Maxime(54)

'Maxi en een pot lijm? Dat duurt geen twee dagen,' antwoordde Pavka. 'Maar enfin, beter dan de proefkeukens of, god beware me, de wijnredactie. Lijm kun je altijd verwijderen en opnieuw opbrengen. Lijmen dus maar.'





Op die eerste maandagmorgen in juli werd Maxi vroeg wakker en bereidde zich voor op haar intrede in het bedrijfsleven. Ze vond het geweldig dat ze een baan had, een echte baan. Ze had zich voorgenomen om twee jaar aan Maxi Adams' leeftijd toe te voegen en tegen iedereen te zeggen dat ze negentien was. Ze ging in haar grootste kleerkast op zoek naar haar oudste spijkerbroek, die met de verfvlekken, die waaraan je van al haar broeken het best kon zien dat er echt in gewerkt was. Het was een broek die ze op haar op één na laatste school bij het decorschilderen had gedragen, en ze trok er een schone, lichtblauwe, maar even oude denim blouse bij aan waarin ze er uitzag of ze nog nooit in haar leven een minuut ongebruikt voorbij had laten gaan, want ze wilde beslist een goede indruk maken. Wel deed ze er een brede, zilverturkooizen, indiaanse ceintuur bij om, omdat op elke lay-outafdeling verwacht mag worden dat zelfs de nederigste werknemer enig gevoel voor het decoratieve bezit. Schoenen? Nee. Ze trok een paar hooggehakte laarzen aan, die zeker zeven centimeter aan haar lengte toevoegden.

Voldaan over haar kleding begon ze aan haar gezicht en haar haar. Maxi had haar haar tot ver over haar schouders laten groeien. Ze droeg het het liefst los en en liet het vaak nog dikker lijken met behulp van een van de vele haarstukjes die ze de laatste jaren had gekocht. Vandaag moest ze er ernstig en waardig uitzien. Dus kamde ze al haar haar naar achteren, waardoor de witte streep goed opviel. Make-up? Maxi had er zeker evenveel ervaring mee als een demonstratrice in een warenhuis. Vandaag wilde ze er oud uitzien. Hoe minder make-up ze gebruikte, hoe jonger ze leek, dus ging ze handig aan de slag met crèmes, poeder, rouge, mascara, eyeliner, lippenstift en oogschaduw. Toen ze klaar was deed ze een paar opvallende turkooizen oorbellen in en bestudeerde het resultaat. Ze nam een wenkbrauwpotlood en maakte de moedervlek bij haar bovenlip nog wat donkerder.

Nee, nog niet helemaal oud genoeg, vond Maxi. Ze dook in haar kast en viste er een grote uilenbril uit die ze altijd bij het pokeren opzette. Er zat gewoon glas in, maar hij diende toch als een soort masker als ze blufte. En nog was het niet helemaal af, piekerde ze, terwijl ze zich in de driedelige spiegel bekeek. Natuurlijk, het was al dat haar. Wat voor nut had die witte lok van voren als de rest los op haar rug hing? Ze draaide alles op een keurige dot en zette die stevig vast. Dat was het helemaal, dacht ze. Portret van de artieste op middelbare leeftijd.





'Dit is Maxi Adams, je zomerstagiaire,' zei Carl Koch, hoofdredacteur van Savoir Vivre, tegen zijn intelligente, bekwame art-director Linda Lafferty. 'Bekijk maar eens wat je haar laat doen.' Hij verdween haastig, opgelucht dat hij het probleem op Linda, die één meter tachtig was en toch klein en dik leek, had kunnen afschuiven.

Carl Koch was een man met inzicht en hij was er onmiddellijk van overtuigd dat Maxi een probleem was. Hij wist alleen niet van welke grootte. Die vakantiewerkers bezorgden hem trouwens altijd een hoop gedonder. Maar Pavka had hem besliste, niet voor bezwaren in aanmerking komende orders gegeven en dus zat Savoir Vivre deze zomer met haar opgescheept. Gelukkig was ze nu Linda Lafferty's probleem. Linda nam Maxime met toenemende verbazing op. Dat jonge ding zag eruit als een intellectueel in de dop die om de een of andere reden voor hoer speelde.

Waarom krijg ik toch altijd zoiets op mijn dak gestuurd, dacht Linda. Waarom juist ik?

Niets dat ze ooit in haar leven had gedaan, dacht Maxime, was zo leuk als werken op de layout-afdeling. Het overtrof haar stoutste verwachtingen. Hoe kwam het dat ze nooit had geweten dat de mensen naar hun werk gingen om er rond te lummelen en schuine moppen te tappen - veel leukere dan ze ooit op school had gehoord - en de beest uit te hangen, gezellig met elkaar om te gaan, duimen te draaien en stiekem op de WC. stickies te roken en over seks te kletsen? Ze schenen elkaar allemaal te versieren. Dat alles de hele dag door en ze werden er nog voor betaald ook - dat was het geheim dat volwassenen je nooit vertelden als ze zo doodernstig praatten over iets dat ze 'werken' noemden. Werken was spelen in het groot.

Al haar nieuwe vriendinnen werkten aan lay-outs. Het herinnerde haar aan de kleuterschool: plaatjes op dik papier plakken. Ze vond het enig hen te helpen, over hun schouder te hangen en randjes glad te strijken, hun viltstiften aan te geven, hun potloden te slijpen en ze aan het lachen te maken als ze de pé in hadden omdat een foto niet goed was uitgekaderd of een stuk tekst te lang was.

Het leukste moment van de dag vond Maxi als het doughnutkarretje langskwam. Dan hielden ze allemaal op net te doen of ze het druk hadden en buffelden als nomaden die een tocht door de woestijn voor de boeg hebben. Ze kwam zelfs vroeg van lunchpauze terug om dat karretje van drie uur niet te missen. Voor die tijd had trouwens niemand haar echt nodig. En die lunchpauze was helemaal te gek! Drie uur vrij om te gaan winkelen. Ze stroopte ze alle winkels af, zowel boetieks als warenhuizen.