Maxime(101)

'Is het normaal om zoveel geld uit te geven voor je weet of de onderneming succes heeft?'

'O ja. Het bedrag is zelfs aan de lage kant. Neem Mort Zuckerman. Die heeft acht miljoen in The Atlantic gepompt en...' 'Spaar me, Maxime. Kom alsjeblieft niet met cijfers aan. Het lijkt wel of ik je vader hoor, maar die wist tenminste wat hij deed. Dus jij hebt sinds je terugkeer uit Europa vijf miljoen dollar uitgegeven, vijf miljoen van het geld van Amberville Publications.' 'Ja, moeder, vijf miljoen, en ik wil je niet in de waan brengen dat het daarmee afgelopen is. Maar je zult er geen spijt van krijgen, dat beloof ik je.' Als Lily goed naar Maxi's gezicht had gekeken, zou ze daarop Zachery's uitdrukking van enthousiaste vastberadenheid hebben gezien. Maar Lily haalde alleen even haar schouders op, met een beweging die nog net geen ironie verraadde, en zei: 'O, beloof je dat. Enfin, dan zal ik me er maar niet druk meer over maken. Wil je nog een kopje thee?'

'Nee, dank je, moeder. Ik moet echt terug naar de zaak.' 'Ik begrijp het, lieverd. Doe Angelica de groeten. En zeg tegen haar dat ik kaarten heb voor een balletvoorstelling zaterdagmiddag.'

'Dat zal ze fijn vinden.' Maxi gaf haar moeder een kus en ging weg. Het had geen zin. Het was nog altijd hetzelfde. De moeilijkheid met jou Maxime, is, dat je gevoelloos bent, dat je Cutter niet naar waarde weet te schatten, dat je een vaderskindje bent, dat je wilt dat ik me voor je werk interesseer. De moeilijkheid met jou, Maxime, is dat je te veel van je moeder verwacht.

Terwijl Lily het meisje belde om het theeblad weg te halen, dacht ze hoe verstandig ze eraan had gedaan om eens met Maxime te praten. Maar haar dochter deed precies wat er van haar te verwachten viel. Vijf miljoen had ze uitgegeven, met als enig resultaat een dummy. Lily mocht dan niet graag over zaken spreken, ze wist dat als Maxi toegaf dat het einde nog niet in zicht was, je niet bij benadering kon zeggen hoeveel er nog meer verkwist zou worden. Gevaarlijk speelgoed in de handen van een onnadenkend, spilziek kind. Vijf miljoen dollar in een paar maanden tijd over de balk gegooid! Het had geen zin zich eraan te ergeren, zolang Cutter haar verzekerde dat de financiële positie van het bedrijf gezond was. Het was wel een bewijs, als ze dat nog nodig had gehad, dat de familie Amberville zich, nu Zachary dood was, uit de tijdschriften moest terugtrekken.





Angelica maakte zich zorgen over haar moeder, al kon ze niet precies zeggen waarom. Ze vond bijvoorbeeld dat Maxi akelig efficiënt was geworden. Ze had een flinke huishoudster opgeduikeld, een die vast niet zou weglopen, want Maxi liet elke dag een lijstje achter met een nauwkeurige opsomming van alles wat die dag gedaan moest worden, en ze had bovendien een vrouw voor het zware werk aangenomen. Maxi - die vroeger nooit plannen maakte - bedacht nu de maaltijden voor een hele week tegelijk, wat het boodschappen doen aanmerkelijk vereenvoudigde. Angelica wist dan ook zeker dat zij de enige huishoudster in Trump Tower hadden die niet eenvoudigweg een delicatessenwinkel belde maar alles zelf op Lexington Avenue ging halen. Angelica vond het jammer dat er nooit meer op het laatste nippertje naar een restaurant werd gebeld. Ze dacht aan al die jaren vol geïmproviseerde, exotische feestmaaltijden, zorgeloos en zonder rompslomp genoten, vaak zo uit de kartonnen bakjes waarin het eten werd afgeleverd. Zo at zij het liefst.

Niet alleen dat zij en haar moeder nu 's avonds samen aan een keurig gedekte tafel schoven, Maxi hield ook toezicht op Angelica's huiswerk. Niet dat ze er iets van snapte, want die moderne wiskunde ging Maxi ver boven de pet, maar om te zorgen dat Angelica het op tijd maakte. Bovendien was ze zich gaan bemoeien met Angelica's garderobe, in plaats van haar gewoon te laten kopen wat ze wilde en de rekening naar huis te laten sturen, zoals ze sinds haar tiende jaar gewend was. 'Nette kleren,' had mam laatst gezegd, 'hoeven heus niet altijd saai te zijn.' Zo'n maffe opmerking was toch niks voor haar? Dan was daar de kwestie van haar liefdeleven. Dat scheen ze niet meer te hebben en het scheen haar ijskoud te laten. Zou ze in de overgang zijn? Angelica dacht even na en kwam tot de conclusie dat negenentwintig daarvoor waarschijnlijk te jong was. Maar zolang ze zich kon herinneren was er altijd een man in Maxi's leven geweest, de een na de ander en soms, vermoedde Angelica, twee tegelijk. Van die tanige oude kerels, altijd hetzelfde type. Maar S&K liet haar geen tijd voor mannen, tanig of niet. Als ze niet op de zaak of bij Angelica was, was ze, ook 's avonds, aan het werk met Justin of Julie of een van de andere mensen van S&K, of, heel wonderlijk, alleen, zomaar alleen, in haar eigen slaapkamer, over een blocnote gebogen, waarbij ze af en toe in lachen uitbarstte, om haar eigen geestigheden, veronderstelde Angelica, want ze had geen televisie aan. Was dit nu wat men een obsessie noemde? En beweerde iedereen niet altijd dat een obsessie heel slecht voor je was? Toch vertoonde Maxi geen tekenen van afknappen, peinsde Angelica. Integendeel, ze speelde het allemaal klaar, ze ging er hard tegenaan, ze stortte zich er helemaal in, en dat was het ergste, want een moeder die zich ergens instortte was lang niet zo leuk als een geinige, gekke moeder op wie je een oogje moest houden. Een volwassen Maxi met een hele ris volwassen opvattingen over hoe alles moest gebeuren was iets geheel nieuws voor Angelica. Mam was veranderd, dat stond vast, en Angelica vond dat geen verbetering. Nee. Want als mam de volwassene in huis was, wat was zij dan?