Maxime(48)

Cutter begon Candice discreet het hof te maken, zo discreet dat hij haar zelden buiten de kring van haar familie of vrienden ontmoette. Hij schonk haar wel extra aandacht, net zoveel dat het opgemerkt, net niet zoveel dat het besproken werd. Hij wist dat Candice van hem hield, met een schuchtere, nederige liefde die haar volkomen aan hem overleverde. Zijn enige kans, zo redeneerde hij, was Lily voor een fait accompli te stellen door een weekend naar Las Vegas te gaan en de dingen verder op hun beloop te laten. Na dat weekend zou hij James Alexanders schoonzoon en vermoedelijke opvolger zijn en dat kon niemand hem dan afnemen. Lily's enige echte wapen was die bewuste brief, maar zelfs al was ze zo stom die te gebruiken, dan nog waren het de woorden geweest van een jongen die al lang niet meer bestond... andere bewijzen waren er niet. De Alexanders skieden in Squaw Valley en in Klosters en ze hadden kort geleden een huis in Aspen gekocht. Het waren allemaal zulke ervaren skiërs dat de steile pisten en de met dicht bos omzoomde afdalingen hun geen moeilijkheden opleverden. James en Sally skieden alleen in de zonnige middaguren, maar Cutter en Candice gingen voor dag en dauw de berg al op. Met haar skipak en sneeuwbril was Candice net zo aantrekkelijk als de anderen, vond Cutter, en ze skiede beter dan de meesten. Ze kon hem op al zijn tochten volgen en hij hoefde zich nooit bezorgd af te vragen of ze op de smalle paden die hier en daar door dichte bergwouden voerden haar snelheid wel kon beheersen.

Liefde voor de skisport was wellicht Cutters diepste emotie - na de haat jegens zijn broer. Het was de enige sport die hem een gevoel van volkomen vrijheid gaf. Gedurende de snelle afdalingen voelde hij zich bevrijd van wat de mensen over hem dachten, bevrijd van zijn verleden, zijn toekomst, zichzelf, vooral van zichzelf, en leefde hij geheel in het klare, onbelaste heden.

Toen hij op zekere ochtend vroeg over de knisperende, pasgevallen sneeuw skiede, genietend van de ongerepte oppervlakte voor hem, merkte hij opeens dat hij Candices ski's niet zoals gewoonlijk achter zich hoorde. Hij stopte en keek om. Ze was nergens te zien. In zichzelf vloekend begon Cutter het pad te beklimmen, het was zo smal dat hij nauwelijks zijn ski's dwars kon zetten. Hij riep haar naam, maar kreeg geen antwoord. Er kwamen ook geen andere skiërs langs. Na een paar minuten zag hij haar; ze hing roerloos in de takken van twee dicht naast elkaar staande dennenbomen, een halve meter boven de grond, alsof ze uit de lucht was komen vallen. Hij begreep dat een van haar ski's iets had geraakt en dat zij met een radslag was weggeslingerd. De gedachte deed hem, terwijl hij verder het dichte woud in klom, huiveren. Bij zo'n radslag konden de grootste ongelukken gebeuren. Eindelijk was hij bij haar. Hij had genoeg skiongelukken gezien om uit haar onnatuurlijke houding te kunnen opmaken dat ze waarschijnlijk haar rug had gebroken. Hij trok haar want uit en voelde haar pols. Ze leefde, maar dat was dan ook het enige dat hij kon constateren, want ze was bewusteloos. Hij deed er beter aan niet te proberen haar te vervoeren, dus liet Cutter haar voorover op een bed van berijpte takken liggen en skiede in volle vaart naar beneden om de reddingsploeg te waarschuwen.

Cutter trof uiteraard geen enkele blaam. Niemand kon hem iets verwijten. Wie ging skiën, liep de kans een ongeluk te krijgen. Iedereen wist dat Candice een uitstekend skiester was. Een koude morgen, een smal, steil pad. Nee, niemand, zelfs haar ouders niet, kon hem ook maar iets verwijten. Hij kon wel de schuld op zich nemen. Hij kon zeggen dat hij zichzelf verwijten maakte, dat het zijn schuld was, dat hij had moeten weten dat het daar te glad, te gevaarlijk was. Hij had haar kunnen, moeten tegenhouden. Ja, hij kon de schuld op zich nemen. En als ze bleef leven, kon hij met haar trouwen en kon hij alles krijgen wat Candice Alexander hem te bieden had. Lily kon hem niets maken als hij een meisje trouwde dat door zijn schuld invalide was geworden.





Het kostte Nina meer tijd om Zachary te verleiden dan ze had gedacht. Na de moeilijke geboorte van Justin, het derde en laatste kind van de Ambervilles, was Lily maandenlang erg ziek geweest. Maxi, die merkte dat niemand tijd en aandacht aan haar besteedde, had zichzelf overtroffen in het bedenken van ondeugende streken. Zelfs Mary Poppins zou haar niet aankunnen, verzuchtte Zachary soms bij zichzelf, maar zijn hart smolt bij haar oprechte tranen wanneer ze was gesnapt en bestraft moest worden. Hij dankte de hemel voor de televisie. Het verbod naar haar favoriete programma's te kijken was de enige straf die hij haar kon opleggen. Hij zou het nooit over zijn hart kunnen verkrijgen haar te slaan of kamerarrest te geven. Zachary had op de wekelijkse vergaderingen weinig op Nina gelet, omdat hij te veel in beslag werd genomen door de problemen thuis en de problemen in de zaak, want net in deze periode moesten alle bladen zich bewijzen, anders waren ze tot verdwijnen gedoemd. Maar eindelijk deed het klassieke probleem zich voor, precies zoals Nina had verwacht: de plotselinge uitnodiging om mee uit eten te gaan als gevolg van de omstandigheid dat twee mensen na een lange, zware, voldoening gevende dag alleen op kantoor achterblijven. Nina had niet haar hele leven geoefend om deze kans te laten glippen, en toen Zachary de volgende morgen in haar bed ontwaakte, wist hij eindelijk waarom andere mannen vreemd gingen en wist hij ook, met een verpletterende zekerheid, dat niets hem meer bij haar vandaan zou kunnen houden.