Maxime(15)

Toen Lily de Hogere Balletschool had doorlopen, waren haar leraren eenparig van oordeel dat zo'n veelbelovend meisje nog een jaar les moest nemen op de school van sir Charles Forsythe, een groot danser en leraar, die zelfwas gevormd door Anthony Tudor en Frederick Aston. Dit extra jaar zou haar zodanig bijschaven dat ze met succes auditie zou kunnen doen bij de grootste balletgezelschappen ter wereld.

Lily Adamsfield was inmiddels een opvallend mooi meisje, met grijs-blauw-groene ogen, die als opalen van glans veranderden. Het waren prachtige ogen, die zijzelf echter alleen in de spiegel bekeek als ze zich schminkte voor een optreden. Haar mooie handen, haar slanke vingers bestonden alleen voor het maken van die smachtende, broze gebaren die de kracht van een bootwerker vereisen om schijnbaar moeiteloos uitgevoerd te kunnen worden. Ze had kleine borsten, markante, brede schouders, en armen en benen die te lang leken voor haar romp maar ideaal waren voor een ballerina; ze had nergens een onsje vet of vlees te veel, bezat een platte rug en een buitengewoon gracieuze hals. Het was een lichaam dat alleen diende om te dansen. Haar blote voeten leken zonder spitsen wel duizend jaar oud. Het feit dat nooit een jongeman haar verliefd aanstaarde voelde Lily niet als een gemis, want de enige jongemannen aan wie ze dacht waren haar partners op de balletschool, de enige criteria waarnaar ze hen beoordeelde waren de hoogte en het aantal van hun sprongen en de vaste greep waarmee ze haar middel omklemden als ze haar optilden.

Als Lily niet haar repetitiekleren kon dragen, de vertrouwde, versleten maillot, de beenwarmers, de tricots, de truien die een bewegende voddenbaal van haar maakten, had ze geen idee wat ze moest aantrekken. Haar moeder, die een uitstekende smaak had, kocht al haar kleren voor haar. Lily kon ook geen behoorlijk gesprek voeren, ze kon niet schertsen, ze wist niets over sport, films, auto's of paarden. Elke jongen van haar eigen leeftijd die zich aangetrokken voelde tot haar natuurlijke gratie, gaf weldra zijn pogingen haar aan het praten te krijgen, of althans enige belangstelling bij haar te wekken, op en verdween, op zoek naar een minder saai meisje. Lily's ouders en vele neven en nichten maakten zich echter geen zorgen over de vreemde zwaan die ze hadden uitgebroed. Ze viel volkomen buiten het alledaagse en wat gaf het dan dat ze in het uitgaansleven geen successen boekte? Ze moest natuurlijk wel aan het hof worden voorgesteld. Het zou al te gek zijn als ze niet die ene, noodzakelijke reverence maakte, geen staatsieportret liet fotograferen, niet de wereld der volwassenen zou betreden. Maar Lily wilde niet verder gaan dan één bal, één partij, één season. Ze had geen tijd voor al dat gedoe, ze was voorbestemd tot grootheid. Trouwens, iedereen wist dat dat meisje Adamsfield een tweede Margot Fonteyn ging worden. Haar bewonderende familie was daar evenzeer van overtuigd als Lily zelf.

Niemand die Lily gadesloeg - een schuchter meisje dat geen make-up gebruikte, wier lange haar los om haar gezicht viel, dat elke conversatie vermeed, dat zich met een natuurlijke gratie bewoog maar altijd recht voor zich uit staarde - had enig vermoeden van de gloeiende eerzucht die haar gedachten beheerste, van de felle, vurige trots die, onzichtbaar als een pasverwekt kind, in haar binnenste leefde.





'Ze heeft een uitzonderlijk talent,' zei de bekende stem. 'Het Koninklijk Ballet zal haar ongetwijfeld aannemen.' Lily, op weg naar buiten, bleef in de gang van het schoolgebouw staan. Sir Charles stond achter een half open deur tegen iemand te praten. Wie, zo vroeg ze zich geschrokken af, welk ander meisje van haar klas zou ongetwijfeld door het Koninklijk Ballet worden aangenomen? Ze had het afgelopen jaar het leeuwendeel van de vrouwelijke hoofdrollen gekregen, maar ze had blijkbaar een mededingster. Jane Broadhurst? Anita Hamilton? Waren die goed genoeg voor Covent Garden? Het waren allebei uitstekende danseressen, maar zo goed? Ze bleef doodstil staan wachten of er nog meer zou komen. 'Ze zou het ook bij andere gezelschappen kunnen proberen... zelfs bij het New York City Center.' Lily balde haar vuisten. De tweede stem was die van haar balletlerares, Alma Grey. 'Of in Kopenhagen - daar vragen ze nieuwe danseressen nu Laura en die andere twee naar New York zijn gelokt.' 'Het Koninklijk Deens Ballet?' herhaalde Lily ongelovig bij zichzelf. Dat kon gewoon niet. Zij was de enige die zo'n begerenswaardige aanstelling toekwam.

'Ja, Almalief,' hoorde ze sir Charles op besliste toon zeggen, 'alle eersteklas gezelschappen ter wereld zullen Lily dolgraag hebben. Een jaar of tien geleden zou ik nog gezegd hebben dat ze te lang was, maar dat is geen onoverkomelijk probleem meer, nu ze niet meer groeit. Wat ik betreur is dat ze zo vreselijk goed is...'

'Ach, ja,' verzuchtte de balletlerares. 'Het is diep treurig, om zo dicht, zo heel dicht bij die grens te komen. Dit jaar heeft ze die grens bijna... bijna overschreden. Ik kan je wel zeggen dat ik soms, als ik haar gadesloeg, heb gebeden, en dan... nee, zei ik tegen mezelf, nee, het gebeurt niet. Ze is een schoonheid, haar techniek is perfect, en toch mist ze iets, dat ene dat we geen naam kunnen geven, dat het publiek onmiddellijk onderkent, dat de mensen fascineert, dat is er gewoon niet.' 'Ze kan bij alle eersteklas internationale gezelschappen bijrollen dansen,' zei sir Charles oordeelkundig, 'en bij de mindere gezelschappen hoofdrollen.'