angelica's oogjes tegen de zon moest beschermen. Het was augustus en zo warm en vochtig als het alleen in augustus in Manhattan kan zijn. De stad lag gevangen onder een stolp van benauwd, stinkend, grijs-geel spul dat lucht werd genoemd. Maxi droeg shorts, een haltertopje en platte sandalen. Ze had haar haar opgestoken om het uit haar nek te hebben, maar telkens raakten er vochtige slierten los. Ze wuifde zich tevergeefs koelte toe met een nummer van Rolling Stone en moest zich bedwingen om niet te gaan schuimbekken en te janken als een hond.

Ik ga aan leuke dingen denken, dacht ze vastbesloten. Rocco is leuk als hij niet aan dat dubbeldikke kerstnummer werkt. Angelica is leuk als ze niet brult en ons uit de slaap houdt. Getrouwd zijn is leuk als Angelica slaapt en Rocco niet werkt. Koken is leuk als... nee, koken was eigenlijk niet zo leuk. Niet als je daarna moest opruimen. Al met al kwam het neer op één leuk uur op iedere achtenveertig. Tenminste, een uur dat leuk zou kunnen zijn als het niet zo warm en vochtig was. Niets is leuk in New York, dacht ze geïrriteerd, als die stomme airconditioning niet werkt.

Hun twee ontoereikende raamventilatoren waren bij het begin van de hittegolf, nu drie weken geleden, van ouderdom bezweken en het leek onmogelijk midden in de warmste zomer sedert jaren nieuwe te krijgen. Maxi verwachtte ze elke dag opnieuw en kreeg elke dag opnieuw te horen dat ze niet konden worden geleverd.

Haar vader belde haar iedere dag op met het dringende verzoek toch met de baby naar Southampton te gaan. Rocco verzekerde haar iedere avond dat hij zich in de week best kon redden en dat hij elk weekend zou overkomen, maar Maxi, koppig als nooit tevoren, wilde het op haar eigen manier doen en vertikte het om te gaan.

Die eerste zomer, zei ze bij zichzelf, was de test, het examen waarvan iedereen verwachtte dat ze ervoor zou zakken. Maar ze zou het volhouden in de stad, zij zou niet als een kind naar haar ouders vluchten en haar man, die zo hard werkte, in de steek laten, verstoken van vrouw, kind en tedere zorgen. Hij mocht niet zo'n weekend-echtgenoot worden die zijn kind, tijdens de luttele maanden dat het een baby was, maar af en toe zag. En zij wilde geen lafaard zijn, die de benen nam naar de koele zeewind en naar personeel dat haar grote glazen vers geperst vruchtensap bracht. Nee! Ze nam een papieren zakdoekje en veegde de zweetpareltjes uit haar hals. Angelica werd wakker en zette een keel op. Maxi haalde haar uit de wagen en begon haar koelte toe te wuiven. Hoewel ze haar regelmatig afsponsde, had de baby uitslag of zweetbultjes van de warmte, of iets dergelijks in alle plooien van haar mollige lijfje. Het was een mooi kind, behalve als het huilde, wat ze het grootste deel van de zomer al deed. 'Arm schatje,' kirde Maxi. 'Arm klein schatje. Ik heb zo met je te doen, lieverdje,' snikte ze in Angelica's halsje. 'O arm, zielig, dapper schatje, je bent zo lief en niemand waardeert het. Nee, nee!' Angelica hield op met huilen, trok aan een van Maxi's haarpieken en lachte tegen haar. 'O,' huilde Maxi nog eens zo hard bij het zien van dat lachje. Ze sprong op, legde Angelica weer in de kinderwagen en rende er het plantsoentje mee uit. Op haar heftig armgezwaai stopte een taxi. Maxi pakte Angelica uit de kinderwagen, liet het peperdure ding zonder er verder naar om te kijken staan en dook de auto in.

'Naar het Saint Regis Hotel,' zei ze tegen de chauffeur. 'Vlug, het is een spoedgeval.'

Amberville Publications had permanent een suite in het Saint Regis beschikbaar voor bezoekende cliënten. Iedereen aan de balie van het hotel kende Maxime van gezicht. Ze werd naar de vijfkamersuite gebracht, met een zorg en een toewijding alsof ze zojuist uit de ziedende golven in een reddingboot was gehesen. Maxi liet zich met de baby in haar armen op een van de bedden vallen en een tijdlang deed niets er meer toe en genoot ze slechts van de koelte. Toen ze wat op verhaal was gekomen, liet ze een bad vol lauw water lopen, kleedde zichzelf en Angelica uit, trok de spelden uit haar haar en stapte met het kindje in haar armen voorzichtig in het bad. Ze ging languit liggen en legde Angelica op haar borst. Ze steunde haar onder de oksels, terwijl ze kirrende geluidjes maakte en haar haar in het water heen en weer zwierde: een zeemeermin met haar jong. Het duurde niet lang of Maxi voelde haar energie terugkeren. Ze wikkelde zichzelf en de baby in grote handdoeken en greep de telefoon. Eerst belde ze de babyafdeling van Saks om babyhemdjes en -truitjes, een wieg, een nieuwe kinderwagen, lakentjes en dekentjes en een schommelstoeltje. Toen belde ze Bonwits en bestelde een aantal negligés, korte zijden pyjama's, katoenen blouses en shorts voor zichzelf. Daarna belde ze de hotelbloemist en bestelde twaalf witte vazen vol witte bloemen.